Το ξέρεις;

 

Υπάρχεις. Παρηγοριέμαι.

Φοβάμαι

 Δεν ξέρω πόσο θα περπατήσω ακόμη.

Το πήρα ευθεία, όπως κάνουν όλοι.

Κι αν φτάσω κάπου τελικά, αν περάσω από εδώ και ξεφύγω ζωντανός, εγώ ξέρω πως δεν θα έχω σε κανέναν να το πω.

Κι αν φτάσω κάπου και δεν είσαι κι εσύ μαζί, η έξοδος, το ταξίδι και ο προορισμός θα έχουν όλα χάσει την αξία τους.

Μικρή Ωδή σ'εμάς λίγο πριν το τέλος

Εις μνήμην 10 χρόνια μετά

 Τώρα όμως βράδιασε. 

Ας κλείσουμε την πόρτα 

κι ας κατεβάσουμε

τις κουρτίνες

γιατί ήρθε ο καιρός των απολογισμών. 

Τι κάναμε στη ζωή μας;

Ποιοι είμαστε; Γιατί εσύ κι όχι εγώ;

Καιρό τώρα δεν χτύπησε κανείς 

την πόρτα μας κι ο ταχυδρόμος έχει

αιώνες να φανεί. 

Α, πόσα γράμματα, πόσα ποιήματα

που τα πήρε ο άνεμος του Νοεμβρίου. 

Κι αν έχασα τη ζωή μου

την έχασα για πράγματα ασήμαντα: μια λέξη ή ένα κλειδί, ένα

χτες ή ένα αύριο

όμως οι νύχτες μου έχουν πάντα ένα άρωμα βιολέτας

γιατί θυμάμαι. 

Πόσοι φίλοι που έφυγαν χωρίς ν’ αφήσουν διεύθυνση, πόσα λόγια χωρίς ανταπόκριση

κι η μουσική σκέφτομαι είναι η θλίψη εκείνων που δεν πρόφτασαν ν’ αγαπήσουν.

Ώσπου στο τέλος δεν μένει παρά μια θολή ανάμνηση από το 

παρελθόν (πότε ζήσαμε;)

και κάθε που έρχεται η άνοιξη κλαίω γιατί σε λίγο θα φύγουμε και

κανείς δεν θα μας θυμηθεί.

Τάσος Λειβαδίτης- Άνεμος Νοεμβρίου

11/11/20

 

Εδώ και πολύ καιρό, κάθε συνάντηση με έναν άλλον άνθρωπο έχει υπάρξει μια πρόσκρουση.

Νιώθω υπερβολικά,

αισθάνομαι υπερβολικά,

είμαι εξουθενωμένη από τον απόηχο ακόμη και της πιο σύντομης συζητήσης.

Όμως η πιο ισχυρή σύγκρουση ήταν και είναι με τον αδιάλλακτο, βασανιστικό και βασανιζόμενο εαυτό μου.

Αισθάνομαι σαν ένα ανεπαρκές μηχάνημα,

ένα μηχάνημα που χαλάει την κρισιμότερη στιγμή,

που φθείρεται μέχρι καταστροφής,

που "δεν παίρνει μπρος",

ή, ακόμα χειρότερα,

εκρήγνυται στο πρόσωπο ενός αθώου ανθρώπου."  

Θλίψη

 Και απογοήτευση

Πώς μπόρεσες μου λες;

Άξιζα τέτοια συμπεριφορά;

Θλίψη και απογοήτευση