οχι ακομα.

θες να σου πω τι με εκανε σημερα να κλαιω ολη μερα???????
σηκωθηκα πρωι πρωι και εψαχνα το φορεμα που φορουσα την τελευταια φορα που βρεθηκαμε.δεν το εβρισκα πουθενα.πεταξα ολα τα ρουχα στο κρεβατι.τιποτα
.πηρα τηλ τη μανα μου να ψαξει εκει.ξυπνησα και την αδερφή μου.τιποτα.
αρχισα να σκεφτομαι οτι μου το πηραν.για να δεις ποσο φευγα ειναι το μυαλο.
κλαμα και κακο που μου πηραν το φορεμα.....απο τοτε δεν το ειχα ακουμπήσει..το κοίταζα μόνο.
να δω αν ειναι κοντά μου.εδω...μετα δεν θυμονουν τιποτα.
ενα κενο.
κομματια ολη μερα.
το απογευμα δευτερος γυρος ψαξιματος αλλα πια σιγουρη οτι δεν υπαρχει.και τσααααααα να το.
γεματο λεκεδες οπως το ειχα βγαλει....και το πηρα αγκαλια και το εκλαιγα λες και εκλαιγα ανθρωπο .... ναι παλι κλαιω.
σου εγραψα αγκαλια.το κρατουσα αγκαλια και ας μην με αγκιξες εκεινη την μερα αλλα το ειχα παρει για να ερθω σε εσενα.
ειναι σαν να εισαι εσυ οπως και πολλα αλλα.τα κρυβω για να μην τα εχω μονιμα μπροστα μου και μετα ξεχναω που τα εβαλα και τα ψαχνω και αρωσταινω απο αγωνια και οταν τα βλεπω λεω ολα οκ.
δεν μου τα πηρε κανεις.

οχι ακομα.