Σήμερα αποφάσισα να ξεκαθαρίσω και να συμαζέψω την ντουλάπα μου.
Εγώ που λάτρευα την τάξη πετούσα τα πάντα κουβάρι αγνοώντας τα όλα επιδηκτικά......
Ε και? τι άλλαξε όταν όλα τα είχα τακτοπιημένα?δλδ όταν έτσι νόμιζα.......
Και αρχισα να μαζεύω, να ανοιγω τις θήκες με τα ρουχα μου 1 χρόνο τώρα κλεισμένα...δεν ήθελα ούτε να τα βλέπω......
Πως γίνεται να σε πονάνε τα άψυχα?
Πόσος πόνος έιναι κρυμμένος μέσα σε αυτά?
Αλλά και πόση αγάπη κουβάλησαν κάποτε?
Κάθε ένα μου θυμίζει και μια στιγμή μαζί σου, ένα σου φιλί , μια αγκαλιά, ένα χάδι, γέλια και τσακωμούς......
Αυτό το φορούσα την πρώτη φορά που σε είδα, ναι το μικρό ροζ μπλουζάκι, το θυμάσαι?
και την άσπρη φούστα που φορούσα και μου την πήρε ο αέρας οταν με περίμενες στη γέφυρα....
και το καφέ φόρεμα που μου το έβγαλες στην εθνική και μας κόρναραν όλες οι νταλίκες...θυμάσαι?
και εκείνο το καρό πουκαμισάκι που φορούσα οταν με περίμενες στο αεροδρόμιο,
και την μπλούζα την μαύρη που δεν την έβγαζα από πάνω μου τότε που πέθανε το τοτεμ.......
και το μαύρο το φόρεμα που έβαλα για να σε συναντήσω στο Λουτράκι για να μου πείς αντίο........
Κ το μπουφαν που στην τσέπη του βρήκα εκείνο το μεγάλο κόκκινο αναπτήρα που μου έδωσες για να μην τον χάνω.....
και το μαντίλι που είχα στο λαιμό μου όταν οδηγούσα να πάμε στην Χαλκίδα κι γελούσαμε με τις στάχτες απο το τσιγάρο και ακούγαμε τέρμα το Μαζωνάκη??????
θυμάσαι????????
Και το μπλουζάκι που φορούσα όταν είχαμε πάει για καφέ και ο κολλητός μου έβαλε τις φωνές με ποιόν γυρνάω γιατί δεν κατάλαβε ότι είσαι εσύ.....
Τα αγγίζω και και νομίζω από κάπου θα φανείς δεν μπορεί......θα μου πεις μην κλαίς μάτια μου,σε λατρεύω αγγελέ μου και όλα θα τελειώσουν όμορφα........
αλλα δεν θα έρθεις ποτέ πια.......
θα τα βάλω όλα σε ένα κουτί και θα τα σκορπίσω στην εθνική........να τα πατήσουν οι νταλίκες να τα διαλύσει ο άερας και η βροχή....
να μην μείνει τίποτα ......
Τι έμεινε από όσα ζήσαμε?
Από όσα ονειρευτίκαμε?
ΤΙΠΟΤΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ
Τα καταστρέψαμε ολα από φόβο.......
και τι κάνω εδώ???????????
ε?????????? πόσο ακόμα??????
πέθανα ψυχή μου....
Εγώ που λάτρευα την τάξη πετούσα τα πάντα κουβάρι αγνοώντας τα όλα επιδηκτικά......
Ε και? τι άλλαξε όταν όλα τα είχα τακτοπιημένα?δλδ όταν έτσι νόμιζα.......
Και αρχισα να μαζεύω, να ανοιγω τις θήκες με τα ρουχα μου 1 χρόνο τώρα κλεισμένα...δεν ήθελα ούτε να τα βλέπω......
Πως γίνεται να σε πονάνε τα άψυχα?
Πόσος πόνος έιναι κρυμμένος μέσα σε αυτά?
Αλλά και πόση αγάπη κουβάλησαν κάποτε?
Κάθε ένα μου θυμίζει και μια στιγμή μαζί σου, ένα σου φιλί , μια αγκαλιά, ένα χάδι, γέλια και τσακωμούς......
Αυτό το φορούσα την πρώτη φορά που σε είδα, ναι το μικρό ροζ μπλουζάκι, το θυμάσαι?
και την άσπρη φούστα που φορούσα και μου την πήρε ο αέρας οταν με περίμενες στη γέφυρα....
και το καφέ φόρεμα που μου το έβγαλες στην εθνική και μας κόρναραν όλες οι νταλίκες...θυμάσαι?
και εκείνο το καρό πουκαμισάκι που φορούσα οταν με περίμενες στο αεροδρόμιο,
και την μπλούζα την μαύρη που δεν την έβγαζα από πάνω μου τότε που πέθανε το τοτεμ.......
και το μαύρο το φόρεμα που έβαλα για να σε συναντήσω στο Λουτράκι για να μου πείς αντίο........
Κ το μπουφαν που στην τσέπη του βρήκα εκείνο το μεγάλο κόκκινο αναπτήρα που μου έδωσες για να μην τον χάνω.....
και το μαντίλι που είχα στο λαιμό μου όταν οδηγούσα να πάμε στην Χαλκίδα κι γελούσαμε με τις στάχτες απο το τσιγάρο και ακούγαμε τέρμα το Μαζωνάκη??????
θυμάσαι????????
Και το μπλουζάκι που φορούσα όταν είχαμε πάει για καφέ και ο κολλητός μου έβαλε τις φωνές με ποιόν γυρνάω γιατί δεν κατάλαβε ότι είσαι εσύ.....
Τα αγγίζω και και νομίζω από κάπου θα φανείς δεν μπορεί......θα μου πεις μην κλαίς μάτια μου,σε λατρεύω αγγελέ μου και όλα θα τελειώσουν όμορφα........
αλλα δεν θα έρθεις ποτέ πια.......
θα τα βάλω όλα σε ένα κουτί και θα τα σκορπίσω στην εθνική........να τα πατήσουν οι νταλίκες να τα διαλύσει ο άερας και η βροχή....
να μην μείνει τίποτα ......
Τι έμεινε από όσα ζήσαμε?
Από όσα ονειρευτίκαμε?
ΤΙΠΟΤΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ
Τα καταστρέψαμε ολα από φόβο.......
και τι κάνω εδώ???????????
ε?????????? πόσο ακόμα??????
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου