Κάνε μια προσπάθεια......

"Είναι αδύνατο", είπε η περηφάνια
"Είναι ριψοκίνδυνο", είπε η εμπειρία
"Είναι ανούσιο", είπε η λογική
"Κάνε μια προσπάθεια", ψιθύρισε η καρδιά...

Ίσως είναι γραφτό. ~ Maybe it meant.

Κοιμάσαι κι εγώ γράφω για σένα
αυτά που δεν τολμώ να πω.
Γράφω καθώς σκέφτομαι
τις φλέβες των χεριών σου.
Να μη τολμώ να σου πω
τί συμβαίνει μέσα μου
κάθε που σε κοιτάζω.

"Οι στιγμές που μου 'δωσες
αξίζουν μια ζωή"

Δε μετανιώνω, δεν ξεχνώ
δεν αφήνω τίποτα και κανέναν
να το αλλάξει αυτό.

Κι αν λόγια πικρά
και παιδαριώδη σου λέω
είναι γιατί
ήμουν ένα κακομαθημένο κορίτσι
που τα ήθελε όλα.
Δε θέλω όμως να μεγαλώσω.

Μη με ακούς.
Μη με διαβάζεις.
Μόνο νιώσε με..
Ίσως είναι γραφτό.
Από αυτά τα παιχνίδια
της μοίρας το πιο βέβαιο.

Ότι εγώ θα είμαι μαζί σου
θα είμαι δική σου.
Σε άλλα χέρια νομίζεις εσύ
ότι ζωγραφίζω τους χάρτες μου
αλλά μόνο στα δικά σου
είναι γραμμένη η ιστορία μου.

Και με τις πέντε μου αισθήσεις
σε ζητώ σε λάθος δρόμους.
Και τις πέντε μου ζωές
αφήνω πίσω όταν τα μέσα σου
αγγίζω.

Πόσο καιρό προσπαθώ
να τρέξω μακριά σου μάταια.
Και είναι αυτή η ματαιότητα
που με κάνει να σε ερωτεύομαι
περισσότερο.

Ποίηση: Μαρία Πεπικίδου

Μαθαίνεις.......

Μετά από λίγο μαθαίνεις την ανεπαίσθητη διαφορά

ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι και να αλυσοδένεις μια ψυχή.

Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι
Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια

Και αρχίζεις να μαθαίνειςπως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια

Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις

Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα

Με τη χάρη μιας γυναίκας και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού

Και μαθαίνεις να φτιάχνεις όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα,

γιατί το έδαφος του Αύριο είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια…

και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.

Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις…

Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου μπορεί να σου κάνει κακό.

Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ

Αντί να περιμένεις κάποιον να σου φέρει λουλούδια

Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις

Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη

Και ότι, αλήθεια, αξίζεις

Και μαθαίνεις…

μαθαίνεις…

με κάθε αντίο μαθαίνεις

Χόρχε Λούις Μπόρχες (?)

ΞΕΡΕΙΣ????

Ξέρεις τι θα ήθελα τούτη τη στιγμή?
Θα ήθελα να έρθεις ...
έτσι στα ξαφνικά..
απρόοπτα και απροσδόκητα....
και να μου σκάσεις ένα φιλί στα χείλη...
όπως τότε...
Το θυμάσαι?
Να μην ξέρω από που μου ήρθες...
Να μην ξέρω γιατί το έκανες...
Μόνο να με φιλήσεις ...
Αυτό τίποτα άλλο...

ΨΕΜΜΑΤΑ......

Σημασια δεν εχει ποιος θα πει πρωτος το σ' αγαπω... μα ποιος θα 'χει τη δυναμη και το κουραγιο να νικησει τα αδιεξοδα και να το κρατήσει ως το τέλος...!!!..

Και εμείς ήμασταν και οι δυο δειλοί και μικροί .........
και μετά από τόσα λάθη και αφού εγώ φταίω για ολα δεν θέλεις ούτε λέξη από εμένα.....
δεν πειράζει......
εγω θα συνεχίσω να σου μιλάω μέρα και νύχτα για καθε τι όπως και τότε......τότε που όλα ήταν ψέμματα...............

Σου φωνάζω.........

- Ακούς τίποτα?
- Όχι.... τίποτα......
- Δεν ακούς κάτι χτύπους?
- Ααα... ναι... τώρα που το λες... ακούω κάτι χτύπους...
- Ακούς και τώρα που έγιναν λίγο πιο αργοί?
- Ναι.... ναι... κάτι ακούω...
- Άκου... τώρα σταματάνε σιγά σιγά...
- Ναι... Μα... αλήθεια... τι χτύποι είναι αυτοί?
- Η καρδιά μου.... που πεθαίνει για σένα.....

ΓΙΑΤΙ???????????

Γιατί έφυγες? Φοβάμαι...
Δεν θέλω να με ξαναφήσεις μόνη μου...
- Μην κλαις... Δεν θα σε ξαναφήσω..
- Ποτέ?
- Ποτέ!
- Κι αν με πάρει ο άερας τις νύχτες που φυσάει πολύ
και με πάει μακρυά σου?
- Θά΄ρθω να σε βρω.. Θα μου φωνάξεις , κι εγώ θά΄ρθω!
- Κι αν δε μπορώ να σου φωνάξω?
Αν δε με ακούσεις?
- Θα σε βρω από την μυρωδιά... Θα μυρίζω το χώμα και θα
έρθω να σε βρω!
- Κι αν είναι θάλασσα στη μέση?
- Θα κλείσεις τα μάτια σου και θα μου στείλεις ένα φιλί...
Αυτό θα ΄ρθει και θα με οδηγήσει εκεί που θα είσαι...
Τα φιλιά της αγάπης ποτέ δεν χάνουν το δρόμο τους...♥

ΒΑΡΕΘΗΚΑ.......

Βαρέθηκα να ανάβω φωτιές
για να ζεσταθούν οι άλλοι
και στο τέλος να ξεπαγιάζω εγώ...
Κουράστηκε η ράχη μου
να κουβαλά πληγωμένους.......!

Ωραία.......!

Μια χαρά τα κατάφερες πάλι τρομάρα σου!
Έκλεισες τα πορτοπαράθυρα της ψυχής σου
μην τυχόν και σου χτυπήσει κανείς...
Τοποθέτησες και κλειδαριές ασφαλείας....
'Εβαλες γύρω γύρω δαγκάνες να μην σε πλησιάζουν...
Αερόσακους έβαλες μην τυχόν και χτυπήσεις το κεφάλι σου κατά λάθος?
Χα!
Με αυτό το ένζυμο της μούχλας με τόση κλεισούρα
σκέφτηκες τι θα κάνεις?

(Aλκυόνη Παπαδάκη)
· · Κοινο

πόσο χάλια??????

μπορώ πολύ χειρότερα από ότι είμαι?????
δεν νομίζω.......
σωματικά άθλια......
ψυχολογικά στο μηδέν...
κάθε εβδομάδα κ χειρότερα........

όσο με πρόδωσες......

Όσο μ'αγάπησες τόσο σε πρόδωσα,
όσο με πρόδωσες σ'είχα αγαπήσει,
όσο με άφηνες τόσο σε άφηνα,
και όσο με μίσησες μ'έχω μισήσει..
Κλείνω τα μάτια και βλέπω το αύριο
και είναι ένα αύριο δίχως εικόνες

Μου λείπεις.......

Δεν υπαρχει πια ελπιδα. Δεν υπαρχει τιποτα, δεν υπαρχει εστω μια μικρη χαραμαδα,

μια μικρη προσμονη....

Δεν υπαρχουν οι λεξεις, δεν υπαρχει ο γυρισμος

δεν υπαρχω εγω.

Να σταματήσω να πονάω θελω, να ποναω για εκεινες τις ματιες, εκεινα τα χαμογελα, τις αγκαλιες,

πόσο μου λειπει μια αγκαλιά.......

να χώσω το πρόσωπό μου στο στήθος σου και να γεμίσω τα πνευμόνια μου με πραγματική ανάσα.....

Τα εχασα... τα έχασα ολα, έχασα τη λαχτάρα μου για τη ζωη...δε μου αρέσω ετσι....

έφυγες ή σε έδιωξα δεν εχει σημασία πια ...

τίποτα δεν έχει σημασία......

δεν εισαι εδω...

Ψάχνω......

να βρώ μέσα μου τις λέξεις που θα μπορούσαν να περιγράψουν το σημερινό πρωινό...
Πολύ θλιμμένο...
Πολύ μοναχικό...
πολύ πονεμένο.....

Πολύ δακρυσμένο...

ακούω και τον Μπικάκη πρωί πρωί


Μ' έχει κουράσει η μοναξιά
λες και στη γη μονάχος ζω..........
και το μόνο που μένει είναι ένα........

οχι ακομα.

θες να σου πω τι με εκανε σημερα να κλαιω ολη μερα???????
σηκωθηκα πρωι πρωι και εψαχνα το φορεμα που φορουσα την τελευταια φορα που βρεθηκαμε.δεν το εβρισκα πουθενα.πεταξα ολα τα ρουχα στο κρεβατι.τιποτα
.πηρα τηλ τη μανα μου να ψαξει εκει.ξυπνησα και την αδερφή μου.τιποτα.
αρχισα να σκεφτομαι οτι μου το πηραν.για να δεις ποσο φευγα ειναι το μυαλο.
κλαμα και κακο που μου πηραν το φορεμα.....απο τοτε δεν το ειχα ακουμπήσει..το κοίταζα μόνο.
να δω αν ειναι κοντά μου.εδω...μετα δεν θυμονουν τιποτα.
ενα κενο.
κομματια ολη μερα.
το απογευμα δευτερος γυρος ψαξιματος αλλα πια σιγουρη οτι δεν υπαρχει.και τσααααααα να το.
γεματο λεκεδες οπως το ειχα βγαλει....και το πηρα αγκαλια και το εκλαιγα λες και εκλαιγα ανθρωπο .... ναι παλι κλαιω.
σου εγραψα αγκαλια.το κρατουσα αγκαλια και ας μην με αγκιξες εκεινη την μερα αλλα το ειχα παρει για να ερθω σε εσενα.
ειναι σαν να εισαι εσυ οπως και πολλα αλλα.τα κρυβω για να μην τα εχω μονιμα μπροστα μου και μετα ξεχναω που τα εβαλα και τα ψαχνω και αρωσταινω απο αγωνια και οταν τα βλεπω λεω ολα οκ.
δεν μου τα πηρε κανεις.

οχι ακομα.

Μην μου ξυπνάς την λύπη μέσα μου....

Μην δίνεις τόσο εύκολα!

Δεν έχω θυμό μέσα μου!

Δεν έχω έχθρα για κανέναν!

Όμως μέσα μου κοιμάται μια λύπη!

Πρόσεχε μην μου την ξυπνάς!

Κι η λύπη όταν την ξυπνάς γίνεται θάνατος!

Μη μου ξυπνάς τη λύπη μέσα μου...

Άστη να κοιμηθεί, να γαληνέψει και να ξεχαστεί...

Θα 'θελα να μπορούσα να θυμώσω και να φωνάξω...

Να ξεσπάσω, να κλάψω, να εκδικηθώ...

Μόνο που τίποτα από αυτά δεν θέλω να κάνω...

Το μόνο που θέλω είναι να κοιμήσω την λύπη μου..

Να την κοιμήσω και να την ξεχάσω..

Όπως κάνω ότι ξεχνώ τόσα πράγματα...

Κι ας μην τα ξεχνώ...

William Shakespeare

ΠΟΣΟ....

άτυχη είμαι?
Πόσο.......
Όλοι έλεγαν κάνε κάτι, πρέπει να συνέλθεις, μην αφήνεσαι, κάνε κάτι.....
Μίλησε, βγάλτα όλα από μέσα σου...
Και με πολύ πολύ κόπο αποφάσισα και σήκωσα το ρημαδοτηλέφωνο και έκλεισα ένα ραντεβού για να τα πω όλα σε αυτιά που μπορούν να ακούσουν και να πιστέψουν αρχικά και μετά να βγάλουν συμπεράσματα και να δώσουν "οδηγείες".....
Τουλάχιστον δεν θα με κοιτούσε σαν να ήρθα από άλλο πλανήτη με αυτά που θα έλεγα...
Αλλά....
Πρίν λίγο χτύπησε το τηλέφωνό μου....
Άκυρο το ραντεβού για το απόγευμα.......δεν μπορεί η κ.Μ να με δεί σήμερα, να κανονίσουμε ένα άλλο ραντεβού?????
Ναι κ.Μ θα σας τηλεφωνήσω εγώ κάποια στιγμή.Όταν θα βρώ πάλι το κουράγιο να το κάνω.......
Τώρα θα πάω στο κρεβάτι μου να ξαπλώσω και να κλάψω.....
Δεν θέλω να κάνω τίποτε άλλο.......

 

Που είσαι κολλητέ να τα πω σε εσένα???????????
Αλλά κ εσύ βαρέθηκες και.........

You ..........Just disappeared.......

ΒΑΣΑΝΙΖΟΜΑΙ

ατελείωτα.....
ασταμάτητα....

Πνίγομαι.

χειροτερεύω.
δεν μπορω να γράψω.
δεν μπορω να ανασάνω
δεν ειμαι καλα

Ξεκαθάρισμα...

Σήμερα αποφάσισα να ξεκαθαρίσω και να συμαζέψω την ντουλάπα μου.
Εγώ που λάτρευα την τάξη πετούσα τα πάντα κουβάρι αγνοώντας τα όλα επιδηκτικά......
Ε και? τι άλλαξε όταν όλα τα είχα τακτοπιημένα?δλδ όταν έτσι νόμιζα.......
Και αρχισα να μαζεύω, να ανοιγω τις θήκες με τα ρουχα μου 1 χρόνο τώρα κλεισμένα...δεν ήθελα ούτε να τα βλέπω......
Πως γίνεται να σε πονάνε τα άψυχα?
Πόσος πόνος έιναι κρυμμένος μέσα σε αυτά?
Αλλά και πόση αγάπη κουβάλησαν κάποτε?
Κάθε ένα μου θυμίζει και μια στιγμή μαζί σου, ένα σου φιλί , μια αγκαλιά, ένα χάδι, γέλια και τσακωμούς......
Αυτό το φορούσα την πρώτη φορά που σε είδα, ναι το μικρό ροζ μπλουζάκι, το θυμάσαι?
και την άσπρη φούστα που φορούσα και μου την πήρε ο αέρας οταν με περίμενες στη γέφυρα....
και το καφέ φόρεμα που μου το έβγαλες στην εθνική και μας κόρναραν όλες οι νταλίκες...θυμάσαι?
και εκείνο το καρό πουκαμισάκι που φορούσα οταν με περίμενες στο αεροδρόμιο,
και την μπλούζα την μαύρη που δεν την έβγαζα από πάνω μου τότε που πέθανε το τοτεμ.......
και το μαύρο το φόρεμα που έβαλα για να σε συναντήσω στο Λουτράκι για να μου πείς αντίο........
Κ το μπουφαν που στην τσέπη του βρήκα εκείνο το μεγάλο κόκκινο αναπτήρα που μου έδωσες για να μην τον χάνω.....
και το μαντίλι που είχα στο λαιμό μου όταν οδηγούσα να πάμε στην Χαλκίδα κι γελούσαμε με τις στάχτες απο το τσιγάρο και ακούγαμε τέρμα το Μαζωνάκη??????
θυμάσαι????????

Και το μπλουζάκι που φορούσα όταν είχαμε πάει για καφέ και ο κολλητός μου έβαλε τις φωνές με ποιόν γυρνάω γιατί δεν κατάλαβε ότι είσαι εσύ.....
Τα αγγίζω και και νομίζω από κάπου θα φανείς δεν μπορεί......θα μου πεις μην κλαίς μάτια μου,σε λατρεύω αγγελέ μου και όλα θα τελειώσουν όμορφα........
αλλα δεν θα έρθεις ποτέ πια.......
θα τα βάλω όλα σε ένα κουτί και θα τα σκορπίσω στην εθνική........να τα πατήσουν οι νταλίκες να τα διαλύσει ο άερας και η βροχή....
να μην μείνει τίποτα ......
Τι έμεινε από όσα ζήσαμε?
Από όσα ονειρευτίκαμε?
ΤΙΠΟΤΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ
Τα καταστρέψαμε ολα από φόβο.......
και τι κάνω εδώ???????????
ε?????????? πόσο ακόμα??????

πέθανα ψυχή μου....

Δεν αντέχω.....

Aντέχεις..μόνο τον πανύψηλο πυρετό....
Ότι έγινε έγινε και ότι είναι να γίνει θα γίνει....
Η βροχή είναι με το μέρος σου.
Κάθε ποτάμι και μια δική σου μέρα
Και η Θάλασσα ο Τελικός Προορισμός.
Το Τέλος.......

ΣΗΜΕΡΑ

χειρότερα...

πολύ χειρότερα.

Μια μαυρίλα, ενα κενό, ένα τίποτα.
Και ατελείωτο κλάμμα.
Ακόμα και στον ύπνο μου.
πονάω μέσα μου αφόρητα.
λές και έχω μια τεράστια πληγή που όλο και απλώνει.
φοβάμαι.
τόσο πολύ φοβάμαι.

ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ.

Καθόλου καλά...
δεν ξερω πια τι μου φταίει αλλα δεν αντέχω άλλο.
Θέλω να φύγω αλλά δεν ξέρω που να πάω.
Νιώθω ότι δεν υπάρχει πια τόπος για μένα.
Νιώθω ΄χαλια,δεν μπορώ να το περιγράψω αυτό το πνίξιμο.
Θέλω να τελειώνω

ΚΕΝΟ......

Προσπαθώ να βρώ τα λόγια που θα μπορούσαν να εκφράσουν αυτό που νιώθω.
όμως άδικος κόπος......Πως γίνεται να νιώθεις κενός με μια τρύπα στο στήθος και την ίδια στιγμή τόσο μπουκωμένος που θέλεις να ουρλιάξεις, νε ξεριζώσεις απο την φωνή το λαρύγγι σου?
Οχι για να σε ακούσει κανείς,όχι για να σου απαντήσει απλά για να τα πείς.......

Να βγουν να πετάξουν, να κλείσει λίγο η γαμημένη τρύπα,να ξαλαφρώσεις να πάρεις μια ανθρώπινη ανάσα....
Πόσο καιρό έχω να ανασάνω κανονικά?

Να περπατήσω και να βλέπω γύρω μου?



 Να συνυπάρχει το σώμα και η ψυχή μου?
Πίστευα ότι θα είμαι καλύτερα και κάθε μέρα είμαι χειρότερα.
Λείπω,λείπω από όλα και από όλους και πλέον κανείς δεν μπορεί να με βρεί.....
κανείς δεν μπορεί να καλύψει όλο αυτό το κενό.....
έχασα την πίστη μου, έχασα τον δρόμο μου........

τίποτα πια δεν έχει νόημα και κουράστηκα τόσο να υποκρίνομαι
θέλω να πάψω για λίγο να νιώθω, να σκέφτομαι, να υπάρχω.
θέλω να βρω ένα τρόπο .....

κατάντια.........δεν μπορώ να γράψω αυτά που σκέφτομαι
γράφω και σβήνω και αυτό εγώ δεν το μπορώ..........

ΛΙΝΑ και ΟΖΑΛ.......

Ήταν κάποτε η ΛΙΝΑ και ο ΟΖΑΛ......

Ξεκίνησαν την κοινή ζωή τους με ένα υπέροχο,μαγικό όνειρο.

Να κοιμούνται αγκαλιά.....

ΌΜΩΣ όπως όλα τα όμορφα δεν κράτησε πολύ το όνειρό τους......

Μήτε και η ζωή τους.......

κανείς δεν ξέρει που βρίσκονται.....

η αγάπη όμως δεν τελείωσε....

περιμένει .........

ΔΙΚΟ ΣΑΣ...

γιατί απλά έτσι είναι....

Σκέψου η ζωή να τραβάει το δρόμο της,
και συ να λείπεις,

να 'ρχονται οι Άνοιξες με πολλά διάπλατα παράθυρα,
και συ να λείπεις,
να 'ρχονται τα κορίτσια στα παγκάκια του κήπου με χρωματιστά φορέματα,
και συ να λείπεις,

οι νέοι να κολυμπάνε το μεσημέρι,
και συ να λείπεις,

Ενα ανθισμένο δέντρο να σκύβει στο νερό,
πολλές σημαίες ν' ανεμίζουν στα μπαλκόνια,
και συ να λείπεις,

Κι ύστερα ένα κλειδί να στρίβει
η κάμαρα να 'ναι σκοτεινή,
δυο στόματα να φιλιούνται στον ίσκιο,
και συ να λείπεις,

Σκέψου δυο χέρια να σφίγγονται,
και σένανε να σου λείπουν τα χέρια,
δυο κορμιά να παίρνονται,
και συ να κοιμάσαι κάτου απ' το χώμα,
και τα κουμπιά του σακακιού σου ν' αντέχουν πιότερο από σένα
κάτου απ' το χώμα,
κι η σφαίρα η σφηνωμένη στην καρδιά σου να μη λιώνει

Οταν η καρδιά σου,
που τόσο αγάπησε τον κόσμο,
θα 'χει λιώσει.

Να λείπεις- δεν είναι τίποτα να λείπεις.
Αν έχεις λείψει για ό,τι πρέπει,
θα 'σαι για πάντα μέσα σ' όλα εκείνα που γι' αυτά έχεις λείψει,
θα 'σαι για πάντα μέσα σ' όλο τον κόσμο...


Γιάννης Ρίτσος-Kι εσύ να λείπεις...

Θυμάμαι - Θυμάσαι;

ακόμα θυμάμαι.....

εσύ???

ακόμα περιμένω........

Δεν θα έρθεις....

αλλά κ αν ποτέ φτάσεις.........
δεν θα με βρείς.......

θα έχω χαθεί..........

Golden melody - A time for us

Η προδοσία είναι η μόνη αλήθεια που μένει...

Θρυμματισμένος σαν πάγος
Όπως και να έχει είκοσι τόνοι
έχουν ριχτεί στην ψυχή μου.
Μίλησες με λέξεις δηλητήριο.
Έτσι απλά...
επινόησες το σχέδιο σου
για να σκοτώσει τα πάντα μέσα μου.
Έντεχνα...φυτεύοντας την παγίδα σου
Και με την αγάπη σου με κλειστά μάτια
δόλωμα στη λογική μου.
Η εμπιστοσύνη μου
το όπλο σου.
Γέλασες...πίστεψα.
Τα όπλα σου ήταν τόσο ζεστά
Τώρα η μόνο ζεστασιά που αισθάνομαι
είναι το αίμα μου
που χύνεται από την ψυχή μου.



Όπως ένα εκκρεμές

Η προδοσία έρχεται με πολλές μορφές
αλλά στηρίζεται σε υποκείμενες οικειότητες
Για να ασφαλίσει μια θανάσιμη πληγή.
Είναι μια συναισθηματική ενέδρα
Προσεκτικά σχεδιασμένη
Άψογα εκτελέσιμη.
Παράγει ένα κακό ήχο
με την ορχήστρα της ζωής.

Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΠΡΩΤΑ ΠΡΑΞΕΙΣ & ΜΕΤΑ ΛΟΓΙΑ

Σε κοιτάω στα μάτια,
όταν σου μιλάω για τη ζωή μου…
Έτσι, δεν θα πεις ότι σου λέω ψέματα…

Σε φιλάω στα χείλη,
όταν μου μιλάς για τη ζωή σου…
Έτσι, δεν θα πεις ότι δεν σε νοιώθω…

Σε παίρνω αγκαλιά,
όταν μου μιλάς για τα όνειρά σου…
Έτσι, δεν θα πεις ότι ποτέ δεν τα άκουσα…

Σου μιλάω για μας,
τις φορές που σε νοιώθω μακριά μου…
Έτσι, δεν θα πεις ότι δεν προσπάθησα να σε κρατήσω…

Κάνουμε έρωτα,
με τρόπο, λες και είναι πάντα η πρώτη φορά…
Έτσι, δεν θα πεις ότι δεν σε πόθησα αρκετά…

Σου λέω σ’ αγαπώ,
τις ώρες της σιωπής και της ηρεμίας μας…
Έτσι, δεν θα πεις ότι δεν άκουσες τον πόνο μου…

Σωπαίνω,
τις στιγμές που μου λείπεις πολύ…
Έτσι, δεν θα πεις ότι δεν κατάλαβα την απουσία σου….

Γιατι απλα
Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΠΡΩΤΑ ΠΡΑΞΕΙΣ & ΜΕΤΑ ΛΟΓΙΑ।

ποτε μου δεν πηρα ανασα για να συνεχησω απλα την ζωη μου γιατί δεν ζουσα και δεν περιμενα τιποτα παρακατω απο εκει που με βρηκες και αν το εκανα δεν επαιξα δεν κοροιδεψα το ξεκαθαριζα γιατί πρωτη φορα στη ζωη μου ζουσα πραγματικαγιατι ημουν εγω χωρίς να ντρέπομαι για ότι ημουν χωρίς να κρυβομαι γιατι φοβόμουν χωρίς να προσπαθω να δείχνω κατι άλλο από αυτό που πραγματικα ειχα υπάρξει όλα τα χρονια της μιζερης μεχρι τοτε ζωης μου αλλα μην ξεχνας οτι η ανασα κραταει λιγο πολυ λιγο και εμένα αυτη η ανασα μου έδειξε τι σημαινει ζω ετσι οπως ειμαι χωρίς περυτιλιγμα χωρις να προσπαθω να μπω σε καλουπια.Και ηταν τοσο σπουδαια και μοναδικη και απολυτη αυτη η ανασα που μολις σταματησα να ανασαίνω σταματησα και να ζω και τιποτα δεν εχει σημασια για εμενα πια γιατι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΩ.


καλημέρα και σταματαω γιατι δεν αξιζω να σε κανω αλλο χαλια.
αλλωστε η Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΠΡΩΤΑ ΠΡΑΞΕΙΣ & ΜΕΤΑ ΛΟΓΙΑ.- και εγω ημουν καλη στο πρωτο και ανυπαρκτη στο δευτερο.......

όταν πεθάνω.......

Κι όταν πεθάνω, το χώμα που θα με σκεπάσει δεν θα ναι για μένα το σκληρό χώμα των νεκρών, μα η απαλή, τρυφερή γη, που κάποτε πλαγιάσαμε γυμνοί πάνω της. Ποδοπάτησε με, να χω τουλάχιστον την ευτυχία να μ' αγγίζεις...

ΓΙΑΤΙ?????????

Στίχοι: Αλκίνοος Ιωαννίδης
Μουσική: Αλκίνοος Ιωαννίδης
Πρώτη εκτέλεση: Αλκίνοος Ιωαννίδης

Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω
τραγούδι άγνωστο κι αγέννητη σιωπή
Πίσω απ'τα μάτια, πίσω απ' της ζωής το βέλο
κρύβεσαι σαν βροχή που στέγνωσε, το ξέρω
νεροποντή που περιμένω μια ζωή
Γιατί δεν έρχεσαι

Μια καταιγίδα θέλω να 'ρθει να ουρλιάξει
όσα δεν είπαμε από φόβο ή ντροπή
στα σωθικά μας και στα μάτια μας να ψάξει
κάθε μας λέξη μυστική να την πετάξει
μέχρι τον ήλιο ν' ανεβεί και να τον κάψει
Γιατί δεν έρχεσαι
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω

Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν νυχτώνει
όταν κρατιέμαι σαν χερούλι απ' το ποτό
απ' το ποτό της φαντασίας μου που με λιώνει
κάθε γουλιά του καίει σαν πάγος και σα χιόνι
κι ανατινάζει του μυαλου μου το βυθό
Γιατί δεν έρχεσαι

Μια καταιγίδα θέλω να 'ρθει να μας πνίξει
σ' ένα τραγούδι που δεν έγραψε κανείς
Ο,τι δεν γίναμε ποτέ να μην το δείξει
Να 'ναι γιορτή, την αγκαλιά της να ανοίξει
στην ανημπόρια της χαμένης μας ζωής
Γιατί δεν έρχεσαι
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω

Απ' της ψυχής μου το ιερό
ως της ζωής μου το μπουρδέλο
χτίσε μια γέφυρα να πάω και να 'ρθω
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ, ποτέ όταν σε θέλω
κλείσε τα μάτια μου και έλα να σε δω
Γιατί δεν έρχεσαι
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω...



να μην έρθεις.......

είμαι πολύ θυμωμένη......

όχι......

όχι μαζί σου......

με εμένα μόνο...

μείνε εκεί που είσαι αφου κ ποτέ δεν έφυγες........

έτσι δεν μου έλεγες?????






ακόμα σε αγαπάω..........η ηλίθια......
κ ακόμα κλαίω........

..............

πάψε να με κατηγορείς σε παρακαλώ....

αφού δεν υπάρχω πια.......

σε παρακαλώ......

η αυλαία μόλις έπεσε..........

ελπιζω να το αντεξεις για πολλα πολλα χρονια γιατι πλεον πρεπει, μην νομιζεις οτι μου ειναι ευκολο ολο αυτο αλλα μου ειναι και πολυ δυσκολο να μην το κανω και γιαυτους που δεν το κανουν να ξερεις οτι ειναι μαρτυριο αλλα βλεπεις ολοι προσπαθουμε να καταλαβουμε και να δεχτουμε τα ακατανοητα.................

ΑΠΟ ΕΔΩ ΚΑΙ ΣΤΟ ΕΞΗΣ ΘΑ ΤΟ ΘΥΜΑΜΑΙ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ..........
η αυλαία μόλις έπεσε..........

ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ...

ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ.......................

Μου λείπεις..........

πονάωωωωωωωωωωωω

Αν κάτι ζήλεψα.........

Αν κάτι ζήλεψα είναι τους ανέμους...
το βοριά που καθαρίζει και το νοτιά γιατί ξυπνάει τις μνήμες από τα παλιά χτυπήματα και μας θυμίζει πως το κακό περνάει...
την αύρα που ψιθυρίζει για τ' απογεύματα της αγάπης
και την ανεμοθύελλα που τόσο μοιάζει στις επαναστατημένες ψυχές, που τώρα σιωπούν...αν κάτι ζήλεψα είναι την ελεύθερη παντοδυνα...μία των ανέμων...

Αν κάτι ζήλεψα είναι μια θάλασσα, που να τη δέρνουν οι άνεμοι σου και ν' αφρίζει. Και με νοτιά και με βοριά. Κι ύστερα σαν επαναστατεί η ψυχή σου να ορμάει στα βράχια αλύπητα. Και να χαϊδεύει μες την αύρα της κορμιά, καρδιές και βότσαλα।

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΩ......

"Δεν υπάρχουν λιμάνια,
μόνο κοιμητήρια συνήθειας.
Θα περιπλανηθώ ξανά στον άνεμο
και στο γαλάζιο άλλου βυθού,
...άλλου ουρανού τ΄ αστέρια
να γυρέψω…"

ΟΧΙ ΑΛΛΟ............

να μην είμαι πια εγώ........

να λείπω........

να φύγω...........

δεν αντέχω άλλο..........

ΜΕ ΑΚΟΥΣ??????????????

ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΠΙΑ..............