Μαζί σου

Μπορούσα να βάλω την πραγματικότητα μου σε αργία...

Μου παρειχες την δυνατότητα να βάλω ένα τέλος σε έναν κόσμο που ζούσα σαν ένας πρόσφυγας χωρίς πατρίδα.


Και μετά..

έμεινα
ένα κουφάρι ξεβρασμενο στην ακτή των ανεκπλήρωτων επιθυμιών...

Όσο παλιά μπορώ να θυμηθώ επιδίωκα πάντα να μην υπάρχω.

Χρειάστηκε πολλά χρόνια δουλειάς να αποδεχτώ την ύπαρξη μου και έχω την υποψία ότι η δουλειά αυτή δεν θα τελειώσει ποτέ...

Αγαπάω

 καλύτερη παροχή των υπηρεσιών του. Με τη χρήση αυτού του ιστότοπου, αποδέχεστε τη χρήση των cookie. Πατήστε "Συμφωνώ" για να μην εμφανίζεται αυτό το μήν

Νίκος Καββαδίας - «Αγαπάω»

Ἀγαπάω τ᾿ ὅτι θλιμμένο στὸν κόσμο.
Τὰ θολὰ τὰ ματάκια, τοὺς ἀρρώστους ἀνθρώπους,
τὰ ξερὰ γυμνὰ δέντρα καὶ τὰ ἔρημα πάρκα,
τὶς νεκρὲς πολιτεῖες, τοὺς τρισκότεινους τόπους.

Τοὺς σκυφτοὺς ὁδοιπόρους ποὺ μ᾿ ἕνα δισάκι
γιὰ μία πολιτεία μακρυνὴ ξεκινᾶνε,
τοὺς τυφλοὺς μουσικοὺς τῶν πολύβουων δρόμων,
τοὺς φτωχούς, τοὺς ἀλῆτες, αὐτοὺς ποὺ πεινᾶνε.

Τὰ χλωμὰ τὰ κορίτσια ποὺ πάντα προσμένουν
τὸν ἱππότην ποὺ εἶδαν μία βραδιὰ στ᾿ ὄνειρό τους,
νὰ φανῇ ἀπ᾿ τὰ βάθη τοῦ ἀπέραντου δρόμου.
Τοὺς κοιμώμενους κύκνους πάνω στ᾿ ἀσπρόφτερό τους.

Τὰ καράβια ποὺ φεύγουν γιὰ καινούρια ταξίδια
καὶ δὲν ξέρουν καλὰ -ἂν ποτὲ θὰ γυρίσουν πίσω
ἀγαπάω, καὶ θά ῾θελα μαζί τους νὰ πάω
κι οὔτε πιὰ νὰ γυρίσω.

Ἀγαπάω τὶς κλαμμένες ὡραῖες γυναῖκες
ποὺ κυττᾶνε μακριά, ποὺ κυττᾶνε θλιμμένα ...
ἀγαπάω σὲ τοῦτον τὸν κόσμο -ὅ,τι κλαίει
γιατὶ μοιάζει μ᾿ ἐμένα.

* Περιοδικὸ τῆς Μεγάλης Ἑλληνικῆς Ἐγκυκλοπαίδειας, τοῦ Παύλου Δρανδάκη, ἀρ. 173, 10 Μαρτίου 1929.

Τόσα χρόνια μακριά σου...

Σιγά σιγά ξεχνώ τη μυρωδιά σου,
τον ήχο των βημάτων σου,
τις κινήσεις των χεριών σου που κάνεις ενώ μιλάς
Αλλά είμαι τόσο σίγουρη

όταν σε δω ξανά
θα τα αναγνωρίσω αμέσως
και θα είναι σαν να έρχομαι σπίτι
μετά από μια κουραστική μέρα.



https://youtu.be/6QzyIA_pK5w

Επιμνημόσυνη δέηση

Για όλα τα ψέματα που σήμερα έχουν την τιμητική τους!!!!

Δεν ξέχασα

Αντιθέτως θυμάμαι με λεπτομέρειες

Το μόνο που με ανακουφίζει
Είναι η σκέψη να είναι ο άνθρωπος καλά

Και χαλάλι το κλάμα και η θλίψη

Και που μαυροφορέθηκα δύο μήνες

Για εσένα θα μαυροφορεθώ δύο χρόνια και θα κόψω τα μαλλιά στον πόντο
Αν δεν έχω πεθάνει πρώτη...

Και θυμωσες γιατί είπα ότι έχω χορτάσει ψέμματα τόσα χρόνια
Μα δεν πειράζει
Χαλάλι σου και εσένα

Φαντασιώσεις vol2

Πόσο θα' θελα τώρα να φεύγαμε μαζί..
Να πάρουμε το αυτοκίνητο και να εξαφανιστούμε..
Εσύ να οδηγείς κι εγώ να σε χαζεύω..
Να είσαι προσηλωμένος στο δρόμο και εγώ τεμπέλικα να μισοκλείνω τα μάτια
και να σε σκανάρω από πάνω μέχρι κάτω..
Από το πρόσωπο..το προφίλ σου..τα χείλη σου..
Και από τα χείλη σου να γκρεμίζομαι στο στήθος σου..
Να γυρνάς και να με κοιτάς για δευτερόλεπτα..Και να αναρωτιέσαι τι σκέφτομαι..
Ποτέ δεν φανταζόμουν πόσο πολύτιμο είναι να μπορείς να παρατηρείς κάποιον..
Όχι να τον συναντάς ή να του μιλάς..Απλά να τον κοιτάζεις… με την άνεση σου..
Να αφεθείς στην εικόνα του και να μπορείς να αφιερώσεις ώρες να τον χαζεύεις..
Να δεις όλες εκείνες τις μικρές λεπτομέρειες σε κάθε χιλιοστό που υπάρχει επάνω του..
Αυτό θέλω..Αυτή τη θέα..Μπορώ; Μπορούν να σε χαρούν τα μάτια μου για ώρες;
Δεν θα κάνω τίποτα..Δεν θα σε αγγίζω..Δε θα σου μιλώ..Μόνο θα κοιτάω..
Να φυλακίσω κάθε λεπτομέρεια σου στο μυαλό μου..Αυτή τη θέα θέλω...
Και θέλω να έχει και μουσική.. από εκείνες που σε κάνουν να κλαις..
Και θέλω να έχει και άρωμα.. το δικό σου άρωμα..
Και μετά μπορώ να κλείσω τα μάτια μου.. Χωρίς καμία έγνοια..
Γιατί θα σ΄ έχω πλάι μου..
Και θα έχω μάθει όλες εκείνες τις απαντήσεις που θέλω να μάθω..
Και δεν θα πονάω.. Ούτε θα φοβάμαι.. Γιατί θα σ' έχω πλάι μου...
Αναρωτιέμαι μέχρι που φτάνουν οι αντοχές..
Αυτή τη θέα όμως θέλω να τη δω...

Κυριακή πρωί...

Φαντασιώσεις...

Να φεύγαμε, λέει, τώρα, να μπαίναμε σε ένα αυτοκίνητο, να παίρναμε σε μια τσάντα μόνο όσα δε θέλουμε να αποχωριστούμε, να βάζαμε την αγαπημένη μας μουσική, να τραγουδούσαμε δυνατά σαν να δίναμε φάλτσα συναυλία, να γελούσαμε συνέχεια μέχρι να πονέσει η κοιλιά μας, να συνεχίζαμε να οδηγούμε για μέρες και νύχτες πολλές, να κοιμόμασταν στο αυτοκίνητο και σε ξεχασμένα ξενοδοχεία, να τρώγαμε βλακείες που θα μας έκαναν να χαιρόμαστε, να συνεχίζαμε να οδηγούμε και να σταματούσαμε μόνο όταν θα βρίσκαμε ένα μέρος που θα μας έκανε να πούμε: "Εδώ ήθελα να φτάσω. Εδώ είναι το σπίτι μου εμένα". Και να φτιάχναμε τη ζωή μας ξανά.

https://youtu.be/ZIHpygPi4nQ

Διαβάζοντας

Απλά δραπετεύεις

Τάσεις φυγής;

Ανάγκη απομόνωσης;

Ότι και αν είναι θέλω να εξαφανιστω
Ούτε κουβέντες
Ούτε δήθεν αισθήματα
Ούτε πλασματικές φιλίες

Διάβασα

"Να δίνεις σε κάθε συγκίνηση μια προσωπικότητα, σε κάθε κατάσταση ψυχής μια ψυχή" (Φερνάντο Πεσσόα)
Νιώθω κάπως χαμένη

Δεν έχω να περιμένω τίποτα...

Όταν σε περιμένω και δεν έρχεσαι,
ο νους μου πάει στους τσαλακωμένους,
σ’ αυτούς που ώρες στέκονται σε μια ουρά,
έξω από μια πόρτα ή μπροστά σ’ έναν υπάλληλο

κι εκλιπαρούν με μια αίτηση στο χέρι
για μια υπογραφή, για μια ψευτοσύνταξη.
Όταν σε περιμένω και δεν έρχεσαι,
γίνομαι ένα με τους τσαλακωμένους.

//Ντίνος Χριστιανόπουλος

Ξανά στο σκοτάδι
Δεν το αντέχω

Αφήνω το ρεύμα

Να με πάει όπου θέλει
Μάλλον σε γκρεμό
Μα δεν έχω δύναμη να κάνω τίποτα πλέον
Δεν μπορώ άλλο
Αφηνομαι
Παραιτουμαι

Βροχή μέσα έξω...

Διαβάζοντας

Την αλληλογραφία του Γιώργου Σεφέρη με τη Μαρώ
Δεν μπορώ να μην σκέφτομαι τα χιλιάδες ηλεκτρονικά γράμματα που έχουμε ανταλλάξει τόσα χρόνια

Και άνοιξα το mail θυσαυροφυλακιο
Και κοίταξα κάποιες παλιές φωτογραφίες
Άνοιξα μόνο ένα mail που έγραφες
"Τίποτα και κανείς δεν θα μας χωρίσει"

Πόσο λάθος και συνάμα πόσο σωστό

Μαζί δεν ήμαστε
Αλλά πάντα και παντού μαζί

Άνοιξα ακόμα ένα στην τύχη

Και ήταν θλιβερό και πονεμένο γεμάτο δάκρυα

Και δεν το διάβασα όλο
Δεν μπορώ να διαβάσω τα μύνηματα μας

Ντρέπομαι και φοβάμαι για όσα έχω πει

"Πόσα πράγματα μας εμποδίζουν να είμαστε απλοί"
 "Φοβουμαι μήπως έτσι συνηθίσω από μακριά να σ'αγαπώ"

Να προσέχεις

Για το τοτέμ...

-Αλλάζει Πρόσωπα η Θλίψη

Ποιός θα τα βάλει με τη θλίψη
όσο αντιστέκεσαι νικάει,
σ' όποιον τη ρίχνει από το θρόνο
εσένα λέει θέλω μόνο.
Όταν τελειώνει η συναυλία
κάτι παιδιά έρχονται κοντά μου.
Στα σκονισμένα της αρχεία
λένε πως είδαν τ' όνομα μου.
Κι εγώ αρχίζω να γελάω,
αλλάζει πρόσωπα η θλίψη.
Ρωτάνε αν την αγαπάω,
έστω για λίγο αν θα μου λείψει....

Όταν μου λείπεις...

 Και θέλω να νιώσω ασφαλής

Ότι όλα θα πάνε καλά

Άσχετα με το πόσο φοβάμαι

Άκουω το φλασάκι

Που για άγνωστο λογο έχω συνδέσει με εσένα

 Και ..... Κάτι αστραψε

Είσαι γύρω μου

Και αφού είσαι ο κολλητός μου

Τίποτα δεν θα αφήσεις να στραβωσει

Έχεις τον τρόπο σου

Μου λείπεις

Έχω μια σκέψη...

https://youtu.be/MKQjIfI2yWA

Υπενθύμιση προς εμένα...

''Να κοιμάσαι νωρίς. Η μέρα ξεκινάει από το βράδυ.
Πριν πας για ύπνο να έχεις οργανώσει την επόμενη μέρα. Με χαρτί και μολύβι. Μην την αφήνεις στην τύχη. Οι μέρες γίνονται μήνες και οι μήνες γίνονται χρόνια. Μια φορά ζεις. Τίμα την.
Να έχεις τετράδιο με στόχους. Να το τηρείς ευλαβικά. Να τους σκαλίζεις και να τους ξαναγράφεις. Αυτοί είναι ο μπούσουλας της ζωής σου.
Γενικά να γράφεις. Σου κάνει καλό. Αλαφραίνει την ψυχή σου.
Να ξυπνάς νωρίς. Πολύ νωρίς. Εάν το μυαλό σου θέλει να χουζουρέψει να μην το ακούς. Να μάθεις να μη διαπραγματεύεσαι με το μυαλό σου. Να περνάει το δικό σου.
Να κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη και να του χαμογελάς. Και να του μιλάς όμορφα. Φίλος σου είναι. Ο καλύτερος που έχεις.
Να κατεβαίνεις για περπάτημα ή για τρέξιμο όπου κι αν μένεις. Τουλάχιστον για 20λεπτά. Ζεσταίνει τις μηχανές σου.
Να ακούς κάτι την ώρα που περπατάς. Εμπνευσμένες ομιλίες. Εμπνευσμένους ανθρώπους. Μ’ένα σμπάρο 2 τρυγόνια.
Να χαμογελάς σε αυτούς που συναντάς. Να τους λες καλημέρα. Κι ας μη σου λένε. Κάποιο λόγο θα’χουν.
Να κοιτάς την ομορφιά τριγύρω σου. Παντού υπάρχει.
Να φτιάχνεις ένα όμορφο πρωινό. Όχι μόνο για σένα.
Να μπαίνεις στο ντους και να το απολαμβάνεις. Να αφήνεις τις σκέψεις έξω.
Να ντύνεσαι όμορφα.
Να φροντίζεις τον εαυτό σου σαν να ήταν ο σημαντικότερος άνθρωπος στον κόσμο. Είσαι. Απλά δε στο’παν.
Να βρίσκεις 15 λεπτά για να διαβάζεις. Κάθε μέρα. Περιόρισε τα social. Μην ανοίξεις τηλεόραση. Είναι ψέμα ότι δεν υπάρχει χρόνος. Εσύ θα τον βρεις. Κανείς δεν στον χαρίζει. Όπως και τη ζωή.
Να πηγαίνεις στη δουλειά σου με κέφι. Ακόμα κι αν δεν τη γουστάρεις. Αν χρειαστεί να βρεις άλλη. Όσο είσαι εκεί όμως να την τιμάς. Έτσι τιμάς τον εαυτό σου.
Να παραδίδεις 10Χ τον μισθό σου. Ακόμα κι αν είναι μικρός. Για σένα το κάνεις.
Να δουλεύεις ομαδικά. Και να ζεις συλλογικά. Δεν γίνεται αλλιώς.
Να τρως δεκατιανό. Να σε προσέχεις σαν τα μάτια σου. Μια μπανάνα, ή ένα μήλο. Μην παραμυθιάζεσαι. Εύκολο είναι.
Να κάνεις παρέα με τους καλύτερους. Αυτούς που έχουν κάτι παραπάνω από σένα. Αυτό που θέλεις. Μην τους φοβάσαι. Μην τους ζηλεύεις. Αυτοί θα σε πάνε παραπάνω. Γίνεσαι αυτός που κάνεις παρέα. Βάλε τον πήχυ ψηλά.
Να χαίρεσαι με τη χαρά του άλλου.
Να πίνεις μπόλικο νερό.
Και να αναπνέεις βαθιά. Να φουσκώνει η κοιλιά σου όταν το κάνεις. Κι ας μην είναι της μόδας.
Να βλέπεις λιγότερο τηλεόραση. Μια ώρα να κόψεις τη μέρα έχεις γλιτώσει 360 ώρες, δηλαδή 9 εργάσιμες εβδομάδες. Όταν οι άλλοι θα έχουν 12 μήνες εσύ θα έχεις 14.
Να μην πιστεύεις στην τύχη. Εσύ τη φτιάχνεις. Χώνεψέ το και θα αλλάξει όλη σου η ζωή.
Να τη ζεις τη ζωή. Όταν γελάς να γελάς. Όταν κλαις να κλαις, όταν πονάς να πονάς. Δεν είσαι από πορσελάνη. Δεν θα σπάσεις. Οι πορσελάνες είναι για τη βιτρίνα.
Να περνάς χρόνο με τον εαυτό σου. Μην το φοβάσαι. Δεν είναι μοναξιά. Είναι κακό να μην μπορείς να κάτσεις μόνος σου μαζί του και να πρέπει να’χει κάτι πάντα ανοιχτό. Σαν να’χεις μουσαφίρη και να τον παρατάς μόνο. Όλες οι λύσεις είναι μέσα σου. Στο μυαλό σου και στην καρδιά σου. Χαμήλωσε το θόρυβο. Κλείσε τη φασαρία και θα σου φανερωθούν. Ο Θεός είναι μέσα σου λένε. Αυτό εννοούν.
Να χρησιμοποιείς και το μυαλό σου και την καρδιά σου. Εσύ θα βρεις πότε το ένα και πότε το άλλο. Σαν τον καλό μάγειρα που ξέρει πότε να βάλει αλάτι και πότε πιπέρι.
Να σε βγάζεις βόλτα. Να σε πηγαίνεις σινεμά. Κι όπου αλλού γουστάρετε. Να νιώσεις ότι σε αγαπάς και σε τιμάς. Δεν το ξέρεις. Η ζωή σου είναι η σχέση σου με τον εαυτό σου.
Μη σκοτίζεσαι για τις γνώμες των άλλων. Να τις ακούς. Αλλά πρώτα να ακούς τη δική σου.
Να κλείνεις τα μάτια και να ονειρεύεσαι.
Να κάνεις πάντα μια καλή πράξη. Να βοηθάς τους τριγύρω σου. Ειδικά αυτούς που δεν ξέρεις. Η οικογένειά σου δεν σταματάει στα παιδιά σου. Όλοι είναι οικογένειά σου. Έτσι μόνο θα ευτυχήσεις. Δεν γίνεται αλλιώς.
Να κρατάς ημερολόγιο με τις ομορφιές της ζωής. Κάθε μέρα έχει τουλάχιστον 100. Να τις γράφεις όλες. Άμα δεν τις γράφεις φεύγουν. Θαύματα τα λέει ο Δάσκαλός μου. Το ότι περπατάς είναι ένα από αυτά. Γράψ' το. Μην το προσπερνάς.
Μην κουτσομπολεύεις. Κοίτα τη δουλειά σου. Μόνο τον εαυτό σου ορίζεις.
Να την ψάχνεις. Να ρωτάς. Να διαβάζεις. Να μην πιστεύεις όλα όσα νομίζεις.
Να εξελίσεσαι κάθε μέρα. Μέχρι την τελευταία σου.
Να αγαπάς το διπλανό σου. Πρώτα όμως να αγαπάς τον εαυτό σου. Δεν έχεις άλλο. Μη γελιέσαι. Μόνος έρχεσαι και μόνος φεύγεις από τον κόσμο αυτό. Χωρίς τα παιδιά σου. Χωρίς το αμάξι σου. Χωρίς τα λεφτά σου.
Μόνο η αγάπη χωράει στις αποσκευές σου. Αυτή που πήρες και αυτή που έδωσες.
Μόνο αγάπη υπάρχει.
Γι’ αυτό είσαι εδώ. ''

__________________________________________________________

Καλό μήνα....

Ανάμεσα στα όνειρα σπαράζει η ζωή μας,
ανάμεσα στα όστρακα παφλάζει η καρδιά μας

Συνειδητοποίησα...

Ότι κάθε φορά που ο πατέρας μου
Με λέει

 "παιδί μου"

Κάτι τσακίζει μέσα μου

Και θέλω να κλαίω

Έπρεπε να περάσουν 44 χρόνια

Για να νιώσω ότι είμαι
Παιδί ΤΟΥ
Αν και έγινα παιδί του γιατί
Γνώρισε το παιδί μου
Και το άλλο μου παιδί
Και κατάλαβε ότι ίσως κάτι κάνω καλά
Ότι δεν είμαι χαμένο κορμί
Όπως ίσως πίστευε
Αυτή η έλλειψη αποδοχής
Η έλλειψη αγάπης
Είναι μια τεράστια πληγή μέσα μου
Που δεν ξέρω αν ποτέ θα κλείσει
Όσους αγαπώ πολύ
Όσο και αν προσπαθώ
Πάντα νιώθω λίγη
Τόσο λίγη που δεν το αντέχω
Και αποσύρομαι στα όμορφα σκοτάδια μου
Και είναι και αυτές οι φωτεινές μέρες
Που μου πληγώνουν τα μάτια
Και είναι και η ψυχή μου
Που όλο κλαίει
Και όλο ψάχνει που έκανε το λάθος
Άντρες... Πληγή...
Δεν μπορώ να το νιώσω αλλιώς
Άντρες... Πόνος...
Ψυχικός και σωματικός
Άντρες... φόβος...
Τόσο που να μην παίρνεις ανάσα για να μην ενοχλήσεις
Άντρες... Σεξ...
Αηδία και μόνο .
Βγαίνεις από το κορμί σου
Πατάς όλα τα κουμπάκια του μυαλού
Δεν νιώθεις
Φεύγεις
Λείπεις
Είσαι αντικείμενο
Δεν είσαι εσύ
Δεν μπορεί κανείς να κάνει κακό στην ψυχή σου
Λείπω
Δεν θέλω να με βρει κανείς

Είναι κάποιες στιγμές...

Είναι κάποιες στιγμές...

Είναι στιγμές.

Είναι εκείνες οι στιγμές.

Δε λείπεις εσύ.

Λείπει αυτό που ένιωσα για σένα.

Λείπει αυτό που δεν ξανάνιωσα.

Το ξέρω... τέτοια συναισθήματα δεν έχουν επανάληψη...

Την απέφυγα αυτή την επανάληψη...

Κι όμως είναι στιγμές που μου λείπει...

Ελπίζω να πάνε όλα καλά για το μικρό σου πλασματάκι...

Μπορεί να λείπω αλλά είμαι εκεί...

Όταν διαβάζεις

Και μέσα στο βιβλίο
Βρίσκεις κομμάτια δικά σου
Κάποιος έχει αποτυπώσει τις σκέψεις
Και τα συναισθήματα σου
Και ελπίζεις ξανά

Δεν με ακούς

Που σου φωνάζω...

Εμείς...

Όταν ζούσαμε...

Σταθήκαμε τυχεροί

Κάποιοι δεν θα το ζήσουν ποτέ...

Κλάρα Σούμαν

 "Κλάρα Σούμαν- τα χαρισματικά πρόσωπα μιας υπερμαριονέτας"

Αγαπημένε Εσύ,

Ρόμπερτ, θα σου πω κάτι παράξενο: θέλω να συγχωνευτούμε. Μην τρομάζεις, αγάπη μου. Δεν θέλω να σε καταπιώ ή να με κατασπαράξεις. Θέλω όταν τρως να χορταίνω κι όταν πίνω να ξεδιψάς. Θέλω όταν σπάω το κεφάλι μου, να σου κατεβαίνει μια ιδέα και όταν περπατάς -για να έρθεις σε μένα- να πιάνονται τα δικά μου πόδια. Και μετά θέλω να μου περνάει ο πόνος. Θέλω όταν κοιτάζεις στον καθρέφτη να βλέπεις το είδωλό μου. Θέλω όταν γράφεις να με γαργαλούν τα δάχτυλά μου.
Δική σου.
Εγώ

Κλάρα μου,
Λες ότι θέλεις να συγχωνευτούμε. Ω, αγαπημένη, πόσους ανθρώπους να χωρέσω; Νιώθω ήδη περισσότεροι από ένας. Πίστεψέ με όταν σου λέω πως θα στριμωχτείς. Κι όμως, δεν μπορώ να αντισταθώ, κόρη του πατέρα σου και κόρη των ματιών μου, θέλω να εκμεταλλευτώ την αθωότητά σου. Θέλω να παραστήσω πως αγνοώ τον κίνδυνο που έχει αυτή η συγχώνευση για σένα και να αναφωνήσω ΝΑΙ. Παραδίνομαι στην αθωότητά σου. Εμείς οι δυο να γίνουμε ένα.
Ξέρω πως έχω μέρες να φανώ, αλλά έστειλα τη μουσική μου.
Επειδή, όμως είμαι αγκυλωμένος πάνω από παρτιτούρες και δεν θέλω να πονέσει η μέση σου, προτείνω να συναντηθούν τα δεύτερά μας πρόσωπα, τα ερωτοχτυπημένα μας φάσματα, κάπου, όπου θέλουμε.
(....)
Με λατρεία.
Ρόμπερτ

https://www.youtube.com/watch?v=hz87GVnDY7s

Ακούς..

Μπορείς να πάρεις και τα μάτια μου

Να έχεις κάποιον να σε προσέχει

Μην τα κοιτάς έτσι βουρκωμένα

Άμα τα σκουπίσεις βλέπουν καθαρά

Μόνο σε παρακαλώ

Λύσε μου τα χέρια

Να σε αγκαλιάσω πριν φύγεις…

Today

It's the other day...
Just a sorrowful fucking day

Δεν είμαι καλά

Και δεν θέλω να το πω σε κανέναν

Γιατί αφού δεν με κατάλαβε
Ο αγαπημένος μου κολλητός Τ
Κανείς δεν θα καταλάβει
 Όμως πάλι μέσα μου είναι όλα μαύρα
Υποκρίνομαι όλες τις ώρες
Και όταν κοιμάμαι βλέπω εφιάλτες
Με μισώ όταν νιώθω τόσο χάλια
Και ακόμα περισσότερο μισώ να λέω
ΟΛΑ ΚΑΛΑ
ΣΚΑΤΑ ΕΙΝΑΙ
ΜΑΥΡΑ ΚΑΙ ΑΡΑΧΝΑ ΚΑΙ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΆ
Just another fucking day

Έβαλα φωτιά

Και έκαψα το τετράδιο που έγραφα
Όταν δεν άντεχα άλλο  πόνο
Μαζί με την δουλειά μου έχασα
Τον χώρο που είχα φυλάξει πολύτιμα
Μοναδικά αντικείμενα και αναμνήσεις
Που δεν ήθελα να δει ανθρώπου μάτι
Όσο ζω.
Και έτσι το έκαψα
Κράτησα τον απόλυτο πόνο
Αν κλείσω τα μάτια μπορώ να τα ξαναζήσω όλα λεπτό προς λεπτό
Και να ακούω χιλιάδες φορές στα αυτιά μου
Τη φράση σου που έμελλε να καθορίσει
Όλη μου τη ζωή από εκείνη τη νύχτα και μετά
Και που μόνο εσύ ίσως μπορείς
Να ξεκλειδώσεις το κελί που άθελά σου με κλειδωσες
Και σκέφτηκα να τα αφήσω εδώ
Όμως δεν άντεξα να εκθέσω την ψυχή μου ούτε καν στα μάτια μου
Και τα έκρυψα βαθιά
Εκεί που μόνο ένας εκλεκτός μπορεί να δει
Νιώθω βαθιά θλιμμένη
Έχω απίστευτα κακή διάθεση
Και μια ασήκωτη στενοχώρια
Θέλω να μιλήσω αλλά κανείς δεν θα με καταλάβει
Μόνο κατηγορίες ή ειρωνεία θα πάρω πίσω
Το καλοκαίρι με πληγώνει
Κάθε μέρα με λαμπερό ήλιο είναι μια δοκιμασία που πρέπει να την αντέξω
Και αν κάποιος με κοιτάζει από μακριά θα λέει τι υπεργαματα ευτυχισμένη είναι και τάχα κλαίγεται
Είμαι ειδικός στις ψεύτικες βιτρίνες
Από μέσα μόνο κάτι κλεφτές ματιές έριξαν
Και τρόμαξαν και το έβαλαν στα πόδια βρίσκοντας αλλού παρηγοριά σε αγκαλιά με φώς...
Χειριστικη και ηλίθια με αποκαλεσατε. Ότι απλά εκμεταλευομουν την κατάσταση για να έχω οικονομικό όφελος. Είπατε τόσα... Κάνατε πολύ περισσότερα.
Έτσι πιστεύατε ότι είναι το σωστό
Ήσασταν άτυχοι
Ότι λάμπει δεν είναι χρυσός
Και εγώ είμαι ένας απλός κλόουν
Τις νύχτες που έτρεμα από φόβο ήμουν μόνη
Κανείς δεν ήξερε
Κανείς δεν έμαθε
Κανείς δεν υποψιάστηκε καν
Why?
Το έγραψα πάνω μου
Απάντηση δεν θα πάρω
Νιώθω λίγη
Νιώθω μόνη
Μου λείπω

Θα έπρεπε

Να είμαι κάπου αλλού τώρα

Θα έπρεπε να είμαι αλλού

Θα έπρεπε να είσαι

Και εσύ εκεί...

Σημαντική ημέρα!!!!

Είθε να ερωτευτείς.
Με κάποιον.
Που δεν θα κουραστει ποτέ.
Να σε σώσει.
Από το δικό σου χάος.


Το αστείο της Δευτέρας.

Αυτά τα λίγα

Αν και έχω να πω πολλά

Όταν αργείς

Αλλά καταλαβαίνεις τι εννοούσες
Ας πέρασαν χρόνια
Μπορείς να το πεις και εξέλιξη
Αλλά μπορείς και να δεις
Το απόλυτο λούκι
Και τον ψυχικό θάνατο
Που χρόνια σε κρατά
Βυθισμένο σε μαύρη πίσσα
Στον πόνο
Στο κενό
Στο σκοτάδι
Στο παντοτινό έλλειμμα
Μόνο που τώρα ξέρω τι με εξουσιάζει
Και ποιος είναι η απόλυτη εξάρτηση μου
Και δεν είναι καν σκιά
Δεν υπάρχει
Είναι η απόλυτη προβολή που θα μπορούσα να κάνω
Και μου αρέσει όσο και αν πονάω
Μαζοχισμός;
Ούτε καν

Απλή περιγραφή...

Δυο φιλοι τωρα ειμαστε 
Μη το ξεχνας ζωη μου
Κι ας ησουν καποτε κρυφό
Μουδιασμα στο κορμι μου... 

Έγραψε ο Κ και μου το έστειλε
Και είναι σχεδόν η αλήθεια
Ανοίγει χαραμάδες
Και ο πόνος αυτή τη φορά θα είναι δηλητήριο
Δεν μπορώ να πιστέψω
Δεν επιτρέπεται να αφεθω

Η όλη παρουσία σου είναι κινητήριος δύναμη για εμένα
Αμφιθυμια
Και φόβος
Δεν θέλω να πονέσεις ξανά τώρα που άρχισες να ζεις
Γιατί θα σε απογοητεύσω ξανά
Όλους τους απογοητεύω

Καλέ μου φίλε Τ

Που είσαι;
Μου λείπεις πολύ
Χωρίς εσένα θα είχα διασχίσει τη ζωή μου
χωρίς να την δω.

Μην με αφήνεις μόνη μου
 Μην κρύβεσαι στη σιωπή
Σε χρειάζομαι

Μεγάλη Παρασκευή...

Θεριά οι άνθρωποι, δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν...
χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν.
Κώστας Βάρναλης (1884 – 1974)

Δύσκολο να μην δουλεύω
Χωρίς δικαιολογία στον εαυτό μου φέτος
Τα τελευταία 9 χρόνια δούλευα τα 7
Οποτε έλεγα δουλεύω δεν μπορούσα να είμαι αλλού
Το τελευταίο Πάσχα που πήγα στο χωριό το
2010 ήταν
Ήξερα ότι δεν είχα να ελπίζω
Σε καμία Ανάσταση
Μονο σκοτάδι με περίμενε
Σε είχα ηδη χάσει
Ήσουν ήδη αλλού
Και δεν έκανα τίποτα
Μόνο περίμενα τον ενταφιασμό μου
Ήλπιζα στον παντα σωτήρα μου Τ
Να κάνει το θαύμα του
Αλλά και εκείνος κουρασμένος
Αποφάσισε μετά από λίγο
Να αποθάνει
Καρφιά στην ψυχή μου οι αναμνήσεις
Και νιώθω θλίψη βαθιά
Για όσα έχασα εκείνο το τελευταίο
Πάσχα της ζωής μου
Δεν ξέρω αν ποτέ πια
Θα ξαναβρεθώ εκεί
Να γελάω
Χωρίς μέσα μου να πνίγομαι
Από τα δάκρυα της ψυχής μου
Ελπίζω η Ανάσταση
Να έρθει και για εμένα κάποτε

Ήθελα να σου πω...

Ότι μου λείπεις πολύ

Μα δεν τολμώ

Να προσέχεις οπου και αν είσαι...

- Bleeding Out

Θλίψη ασήκωτη και βαθιά

Ανόητη εμμονή το αύριο που κανείς δεν εξασφάλισε ποτέ 

αλλά αυτή η εμμονή σε κάνει να μπορείς να επιμένεις

Κλαίω γιατί μέσα μου νιώθω απίστευτο πόνο

Και δεν μπορώ να το μοιραστώ με κανέναν

Δεν θέλω κανείς να ξέρει το σκοτάδι που γύρισε

Προσπαθώ να το διώξω να δω και πάλι το φως

Αλλα βουλιάζω κάθε μέρα πιο βαθιά

Λατρεμένε μου φίλε Τ

Δεν άλλαξες μόνο εσύ
Άλλαξα και εγώ
Και ας μην το βλέπει κανείς
Έχω μάθει να κρύβω τόσο καλά όσα νιώθω

Έχω ανάγκη από κάποιο ναρκωτικό και το διάβασμα δεν είναι τώρα ισχυρό φάρμακο

Πονάει ο πόνος μάτια μου;

" Ο πόνος έχει τη δική του ματαιοδοξία. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι υποφέρουμε περισσότερο από όλους τους άλλους."

Anne Barattin

Οι λύκοι είναι εδώ

Σαν "ερωμένη" του ... (απέχθεια μου προκαλεί αυτή η λέξη γιατί δεν υπήρξα ποτέ ερωμένη κανενός  με την κυριολεκτική σημασία της λέξης) ήμουν λιγότερο χαζή από κάθε άλλη φορά
(πρεπεινααλλλαξωβιβλιατομυαλομουειναιμιξερκαιδεντηνπαλευωετσιαλλαανστογραψωθασκεφτειςοτιλειτουργωχειριστικαοποτεγαματοφιλεμου)
Δεν είναι δυνατόν να δεις κάτι καθαρά
όσο τα μάτια σου είναι θαμπωμένα
από τα δάκρυα
Έπρεπε να περάσουν χρόνια
Άραγε βλέπω τώρα;

Ότι αγάπησες δεν είναι πια εδώ σκέφτομαι
Φαντάσματα μόνο

Νιώθω την απουσία σου να μεγαλώνει μέσα μου σαν ένα τεράστιο απόστημα και παρακαλάω με αγωνία να εμφανιστείς με το πιο αιχμηρό νυστέρι σου να με ανακουφίσεις

Ακους τις σκέψεις μου που σου ουρλιάζουν;

Θυμώνω με εμένα που νιώθω έτσι
Ψάχνω να καταλάβω γιατί τέτοια εμμονή
Τι είσαι για εμένα;
Γιατί μια και μόνη λέξη σου έχει την απίστευτη δύναμη να με κάνει ξανά να μην πονάω , να μην ασφυκτιώ μέσα μου;


Ολοι θα έπρεπε να έχουμε  μια καθημερινή δόση από αυτόν που μας λείπει
Άλλωστε σε όλους λείπει κάτι
 Άραγε σου λείπω;


"Θα ήθελα να είμαι ο αέρας που ζει μέσα σου για μια στιγμή. Θα ήθελα να είμαι τόσο απαρατήρητος και απαραίτητος."

- Margarita Atwood

Γεννέθλια...

43....απίστευτο  μου μοιάζει...



Όπως και αν έρθουν τα πράγματα
όσο αντίξοες κι αν είναι οι συνθήκες
πάντα μπορεί κανείς να ερωτεύεται.
Το δύσκολο είναι ν’ αγαπάς.

Εγώ δεν είμαι μόνο αυτός που βλέπεις, αυτός που ξέρεις
δεν είμαι μόνο αυτός που θα’ πρεπε να μάθεις
Είμαι κι ό,τι έχω υπάρξει και πια δεν είμαι -
τα πεθαμένα μου κύτταρα, οι πεθαμένες
πράξεις, οι πεθαμένες σκέψεις
γυρνάν τα βράδια να ξεδιψάσουν στο αίμα μου.
Είμαι ό,τι δεν έχω γίνει ακόμα -
μέσα μου σφυροκοπάει η σκαλωσιά του μέλλοντος.
Είμαι ό,τι πρέπει να γίνω-
γύρω μου οι φίλοι απαιτούν οι εχθροί απαγορεύουν.
Μη με γυρέψεις αλλού
μονάχα εδώ να με γυρέψεις
μόνο σε μένα.


Το αύριο είναι από μόνο του καλύτερο, είναι το κέρδος μιας ακόμα μέρας..

Σκέψου να μην πρόφταινα κι αυτό το καλοκαίρι
να δω το φως ξανά εκτυφλωτικό
να νιώσω την αφή του ήλιου στο κορμί μου
να οσμιστώ δροσερές και χαλασμένες μυρωδιές
να γευτώ γλυκόξινες και πιπεράτες γεύσεις
να ακούω τα τζιτζίκια ως τα κατάβαθα της νύχτας
να καταλαβαίνω τους δικούς μου που αγαπώ
να μην αδημονώ μ’ αυτούς που με στηρίζουν
να αφήνω κι άλλες ζωές να μπαίνουν στη δική μου..

Τίτος Πατρίκιος


https://www.youtube.com/watch?v=zvs2tRIqjnw

Τσακώθηκα

Μόλις ένα μήνα στη δουλειά
Και με εκνεύρισε η αναισθησία σε ένα χώρο (υποτίθετα)ι με κυρίαρχη την ενσυναίσθηση
Και ακόμα περισσότερο εκνευρίστηκα
Που νομίζουν ότι είμαι ηλίθια
Ή ότι η επαγγελματική μου πορεία
Ξεκίνησε όταν εμφανίστηκα εδώ

Άλλωστε η πρώτη επίθεση μου έγινε όταν μου είπαν ότι είμαι βαθιά νυχτωμένη
Όσον αφορά τη δουλειά

Και ήμουν τόσο θλιμμένη όταν ήρθα
Επιρεαστηκα τόσο πολύ από τις αυτοκτονίες
Και νιώθω μια απροσδιόριστη θλίψη

Και θυμήθηκα όλα όσα έκανα χρόνια πριν
Και χάθηκε από μέσα μου κάθε διάθεση
Και πονούσε η ψυχή μου
Και ήρθα και ξέσπασα
Γιατί κουράστηκα να με θεωρούν χαζή

Και γιατί θέλω να κλάψω μεχρι να πνιγώ
Απο τα δάκρυα μου
Και δεν θέλω να πω σε κανένα όσα νιώθω
Και ταυτίστηκα με όλες τις γυναίκες που χθες έδωσαν τέρμα στον πόνο της ψυχής τους και κανείς δεν ήξερε τι τους συνέβαινε όσο ζούσαν
Γιατί τελικά κανείς μα κανείς δεν μπορεί να σε καταλάβει
Να δει το μεσα σου το σκοτάδι
Όσο και αν σε αγαπάει
Μόνος μια ζωή
Και αν έχεις την τύχη να βρεθεί ένας άνθρωπος να ακουμπήσει το πιο βαθύ σημείο σου και μετά το χάσεις η πληγή σου θα είναι πάντα ανοιχτή και θα κακοφορμίζει συνεχώς
Και η μοναξιά σου μερικές φορές θα είναι αβάσταχτη και δυσθεώρητη
Πονάω σήμερα
Ακούς;

Και τι άλλαξε;

Αν δεν αλλάξει το μυαλό μου
Τίποτε δεν θα αλλάξει
Δεν θέλω άλλο να πονάω
Ούτε να μου λείπεις
Δεν θέλω πια να καταλαμβάνεις το 90%
των σκέψεων μου
Ούτε θέλω να σου λεω καληνύχτα πριν κοιμηθώ
Ούτε καλημέρα καθε πρωί
Πρέπει να μάθω να ζω μόνη Μου
Να μεγαλώσω
Αλλά ακομα μοιάζει ουτοπικό
Μου λείπεις
Καθε μέρα
Ελπίζω να μην σου λείπω
Ούτε δευτερόλεπτο
Να μην θυμάσαι ότι υπάρχω
Πφφφφ ξανά τα ίδια
Παλινδρόμηση
Αλλά κουράστηκα να με πολεμάω

Με πόνεσες πολύ...

https://youtu.be/Z0DQxI3KM7o

Can you feel it?

All those sleepless nights 

And all those wasted days

I wish loneliness would leave me...

Μονόγραμμα

Το πρώτο ποίημα που διάβασα στα 14 μου
 ένα βιβλίο χιλιοδιαβασμένο στις παραλίες της Αμοργού
και η μάνα μου να φωνάζει τι δουλειά έχω εγώ  με αυτές
που είναι "από τέτοιες" και διαβάζουν τέτοια πράματα!!!!!!
Το λάτρεψα
Ταξίδεψα με τις σελίδες του
Δεν καταλάβαινα τι λέει
Αλλά ήξερα ότι μιλούσε για κάτι μοναδικό
Μάιος του 2009
Μετά από πολλά χρόνια
το πετυχαίνω σε pdf και το εκτυπώνω
Το διαβάζω το ξαναλατρεύω
Και... το βάζω σε μια διαφάνεια και το στέλνω στον Τ...
Με τον Κ...
Πόσο οξύμωρο!!!!
Όμως δεν το έστελνα σαν ερωτικό μήνυμα
γιατί ως τέτοιο μπορεί να το αντιληφθεί κάνεις
Ήταν μια αποστολή προς στο πιο μυστικό κομμάτι μου
Χρειάστηκαν χρόνια να το καταλάβω
Ως πριν λίγες μέρες με ένα στίχο από το λατρεμένο ποίημα
Βρέθηκα να παρακολουθώ μόνη μου τον "εραστή" του Πίντερ
Και να στοχάζομαι όλους τους ρόλους , συνειδητούς και ασυνείδητους
Που έχω εκτελέσει έως σήμερα
και τελικά ποια είμαι?
Και τι θέλω?
Τι αγαπώ?
Γιατί φέρομαι όπως φέρομαι?
Πόσο εμμονική ή ακόμα και συναισθηματικά εξαρτημένη είμαι?
Και εσύ?
Τι είσαι εσύ?
Τι ήμουν για εσένα?
Για εμένα ήσουν το Μονόγραμμα,
το δικό μου νησί
Η προσωπική μου αποτυχία.

της αγάπης αίματα και της ψυχής ο πόνος

Ανείπωτη θλίψη

https://youtu.be/9h0Arg_-380

Δευτέρα

Τρίτη εβδομάδα λοιπόν
Και ναι!!!!
ΔΕΝ ΕΊΜΑΙ ΚΑΛΑ
ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΚΑΛΑ

και πόσο ειρωνικό
Στον πλέον κατάλληλο χώρο
Με τους πλέον ειδικούς
Μέσα μου να κλαίω
Να θέλω να κρυφτω στο πιο σκοτεινό δωμάτιο
Να μην βλέπω ούτε την πιο μικρή αχτίδα
Και να κλαίω
Να κλαίω σπαραχτικά
Όλη νύχτα έβλεπα εφιάλτες
Ξύπνησα γιατί πάγωσα από τον ιδρώτα μου
Όταν βυθίζομαι έτσι υποφέρω
Μια τόσο φωτεινή ημέρα
Και εγώ αναζητώ το σκοτάδι
Δεν είμαι

καλά
Ακούς;

Περίεργες μέρες

Νιώθω το μυαλό μου σαν ελβετικό τυρί
Έχει γεμίσει λέξεις όπως
Απόσυρση
Αποσύνδεση
Περιχαράκωση
Ψυχωσικά
Καθήλωση
Πλαίσια
Διασυνδετική
Ομάδες
Αναφορά
Εποπτεία
Κλπ κλπ κλπ

Εφιάλτες κάθε βράδυ
Αϋπνία
Κούραση
Δυσκολεύομαι με τις αλλαγές
Νιώθω περίεργα

Και μέσα σε τόσους ειδικούς
Εγώ θέλω να μιλήσω
Μόνο σε εσένα
Μόνο εσύ
Με καταλαβαίνεις πριν καν μιλήσω

Θέλω χρόνο να καταλάβω τι μου συμβαίνει

Οι φίλοι

Σου προσφέρουν ασφάλεια και σιγουριά

Ακόμα και αν δεν τους βλέπεις καθημερινά

Ακόμα και αν τους μιλάς κάθε 3 μήνες

Ακόμα και αν σου μιλούν μια φορά το χρόνο

Αν υπάρξει σύνδεση μια φορά
Όσος χρόνος απουσίας και να υπάρξει
Ξέρεις ότι ο φίλος σου είναι εκεί


Πάντα πίστευα οτι δεν έχω φίλους
Ένιωθα κάπως λειψή
Μου αρέσει να είμαι μόνη μου
Αλλά κάποιες φορές οι φίλοι είναι σαν την ανάσα.

Είμαι ευγνώμων για όσα έχω
Και για όσους υπάρχουν στη ζωή μου

Ακόμα και για την απουσία τους, εκούσια ή ακούσια
Το συναίσθημα μου δεν αλλάζει.
Δονείται από αγάπη!!!

Κάπως έτσι

Νιώθω

Αλλά αμέσως σκέφτομαι

Έχε πίστη και όλα καλά θα πάνε μόνο Θεέ μου φύλαγε με από εμένα .
Κράτα το στόμα μου κλειστό και τα μάτια μου ανοιχτά.
Κλείσε με σαν στρείδι αλλά φόρεσε μου την πιο λαμπρή                               μου πανοπλία.

Θα τα καταφέρω

Σε ευγνωμωνώ για όσα μου είχες πει
Πριν 2 χρόνια και τόσο καιρό εγώ
Τα έκανα κτήμα μου
Και μπόρεσα να ανταπεξέλθω
Στην σημερινή δυσκολη μέρα

Είσαι κάπου εκεί έξω

Μου αρκεί να υπάρχεις

Ο φόβος της απουσίας σου με κάνει να τρέμω

Για την ώρα έχασα εμένα

Εγγύς γάρ ο καιρός...

Ήρθε ο Φλεβάρης

Πλησιάζει η ώρα που πρέπει
Να αντιμετωπίσω

Τα νέα δεδομένα

ΦΟΒΆΜΑΙ

Έχω χαθεί μεταξύ υπογείου
Και ισογείου

Και ο πυρετός με κάνει να πονάω
Και να ιδρώνω
Όλη η αγωνία μου ξεχύνεται
Από τους πόρους του κορμιού μου

Και τώρα ήρθε και η ναυτία

Ως την Δευτέρα θα με έχω τσακίσει
Μόνη παρηγοριά η μουσική και το βιβλίο μου όταν δεν σφαδάζω από τον πόνο

Και εσύ
που να είσαι εσύ

Ας ήξερα μόνο ότι εισαι κάπου
...όχι μονο ζωγραφισμένος στη σάρκα μου
να σεργιανίζεις όπου πάω

Ετοιμάσου
Θα βάλουμε το φωτεινό  μας χαμόγελο
Και θα πάμε χέρι χέρι

Μην τυχόν και κατάλαβει κανείς
Μόνο εσύ και εγώ θα ξέρουμε
Ότι το μόνο που θέλουμε είναι να δούμε
Την θάλασσα

Βρέχει και δεν κοιμάμαι...

Θέλω να σε φιλήσω σε όλες τις γλώσσες
Να σου γράψω ένα τραγούδι
χωρίς στίχους και μουσική
που να μπορείς να ακούς μόνο εσύ
Θέλω να χαράξω σ' αγαπώ στο δέρμα σου χίλιες φορές
Κι έρχεται πάντα το πρωί
Κι ήθελα τόσα να σου πω και δεν σου τα 'πα

Ούτε καν προσπάθησα να σου πω...
Προτιμώ να μην ξέρεις τι νιώθω
Άλλωστε σε ενδιαφέρει;

Εγώ παρέα

με τους εφιάλτες μου και εσύ στον άχρονο χρόνο να αδιαφορείς 

Ότι πιο ερωτικό έχω ακούσει!

Για εσένα...που ήσουν ψέμμα

https://vimeo.com/303827413

Δήθεν θα προσπαθήσω να αλλαξω...

Θα προσπαθήσω όμως
Πολύ
Για εμένα
Αλλά και για εσένα