Μου λείπεις κάθε μέρα

 

Ὅταν μοῦ λείπῃς,

Στὴν πεθαμένη θάλασσα τῆς λύπης

Καράβι ἀσάλευτο ἀπομένω

Μαρμαρωμένο,

Χωρὶς ἀέρα, μὲ ριγμένα τὰ πανιά.

 

Γύρω ἁπλωμένη ἡ γαληνιὰ

Τρομακτική, μεγάλη

Καὶ πουθενὰ ἀκρογιάλι…

 

Ζωῆς σημάδι δὲν ἀφήνει

Γλάρου φτερὸ ἢ δελφίνι

Στὴν πεθαμένη θάλασσα τῆς λύπης—

Ὅταν μοῦ λείπῃς.

 Δροσίνης Γεώργιος

[Με τον τρόπο που μου φέρθηκες θα έπρεπε να σε είχα διαγράψει αλλά ζεις μέσα μου. Και  συ και ο άλλος ο βλάκας . Μου λείπετε κάθε μέρα τόσο πολύ και έχω τόσο μεγάλη ανάγκη να σας μιλήσω, να σας τα πω όλα, να με βρίσετε και να μιλήσουμε σε πέντε χρόνια πάλι αν βέβαια ζούμε. 

Μου λείπετε πολύ πολύ

Μακάρι να μην  θυμάστε καν ότι υπήρξα]

Διάθεση άθλια...

Δεν ξέρω πραγματικά
από ποιον εχθρό να φυλάγομαι.
Εκείνο που ξέρω
είναι πως έμαθα να ζω
με αξιοπρέπεια και υπευθυνότητα.
Να πορεύομαι με συναισθήματα,
όνειρα και προσδοκίες.
Να έχω τις δικές μου
ηλίθιες εξαρτήσεις του μυαλού
και να γουστάρω.
Ελευθερία να σκέφτομαι και να πράττω
σύμφωνα με τις επιλογές μου.
Μαζί με δικούς μου ανθρώπους,
να μοιράζομαι στιγμές
γεμάτες με γέλια,  χαρές,
ακόμα και κλάματα.
Τρομάζω στην αβεβαιότητα.
Φοβάμαι το χάος, την χειραγώγηση,
την τρέλα του μυαλού.
Πιστεύω πως οι ανθρώπινες σχέσεις
ενισχύονται κατά κόρων με επαφές.
Στα σ΄ αγαπώ ημερεύουν οι άνθρωποι,
μα πρέπει να λέγονται από κοντά.
Με αγγίγματα, με χάδια,
με αγκαλιές, με φιλιά,
με έρωτα.
Ο φόβος για τον άγνωστο εχθρό
κάνει τους ανθρώπους απάνθρωπους.
Δεν θέλω να ζω στο φόβο
για το αύριο και στις σκιές του θανάτου.
Οι μέρες που περνούν
μοιάζουν με καζάνι που βράζει σιωπηλά
κι εγώ πασχίζω να ξυπνήσω
από τον αδυσώπητο εφιάλτη.
#agigmatrelas 25/3/20