Είναι περίεργο

Αλλά

Έχω

δυο σπίτια.

Ένα εδώ

κι ένα εσύ.

• 
  

Με πνίγει ο θυμός

Θα ήθελα να βρέχει

Να ρίχνει κεραυνούς

Να είναι όλα μαύρα, βαριά και ανταριασμενα

Γιατί έχει λιακάδα?

Γιατί όλα μοιάζουν συνηθισμένα?

Ωωω είμαι τόσο μα τόσο θυμωμένη

Έχω ταχυπαλμια από το θυμό μου

Και κάτι έχει κάτσει στο λαιμό και

Οι ανάσες μου είναι ρηχές και κοφτές

Με ποιον όμως έχω θυμώσει;

Αυτό ακόμα δεν το βρήκα

Βασικά με τον ήλιο θύμωσα που σήμερα θριαμβευτικά

Εμφανίστηκε

Λες και σήμερα στην πόλη δεν τριγυρίζει

Η καρδιά μου μόνη και έρημη

Ψάχνοντας ένα βλέμμα

Ωωωω πόσο θυμωμένη είμαι

Και με εσένα

Που δεν ήσουν σκληρός μαζί μου όταν έπρεπε

Και που δεν είσαι εδώ

Όχι για να με παρηγορήσεις

Αλλά για να μου βάλεις τις φωνές

Με εκείνη την ρεαλιστική φωνή

Με την οποία γράφεις όταν η δικιά μου λογική

Πάει περίπατο

Πονάει και το στομάχι μου

Μέχρι το μεσημέρι θα είμαι όλη ένας πόνος

Στόχος της ημέρας: να μην βγω από το σπίτι, να μην γράψω σε κανέναν ούτε λέξη



How i wish you are here...

Λυπάμαι

Τώρα μαθαίνω πως η λύπη

γράφεται μ' έψιλον και γιώτα.

Λείπεις -κι όλος ο κόσμος λείπει.

Λείπεις και νύχτωσαν τα φώτα.

Και είπες ότι έρχεσαι 

Και ξύπνησαν οι πεταλούδες

Και το αίμα στις φλέβες μου πετάει

Και η καρδιά μου έχασε ένα χτύπο

Μα από την πρώτη στιγμή ήξερα πως άδικα, άδικα ξύπνησε η ελπίδα. Ήξερα πως μόνο δάκρυα και πόνος θα ήταν ότι θα έμενε.

Και πρέπει να με πείσω αύριο να φύγω μακριά από εδώ για να μην σε ψάξω

Να με εξαντλήσω τόσο πολύ που δεν θα με κρατάνε άλλο τα πόδια και τα χέρια μου θα αφήνουν τα κλειδιά να πέσουν.

Πρέπει να φανώ δυνατή. Να μην σκέφτομαι ότι είσαι τόσο κοντά μου και να μην σου δημιουργήσω κανένα πρόβλημα.

Μόνο μια αγκαλιά ήθελα

Τίποτε άλλο

Λείπεις

Αβάσταχτη λύπη

Μονόγραμμα

Ακουστά σ’ έχουν τα κύματα

Πώς χαϊδεύεις, πώς φιλάς

Πώς λες ψιθυριστά το «τί» και το «έ»

.

.

Οδυσσέας Ελύτης (Το Μονόγραμμα) 

Πλησιάζει το δικαστήριο και νιώθω να διαλυομαι.

Δεν θα ζητήσω βοήθεια

Δεν θα το αναφέρω καν

Νιώθω τόσο άσχημα

Και δεν θέλω να το βγάλω καν από πάνω μου

Μα είσαι η μόνη μου γιατρειά...