Ακούω...

 Δεν άκουγα τέτοιου είδους τραγούδια

Τον είχα ακουστα μα δεν ήξερα και κανένα τραγούδι του

Δεν μου άρεσε καθόλου αυτό το είδος μουσικής 

Εσύ όμως είχες ολόκληρες λίστες και στο αυτοκίνητο τον άκουγες συνεχώς

Και έτσι, ναι ,τον αγάπησα και εγώ

Και όταν ακούω πλεον τη φωνή του σε βλέπω μπροστά μου με ένα τσιγάρο στο χέρι να σιγοτραγουδας " κάνω ένα τσιγάρο και φεύγω '

Και επειδή αυτό πονούσε και πονάει ακόμα , έπαψα να ακούω τα τραγούδια του,που μου φέρνουν δάκρυα στα μάτια και πληγές στην καρδιά

Τον Αύγουστο του 2022 ήρθε στη δουλειά. Απλός και χαλαρός, δεκτικός σε ότι έπρεπε να κάνουμε , φουλ χιούμορ αν και δεν ήταν καλά, ακόμα και όταν έγινε σε εμάς η διάγνωση μετά την αξονική. 

Και όταν του είπα εγώ τώρα φεύγω κύριε Καρρά ,σε αφήνω σε καλά χέρια γύρισε και μου είπε" κάνω ένα τσιγάρο και φεύγω... Και γέλασε.

Το αγαπούσες αυτό το τραγούδι

Δεν θέλω να το ξανακουσω ποτέ

Αντίο δεν θα πω...

Οι ψυχές έχουν την τάση να συναντιούνται σε μια διάσταση που δεν μπορούμε να καταλάβουμε 

Ακούω 🥹

 

Διαβάζω...

 Ένα πράγμα θα κάνω σ' αυτή τη ζωή - ένα πράγμα μόνο - κι αυτό θα είναι να σ' αγαπώ , και να σε σκέφτομαι 

και να μην πάψω να σε θέλω ώσπου να πεθάνω.

Μακριά απ' το αγριεμένο πλήθος

Τόμας Χάρντυ

Ακούω

 

Διαβάζω

 Και νιώθω κάθε λέξη

Και κάπως πονάω....

Θυμάσαι;

 [...]12/11

Εγώ θυμάμαι

Και αναρωτιέμαι γιατί

Ποιος ο λόγος που εγώ βρέθηκα σε αυτό τον άθλιο ρόλο;

Που σας εξυπηρετησε η θλίψη μου;

Γιατί να γνωρίζω αυτά που υποτίθεται ήταν μόνο για λίγους και εκλεκτούς;

Γιατί με κάνατε κοινωνό μιας τέτοιας κατάστασης;

Μόνο λύπη για εμένα νιώθω μετά από τόσα χρόνια

Ελπίζω το τοτέμ να ζεί ευτυχισμένο όπου και αν είναι

Και εσείς.... Όλοι να είστε καλά

Απλά σήμερα κάτι με πόνεσε και δακρυσα...

Ήτανε δυο κι ήτανε σαν ένας,

ένας και πολλοί μαζί

Χωρίζαμε για λίγο μόνο

γιατί αλλιώς

πως θ' ανταμώναμε ξανά;

Και σου 'γραφα κάθε στιγμή

κάτι τεράστια γράμματα.

Μου 'γραφες και συ ακόμη πιο τεράστια.

Μια φορά όμως που άργησες

πρόλαβε κι ήρθε ο χειμώνας

που κράτησε όσο πέντε.

Κι όταν τέλειωσε

ήρθε πάλι χειμώνας ακόμη πιο βαρύς.

Και δεν μπορούσες να γυρίσεις.

Έμεινες μακριά.

Και μου 'γραψες

η πιο μεγάλη απόσταση είναι ο χρόνος.

Μπορεί...

όμως

τα πιο ωραία μας ταξίδια

δεν τα ταξιδέψαμε ακόμη.

Σε περιμένω

έ λ α

θα μετρήσω ως το δέκα...

| Χρήστος Μπουλώτης | Θυμάμαι... Θυμάσαι; | εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα |

Αυτό....

 

Ένα βράδυ

 Δεκαεπτά χρόνια πριν

Ήρθες και άλλαξες τη ροτα της ζωής μου

Σκέφτομαι τι θα έκανα αν

Όλα άρχισαν πάλι από την αρχή

Τώρα που ξέρω

Τι θα άλλαζα

Τι θα κρατούσα

Τι θα επέλεγα να ζήσω

Πώς θα επέλεγα να συνεχίσω

Δεν έχω αποφασίσει

Ίσως γιατί ξέρω πως δεν γίνεται να ζήσεις δεύτερη φορά 

Ίσως γιατί ξέρω πως πάλι θα έκανα τα ίδια λάθη

Ίσως γιατί δεν θα είμαι ποτέ προετοιμασμένη για τέτοιο συναισθηματικό τσουνάμι

Σίγουρα ξέρω πως δεν μετανιώνω

Κάθε χρόνο σε περιμένω να φανείς γνωρίζοντας πως αυτό δεν πρόκειται να συμβεί

Βρέχει. 

Δεν θα έρθεις

Θα είμαι εδώ έως το πρωί

Έλα 

Σεπτέμβριος ξανά...

 Μια μέρα θα σε ρωτήσει κάποιος ποιο ήταν το καλύτερο πράγμα που έχεις κάνει ποτέ στη ζωή σου.

" - Αγάπησα " - Θα φωνάξω. 

Και ποιο ήταν το χειρότερο;

" - Αγάπησα " - θα ψιθυρίσω.

Θάλασσα

 Έχει κανείς δικαίωμα , μιλώντας για τον εαυτό του, να παραλείψει κάτι που επηρέασε ολόκληρη την ύπαρξη του και που το έφερνε στο νου του κάθε μέρα της ζωής του;

Μπορεί το κάθε μέρα να είναι υπερβολή, αν και όχι μεγάλη.

Δεν έχω ανάγκη να "ανακαλώ" εσένα , είσαι πάντα παρών.

Είσαι το τέλος μου και η αρχή μου, είσαι το άλφα και το ωμέγα.

Ο Αύγουστος

 Είναι μόνο μια στιγμή

Και συνοψίζεται σε μια πρόταση

"Ο Τ. ήταν η τρυφερή πλευρά του μπαμπά που ήθελε να σε προστατεύσει"

Και έτσι θα σε σκέφτομαι

Ο τρυφερός κολλητός μου που ήταν δίπλα μου

Μέχρι που τον "θύμωσα"

Μου λείπεις πολύ

Σκέφτομαι όσα συνέβησαν

 κι αν είχα μόνο μία ευχή θα ήταν αυτή:

δεν θέλω να ξεχάσω, δεν θέλω να ξεχάσω

δεν θέλω να ξεχάσω τίποτα ποτέ μου.

Θερινό Ηλιοστασι

 Ὅλοι βλέπουν ὁράματα

κανεὶς ὡστόσο δὲν τ᾿ ὁμολογεῖ·

Happy birthday love ❤️‍🩹

 

987 mails

 Χθες έκανα την ανοησία να ανοίξω τα mail
από το 2007. 

Όπως ξέρεις έχω ιδιαίτερη αδυναμία σε εκείνο με τίτλο " μυνηματακι προ συναντήσεως"

Διάβαζα και ένιωθα λες και έπεφτα μέσα σε σκουλικότρυπα. Περισσότερο από μια ώρα έμεινα να διαβάζω εκείνα τα δύο μυνήματα μας και να αναρωτιέμαι αν ήξερα εκείνη τη μέρα του 2007 τι θα ακολουθούσε θα σε συναντούσα; 

Η απάντηση σε κάθε περίπτωση ήταν ναι. Πάντα θα είναι ναι! Όσο θα ζω θα είναι ναι. Θα ήταν τόσο πιο "λίγη" η ζωή μου χωρίς εσένα, χωρίς εσάς. 

Άνοστη. Ναι . Αυτό ακριβώς. Και σκοτεινή. Αν και το σκοτάδι που έζησα μετά όταν το σκέφτομαι με τρομάζει. Αυτό δεν θα ήθελα να το ζήσω ξανά αλλά ήταν κομμάτι της ιστορίας κατά πώς φαίνεται. 

Και εκείνος ο έρμος ο Τάκης. Πρέπει να έκοβε τις φλέβες του κάθε φορά που θα διάβαζε κάτι από εμένα. Ήμουν το λιγότερο γελοία. Και επιεικής είμαι δλδ με αυτόν το χαρακτηρισμό. Πώς μπορούσε να μιλάει ο άνθρωπος με μια αμοιβάδα;

 Με διάβαζα και με μουτζωνα.  Τι σκαρφίζεται το μυαλό του ανθρώπου για να τραβήξει την προσοχή. Δεν με αναγνώριζα σε σχέση με σήμερα. Και σε πέντε χρόνια δεν θα με αναγνωρίζω σε σχέση με σήμερα.

Θα σταθώ στο ότι βελτιωθηκα ( Τάκη μην με βρίζεις 😞) έχω προσπαθήσει πολύ και πραγματικά νομίζω ότι είμαι μια καλύτερη έκδοση μου ( αλήθεια λέω , δεν μου χαϊδεύω τα αφτιά Τάκη μου). 

Επιπλέον σου αναγνωρίζω ότι είχες δίκιο στο 99% όσων μου έλεγες. Όμως τότε δεν μπορούσα να το αντιληφθώ. Ίσως έπρεπε να είχα ρισκάρει ακόμα περισσότερο. Ίσως έπρεπε να είχα κάνει αυτό που μου είχες πει την άνοιξη του 2008 . Όμως οι πληροφορίες ήταν τόσες  πολλές που με είχαν συντρίψει. Τα συναισθήματα μου ήταν ανεξέλεγκτα καθώς και οι ενοχές μου που με έπνιγαν και έκλεβαν τις στιγμές μου. 

Σήμερα ξύπνησα και ένιωθα πάλι σαν να έχω μια τρύπα στο στήθος και ότι αν κάποιος με κοίταζε τα έβλεπε μέσα από εμένα. Ξανά η ίδια ματαίωση, η θλίψη, η έλλειψη, τα τόσα αναπάντητα ερωτήματα, η αγωνία. 

Δεν έπρεπε να σκαλίσω την πληγή μου. Νιώθω τον ίδιο πόνο. Δεν έπρεπε να γελάσω με όσα μου γράφατε ούτε να κλάψω με όσα σας έλεγα.Μου είχε λείψει η φωνή σας όμως... Και όλα σας μου έχουν λείψει. Όλα.

Μου λείπεις

 Υπάρχουν άνθρωποι, 

που αλλάζουν ανθρώπους

Αλλάζουν αγάπες, αλλάζουν χώρα 

Εγώ δεν μπόρεσα, χαμένος ο κόπος,

Ο μόνος μου τόπος, 

για μένα είσαι εσύ.

Μου λείπεις

Το ξέρεις;

Εσύ να λείπεις...

Και ο νους να αρμενιζει στα δάχτυλα σου

Πονάει η μνήμη 

Πονάω ακόμα 

 

Ανησυχώ