Εμμονές.

 Και εγώ να θέλω να στα δώσω όλα

Και να καπνίζουμε μισό μισό το τσιγάρο εγώ την πρώτη τζούρα και εσύ την τελευταία

Και να ζηλεύω όσες σε γουστάρουν

Και να παίρνω τις μετρητοίς όσα μου λες ακόμα και αν κατά βάθος δεν κάνει να πιστεύουμε στους ανθρώπους

Και να σου δίνω ό, τι έχω και δεν έχω και να θέλω να σου δώσω κι’ άλλα

Και όταν βγάζεις τα γυαλιά να είσαι σαν το παιδί της φωτογραφίας με το παγωτό

Και όταν οδηγάς να σε κοιτάζω γιατί ισοδυναμείς με την Αθήνα

Και να ονειρεύομαι για ‘μας

Και να θέλω να συνεχίσω να παλεύω για την κοινωνία γιατί υπάρχεις εσύ μέσα σ ΄αυτή

Και να θέλω να ζήσω μαζί σου

Και να θέλεις να με αγαπήσεις

Και επειδή ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται

Αλλά πάντα ξέρεις τι νιώθεις

Και επειδή οι αληθινοί άνθρωποι κρατάνε το λόγο τους

«Εμείς οι δυο δεν πρόκειται ποτέ να ξεκολλήσουμε»

Κατάλαβες;

 Οδυσσέας Ελύτης - "Το Μονόγραμμα"

Που πια δεν έχω τίποτα άλλο

Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα

Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου

Να μυρίζω από σένα και ν' αγριεύουν οι άνθρωποι

Επειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο

Δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ' ακούς;

Είμ' εγώ, μ' ακούς;

Σ' αγαπώ, μ' ακούς;

Πουθενά δεν πάω, μ' ακούς;

Ή κανείς ή κι οι δυό μαζί, μ' ακούς;

Ίσως

 ίσως το θλιβερότερο από όλα

είναι αυτοί που ζουν περιμένοντας

κάποιον που δεν είναι σίγουροι

ότι υπάρχει

7 δισεκατομμύρια άνθρωποι

Ξέρεις τι είναι χειρότερο;

 

Δεν είναι ο πόνος.

Αυτός συνηθίζεται.

Δεν σταματαει.

Απλά γλυκαινει.

Ξεχνιέται κάτω απ' τη σκόνη που ρίχνει πανω του ο χρόνος.

Δεν είναι η μοναξιά.

Αυτή γινεται φίλη σου.

Μαθαίνεις να ζεις μαζί της.

Την αγκαλιάζεις και μαζί με αυτήν αγκαλιάζεις και τον εαυτό σου.

Αν είσαι τυχερός.

Δεν είναι η αυτοκριτική.

Αυτή είναι δασκάλα.

Σκληρή και αδίστακτη.

Αλλά σου μαθαίνει.

Πώς αυτός που δεν μπορεί να μένει μόνος του από εξάρτηση μένει με τον άλλο.

Το χειρότερο είναι πως
φτιάχνουν ακόμα το άρωμα σου.

Κι όπου το μυρίσω ανοίγουνε πληγές.

Μην ανησυχείς...

 Μην ανησυχείς υπάρχουν ακόμη πολλά βάσανα

προς το παρόν δικαιούσαι να πιάνεσαι στο μανίκι της άδολης φιλίας κάποιου

το να 'σαι ευτυχής είναι ένα καθήκον

που παραμελείς

ένας απρόσεκτος χρήστης του χρόνου

ξαποστέλνεις τις μέρες σαν τις χήνες στο λιβάδι

Μην ανησυχείς θα πεθάνεις πολλές φορές

μέχρι να μάθεις κοντά στο τέλος να αγαπάς τη ζωή

Αυτό που αγαπάς....

Μα κάποιοι άνθρωποι...