Θερινό Ηλιοστασι

 Ὅλοι βλέπουν ὁράματα

κανεὶς ὡστόσο δὲν τ᾿ ὁμολογεῖ·

Μου λείπεις κάθε μέρα

 

Ὅταν μοῦ λείπῃς,

Στὴν πεθαμένη θάλασσα τῆς λύπης

Καράβι ἀσάλευτο ἀπομένω

Μαρμαρωμένο,

Χωρὶς ἀέρα, μὲ ριγμένα τὰ πανιά.

 

Γύρω ἁπλωμένη ἡ γαληνιὰ

Τρομακτική, μεγάλη

Καὶ πουθενὰ ἀκρογιάλι…

 

Ζωῆς σημάδι δὲν ἀφήνει

Γλάρου φτερὸ ἢ δελφίνι

Στὴν πεθαμένη θάλασσα τῆς λύπης—

Ὅταν μοῦ λείπῃς.

 Δροσίνης Γεώργιος

[Με τον τρόπο που μου φέρθηκες θα έπρεπε να σε είχα διαγράψει αλλά ζεις μέσα μου. Και  συ και ο άλλος ο βλάκας . Μου λείπετε κάθε μέρα τόσο πολύ και έχω τόσο μεγάλη ανάγκη να σας μιλήσω, να σας τα πω όλα, να με βρίσετε και να μιλήσουμε σε πέντε χρόνια πάλι αν βέβαια ζούμε. 

Μου λείπετε πολύ πολύ

Μακάρι να μην  θυμάστε καν ότι υπήρξα]

Η σύνθλιψη των σταγόνων

 | Julio Cortazar | 26 Αυγούστου 1914 - 12 Φεβρουαρίου 1984 |

Τι ματαιότητα να φαντάζομαι

πως μπορώ να στα δώσω όλα,

τον έρωτα και τη μαγεία,

διαδρομές, μουσική, παιχνίδια.

Η αλήθεια είναι πως είναι έτσι:

όλα τα δικά μου στα δίνω, είναι αλήθεια,

αλλά όλα τα δικά μου δεν σου αρκούν

όπως εμένα δεν μου αρκεί να μου δίνεις

όλα τα δικά σου.

Γι' αυτό δεν θα είμαστε ποτέ

το τέλειο ζεύγος, η ταχυδρομική κάρτα,

αν δεν είμαστε ικανοί να δεχτούμε

πως μονάχα στην αριθμητική

το δύο προκύπτει από το ένα συν ένα.

 

Εδώ γύρω ένα χαρτάκι

που μονάχα λέει:

Πάντα ήσουν ο καθρέφτης μου

θέλω να πω πως για να με δω

έπρεπε να σε κοιτάξω.

| Η σύνθλιψη των σταγόνων (Μπολερό) | μτφρ.: Βασίλης Λαλιώτης | εκδόσεις Bibliotheque |

Εκεί χάνεται η πίστη...

Εκεί που αναρωτιέσαι για πράγματα που πρώτη φορά αντικρίζεις
για πράγματα που σάπισαν με το πέρασμα του καιρού
ή που ήσαν σάπια απ' την αρχή και δεν το έβλεπες
[...]
για πράγματα που μόνο τα ονειρεύτηκες.
 Εκεί χάνεται η πίστη..

Είναι περίεργο

Αλλά

Έχω

δυο σπίτια.

Ένα εδώ

κι ένα εσύ.

• 
  

Μονόγραμμα

Ακουστά σ’ έχουν τα κύματα

Πώς χαϊδεύεις, πώς φιλάς

Πώς λες ψιθυριστά το «τί» και το «έ»

.

.

Οδυσσέας Ελύτης (Το Μονόγραμμα) 

Πλησιάζει το δικαστήριο και νιώθω να διαλυομαι.

Δεν θα ζητήσω βοήθεια

Δεν θα το αναφέρω καν

Νιώθω τόσο άσχημα

Και δεν θέλω να το βγάλω καν από πάνω μου

Εμένα

τα μέσα μου
όσο περνάει ο καιρός
μαυρίζουν.
Χρώμα δεν έχει μείνει
μέσα τους.

Σήμερα

 σκέφτηκα ότι έχω να σε δω πολύ καιρό.
Άραγε σε είδα και ποτέ;
Τι έβλεπαν τα μάτια μου;
Αναρωτιέμαι
Πώς να τα πιστέψω;
Ποιος είσαι;
Αυτός που είδα ή αυτός που δεν κοίταξα ποτέ;

Αυτές τις μέρες

Κάθε βράδυ σε βλέπω στους εφιάλτες μου

Και ξυπνάω κλαίγοντας

Όμως να ξέρεις

Σ' όποια αγκαλιά και να κοιμάσαι,

εγώ μαζί σου θα ξυπνάω.

Πόσο...

Λίγα ήταν τα βράδια που ξημερώσαμε μαζί.


Μα ήταν εκείνα που μου έμαθαν τον έρωτα...

Μανουάλι... ημέρα 30η...

Χρειάζονται δύο άνθρωποι.
Δύο τουλάχιστον.
Ένας να φτιάχνει τις λέξεις
κι ένας να τους βάζει φυτίλι, να τις ανάβει και να τις πετάει.

Για την αγάπη που πόνεσε πολύ...

[...]
Ὅσο ἀπομακρύνεσαι
Σὲ πλησιάζω.

Ἕνα ἄστρο
ἔκαψε τὸ σπίτι μου.

Οἱ νύχτες μὲ στενεύουν
στὴν ἀπουσία σου.
Σὲ ἀναπνέω.

Ἡ γλῶσσα μου στὸ στόμα σου
ἡ γλῶσσα σου στὸ στόμα μου-
σκοτεινὸ δάσος.
Οἱ ξυλοκόποι χάθηκαν
καὶ τὰ πουλιά.

Ὅπου βρίσκεσαι
ὑπάρχω.

Τὰ χείλη μου
περιτρέχουν τ᾿ ἀφτί σου.

Τόσο μικρὸ καὶ τρυφερὸ
πῶς χωράει
ὅλη τὴ μουσική;
[...]

Ρίτσος

Συνειδητοποίησα...

Ότι κάθε φορά που ο πατέρας μου
Με λέει

 "παιδί μου"

Κάτι τσακίζει μέσα μου

Και θέλω να κλαίω

Έπρεπε να περάσουν 44 χρόνια

Για να νιώσω ότι είμαι
Παιδί ΤΟΥ
Αν και έγινα παιδί του γιατί
Γνώρισε το παιδί μου
Και το άλλο μου παιδί
Και κατάλαβε ότι ίσως κάτι κάνω καλά
Ότι δεν είμαι χαμένο κορμί
Όπως ίσως πίστευε
Αυτή η έλλειψη αποδοχής
Η έλλειψη αγάπης
Είναι μια τεράστια πληγή μέσα μου
Που δεν ξέρω αν ποτέ θα κλείσει
Όσους αγαπώ πολύ
Όσο και αν προσπαθώ
Πάντα νιώθω λίγη
Τόσο λίγη που δεν το αντέχω
Και αποσύρομαι στα όμορφα σκοτάδια μου
Και είναι και αυτές οι φωτεινές μέρες
Που μου πληγώνουν τα μάτια
Και είναι και η ψυχή μου
Που όλο κλαίει
Και όλο ψάχνει που έκανε το λάθος
Άντρες... Πληγή...
Δεν μπορώ να το νιώσω αλλιώς
Άντρες... Πόνος...
Ψυχικός και σωματικός
Άντρες... φόβος...
Τόσο που να μην παίρνεις ανάσα για να μην ενοχλήσεις
Άντρες... Σεξ...
Αηδία και μόνο .
Βγαίνεις από το κορμί σου
Πατάς όλα τα κουμπάκια του μυαλού
Δεν νιώθεις
Φεύγεις
Λείπεις
Είσαι αντικείμενο
Δεν είσαι εσύ
Δεν μπορεί κανείς να κάνει κακό στην ψυχή σου
Λείπω
Δεν θέλω να με βρει κανείς

Έβαλα φωτιά

Και έκαψα το τετράδιο που έγραφα
Όταν δεν άντεχα άλλο  πόνο
Μαζί με την δουλειά μου έχασα
Τον χώρο που είχα φυλάξει πολύτιμα
Μοναδικά αντικείμενα και αναμνήσεις
Που δεν ήθελα να δει ανθρώπου μάτι
Όσο ζω.
Και έτσι το έκαψα
Κράτησα τον απόλυτο πόνο
Αν κλείσω τα μάτια μπορώ να τα ξαναζήσω όλα λεπτό προς λεπτό
Και να ακούω χιλιάδες φορές στα αυτιά μου
Τη φράση σου που έμελλε να καθορίσει
Όλη μου τη ζωή από εκείνη τη νύχτα και μετά
Και που μόνο εσύ ίσως μπορείς
Να ξεκλειδώσεις το κελί που άθελά σου με κλειδωσες
Και σκέφτηκα να τα αφήσω εδώ
Όμως δεν άντεξα να εκθέσω την ψυχή μου ούτε καν στα μάτια μου
Και τα έκρυψα βαθιά
Εκεί που μόνο ένας εκλεκτός μπορεί να δει
Νιώθω βαθιά θλιμμένη
Έχω απίστευτα κακή διάθεση
Και μια ασήκωτη στενοχώρια
Θέλω να μιλήσω αλλά κανείς δεν θα με καταλάβει
Μόνο κατηγορίες ή ειρωνεία θα πάρω πίσω
Το καλοκαίρι με πληγώνει
Κάθε μέρα με λαμπερό ήλιο είναι μια δοκιμασία που πρέπει να την αντέξω
Και αν κάποιος με κοιτάζει από μακριά θα λέει τι υπεργαματα ευτυχισμένη είναι και τάχα κλαίγεται
Είμαι ειδικός στις ψεύτικες βιτρίνες
Από μέσα μόνο κάτι κλεφτές ματιές έριξαν
Και τρόμαξαν και το έβαλαν στα πόδια βρίσκοντας αλλού παρηγοριά σε αγκαλιά με φώς...
Χειριστικη και ηλίθια με αποκαλεσατε. Ότι απλά εκμεταλευομουν την κατάσταση για να έχω οικονομικό όφελος. Είπατε τόσα... Κάνατε πολύ περισσότερα.
Έτσι πιστεύατε ότι είναι το σωστό
Ήσασταν άτυχοι
Ότι λάμπει δεν είναι χρυσός
Και εγώ είμαι ένας απλός κλόουν
Τις νύχτες που έτρεμα από φόβο ήμουν μόνη
Κανείς δεν ήξερε
Κανείς δεν έμαθε
Κανείς δεν υποψιάστηκε καν
Why?
Το έγραψα πάνω μου
Απάντηση δεν θα πάρω
Νιώθω λίγη
Νιώθω μόνη
Μου λείπω

Θα έπρεπε

Να είμαι κάπου αλλού τώρα

Θα έπρεπε να είμαι αλλού

Θα έπρεπε να είσαι

Και εσύ εκεί...

Όταν αργείς

Αλλά καταλαβαίνεις τι εννοούσες
Ας πέρασαν χρόνια
Μπορείς να το πεις και εξέλιξη
Αλλά μπορείς και να δεις
Το απόλυτο λούκι
Και τον ψυχικό θάνατο
Που χρόνια σε κρατά
Βυθισμένο σε μαύρη πίσσα
Στον πόνο
Στο κενό
Στο σκοτάδι
Στο παντοτινό έλλειμμα
Μόνο που τώρα ξέρω τι με εξουσιάζει
Και ποιος είναι η απόλυτη εξάρτηση μου
Και δεν είναι καν σκιά
Δεν υπάρχει
Είναι η απόλυτη προβολή που θα μπορούσα να κάνω
Και μου αρέσει όσο και αν πονάω
Μαζοχισμός;
Ούτε καν

Καλέ μου φίλε Τ

Που είσαι;
Μου λείπεις πολύ
Χωρίς εσένα θα είχα διασχίσει τη ζωή μου
χωρίς να την δω.

Μην με αφήνεις μόνη μου
 Μην κρύβεσαι στη σιωπή
Σε χρειάζομαι

Λατρεμένε μου φίλε Τ

Δεν άλλαξες μόνο εσύ
Άλλαξα και εγώ
Και ας μην το βλέπει κανείς
Έχω μάθει να κρύβω τόσο καλά όσα νιώθω

Έχω ανάγκη από κάποιο ναρκωτικό και το διάβασμα δεν είναι τώρα ισχυρό φάρμακο

Οι φίλοι

Σου προσφέρουν ασφάλεια και σιγουριά

Ακόμα και αν δεν τους βλέπεις καθημερινά

Ακόμα και αν τους μιλάς κάθε 3 μήνες

Ακόμα και αν σου μιλούν μια φορά το χρόνο

Αν υπάρξει σύνδεση μια φορά
Όσος χρόνος απουσίας και να υπάρξει
Ξέρεις ότι ο φίλος σου είναι εκεί


Πάντα πίστευα οτι δεν έχω φίλους
Ένιωθα κάπως λειψή
Μου αρέσει να είμαι μόνη μου
Αλλά κάποιες φορές οι φίλοι είναι σαν την ανάσα.

Είμαι ευγνώμων για όσα έχω
Και για όσους υπάρχουν στη ζωή μου

Ακόμα και για την απουσία τους, εκούσια ή ακούσια
Το συναίσθημα μου δεν αλλάζει.
Δονείται από αγάπη!!!

Κάπως έτσι

Νιώθω

Αλλά αμέσως σκέφτομαι

Έχε πίστη και όλα καλά θα πάνε μόνο Θεέ μου φύλαγε με από εμένα .
Κράτα το στόμα μου κλειστό και τα μάτια μου ανοιχτά.
Κλείσε με σαν στρείδι αλλά φόρεσε μου την πιο λαμπρή                               μου πανοπλία.

Θα τα καταφέρω

Σε ευγνωμωνώ για όσα μου είχες πει
Πριν 2 χρόνια και τόσο καιρό εγώ
Τα έκανα κτήμα μου
Και μπόρεσα να ανταπεξέλθω
Στην σημερινή δυσκολη μέρα

Είσαι κάπου εκεί έξω

Μου αρκεί να υπάρχεις

Ο φόβος της απουσίας σου με κάνει να τρέμω

Για την ώρα έχασα εμένα