Σκόνη και θρυψαλλα

 

Τελευταία νύχτα του 2021

 Και κάτι ώρες όπως αυτή

θέλω να ’ρθω

να σε βρω

να σου πω

πως είσαι όλες οι πατρίδες

της θλίψης μου.

| Μαρία Χρονιάρη | Αγέννητη Γη | εκδόσεις Σοκόλη |

Εδώ... πάντα εδώ...

Τι κάνει;

 - Πονάει

- Άρα ζεί 

Ημικρανία... ξανά.

 Όπως οι γάτες όταν αρρωσταίνουν

κουρνιάζουν στις πιο απόμερες γωνιές

όσο μονάχες τους να γιάνουν

έτσι κι εγώ σ’ αυτή την κόχη θ’ απομείνω

όσο να πάψει το αίμα μου σε κάθε χτύπο

υπόγεια να σχηματίζει τ’ όνομά σου.

| Τίτος Πατρίκιος | Λυσιμελής πόθος | εκδόσεις Κίχλη |

Στους φίλους...

 

Θέλω κάποιον να με σύρει

Που είσαι;

 

Να ελπίζεις

 Να ελπίζεις- να ελπίζεις πάντα- 

πως ανάμεσα εις τους ανθρώπους

-που τους ρημάζει η τρομερή 

"ευκολία"-

θα συναντήσεις απαλές ψυχές

με τρόπους

που τους διέπει καλοσύνη.

Νίκος Εγγονόπουλος

Η μυρωδιά

 Έχει ασύλληπτη δύναμη και σε μεταφέρει με τρομακτική ταχύτητα εκεί που θα ήθελες να είσαι...

Βγήκα να περπατήσω 

Και ξέρεις πως όταν περπατάω αποσυνδεομαι από την πραγματικότητα, δεν ακούω και δεν βλέπω κανέναν.

Μου αρκεί η μουσική στα ακουστικά, τα δέντρα, τα πουλιά και τα σύννεφα.

Και εκεί που  περπατούσα στα ατέρμονα μονοπάτια του μυαλού μου έφθασε στα ρουθούνια μου από κάποιον πιο μπροστά το άρωμα που φορούσες . 

Σε δευτερόλεπτο ήμουν στην αγκαλιά σου, μύριζα τον λαιμό σου, ήμουν επιτέλους σπίτι. Δεν μπόρεσα να σταθώ άλλο όρθια και κάθησα στην άκρη στο πεζοδρόμιο και έκλαψα όπως δεν είχα κλάψει καιρό. Μου έλειψες τόσο που ένιωσα σωματικό πόνο, πόνεσα τόσο που δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω. Άδικα, άδικα προσπαθώ να με πείσω ότι πλέον δεν πονάω. Μια μυρωδιά ήταν αρκετή να με βάλει κάτω. Ίσως κάποτε μπορέσω να σε αγκαλιάσω ξανά, ίσως όχι. Ομως όσο ζω θα ζεις μέσα μου ήσυχα σαν σκιά που με ακολουθεί κάθε στιγμή. Μην με αφήσεις μόνη μου. Μην με αφήνεις να χάνομαι. Δώσε μου λίγο δύναμη, πρέπει να σταθώ όρθια . Ίσως αυτή η ευλογημένη στιγμή να μυρίσω το άρωμα σου ήταν ένα συμπαντικό μύνημα ότι ξέρεις ήδη, ότι θα φροντίσεις να τα καταφέρω.

Αγκαλιά. 

Και φιλί.

You can't deny who hard i have tried

Υπάρχουν

 Μέρες

Που λείπεις τόσο πολύ

Που δεν μπορώ να ανασανω

Από τον πόνο 

Της απουσίας σου

Οκτώβρης

 Το φθινόπωρο είναι περισσότερο εποχή της ψυχής..

Παρά της φύσης...

(Φ. Νίτσε)

Αγάπη

 Αγάπη

Ποτέ δεν αγαπάμε κάποιον. Αγαπάμε απλώς την ιδέα που σχηματίζουμε για κάποιον. Τελικά αυτό που αγαπάμε είναι μια δική μας έννοια και ο εαυτός μας. 

Μπερνάρντο Σοάρες 

Αγαπώ είναι κουράστηκα να είμαι μόνος: είναι ωστόσο μια δειλία και μια προδοσία απέναντι στον εαυτό μας (είναι πρώτιστης σημασίας να μην αγαπάμε). 

Μπερνάρντο Σοάρες 

Η αγάπη δεν κλίνεται στο παρελθόν, ή αγαπάμε για πάντα ή ποτέ δεν αγαπήσαμε αληθινά. 

Φερνάντο Πεσσόα 

Δεν ξέρω αν είναι αγάπη αληθινή ή προσποιητή, Αυτή που δίνεις. Δώσ' τη μου. Μου φτάνει. 

Ρικάρντο Ρέις

(Απόσπασμα από το βιβλίο ΠΕΣΣΟΑ-Ω

ΑΛΦΑΒΗΤΑΡΙ

Pessoa Fernardo

Εκδόσεις Gutenberg

Μετάφραση Μαρία Παπαδήμα)

Μη

 https://youtu.be/LM0uWS5AIwk

Περί ήθους

 

Σεπτέμβριος

 H απόφασή μου να μη σε συλλογιέμαι

είναι μήπως και σώσω ό,τι μπορώ να σώσω

κρύβοντας λίγες σπαταλημένες μέρες

βαθιά μέσα στη μνήμη, ρίχνοντας

τις άλλες μέρες από πάνω σα λιθάρια.

Τίτος Πατρίκιος

Πώς;

 

Κάποιες φορές

 Η τρυφερότητα που σου προσφέρουν,

Αποτελεί αυτή καθαυτή την απόδειξη ότι σε έχουν καταστρέψει.

Σε αποθυμώ περισσότερο απ'όσο σε θυμάμαι

Εσωτερική μετανάστευση

 «[…] Έχω μέσα μου 

ένα αχαρτογράφητο νησί 

γεμάτο αιχμές 

κι απόκρημνους μονόδρομους.»

Οι άνθρωποι στις κορνίζες

Εκδόσεις Συρτάρι - Syrtari Publications

Πότε

 Τελειώνει ένας πόλεμος;

Πότε μπορώ να πω το όνομα σου και να σημαίνει το όνομα σου και μόνο, κι όχι όλα όσα άφησες πίσω σου;

Επειδή

 Η ελευθερία δεν είναι

Παρά η απόσταση ανάμεσα στον κυνηγό

Και στο θήραμα του.

Η ζωή είναι ζήτημα χρόνου, κατάλληλης στιγμής.

Αφόρητα θυμωμένη

Για όλες εκείνες τις φορές που υπήρξα θήραμα

Και σήμερα πραγματικά νιώθω πως 

" Η μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονά"

Σήμερα

 

Διαβάζω

"Και το ήθελα, ήθελα το βλέμμα του, για να με στερεώσει μέσα στον κόσμο όπου ποτέ δεν ένιωσα να ανήκω απόλυτα"

Ocean Vuong, "Στη γη είμαστε πρόσκαιρα υπέροχοι", σελ. 141

Θέλω...

 Θέλω όταν ξανά βρεθούμε, αν ξανά βρεθούμε ποτέ, να κάτσουμε αντικριστά, να με κοιτάς στα μάτια και να παίξουμε ένα παιχνίδι.

Να ανταλλάσουμε λέξεις, με το ίδιο γράμμα μέχρι να τελειώσουμε την αλφάβητο.

Να ξεκινήσουμε με το άλφα 

Να πεις εσύ

-Αγάπη  

Να πω εγώ 

-Απών 

Να πεις μετά 

-Βάσανα

Και ν´ απαντήσω 

-Βροχή 

εσύ

-Γιορτή 

εγώ 

-Γινάτι 

Να φωνάξεις 

-Δώρο 

Να ψυθιρισω 

-Δανεικό 

Να πεις μετά 

-Ευχή

Ν´ απαντήσω 

-Εσύ

Να ψυθιρίσεις 

-Ζωή 

Να φωνάξω 

-Ζήσε 

Να πεις εσύ 

-Ήττα 

Να πω εγώ 

-Ήρωας 

Εσύ

-Θάλασσα 

Εγώ  

-θνητή    

Να πεις μετά

-ιστορία 

Και εγώ  

-ιδανική 

Καμία  εσύ 

Κανένας εγώ 

εσύ…λατρεία

εγώ … λείπεις 

Να πεις εσύ 

-Μεγάλη 

Να πω εγώ 

-Μοναξιά 

Να πεις μετά 

-νεκρός  

Ν´ απαντήσω 

-νωρίς 

Να έρθει η σειρά σου με το

-ξεδιψάω  

Και ν´ απαντήσω 

-ξανά  

Να πεις εσύ

-ομορφιά μου

Να πω εγώ 

-όνειρο μου

Εσύ… πληγή 

Εγώ ..Πίκρα 

Ροη μου εσύ

Ρυτίδα μου εγώ 

Να πεις εσύ

Σιωπή 

Να πω και εγώ

Σιωπή 

Να έρθει η σειρά σου με το 

Ταγκό  

Και ν´ απαντήσω 

Ταίρι 

Υδροπλάνο εγώ  

Υδρόγειος εσύ

Να πεις …Φυγή 

Να πω … φωτιά 

Εσύ…Χαϊδεύω

Εγώ…χαρά  

Να πεις…Ψηλά  

Να πω …Ψυχή μου 

Ώμος  εσύ

Ώσπου  εγώ 

Ήρθες

 Στον ύπνο μου

Και ήσουν εφιάλτης

Εναρμονισμενος στο φρικτό πνεύμα τον ημερών

Και νιώθω τόσο απαίσια αυτή τη στιγμή

Που θέλω να κουβαριαστω και να κρυφτώ μέσα μου , να μην με βρει κανείς

Η αγάπη που γίνεται θάνατος, σωματικός και ψυχικός

Η αφοσίωση, η λατρεία , το δέσιμο, το δοσιμο, το μοναδικό, το απόλυτο, η ταύτιση που έχουν πάντα φρικτή κατάληξη

Χέρια μιαρά που βρωμιζουν τις πιο αγνές γωνιές της ψυχής

Στόμα γλειωδες που σαν άλλο βαμπίρ ρουφάει τη ζωή σου

Σε σκεφτόμουν καθώς γύριζα σπίτι και ζήτησα μια αγκαλιά

Και ήρθες στον ύπνο μου και με σκότωσες με εκείνο τον τρόπο που σε σκοτώνουν και εξακολουθείς να ανασαίνεις.

Δεν με αγαπάς

Πόση..

 Από τη ζωή μας επενδύσαμε

σε μια άλλη καταδικασμένη ζωή;

Ξέρεις...

 Πιάνω τον εαυτό μου πότε πότε

να αναστενάζει,

βαθιά

με αναφιλητό.

Σα να 'χει μέσα μου σαλέψει

κάποιο ναυάγιο.

| Χρίστος Λάσκαρης (1931 - 11 Ιουνίου 2008) | Ποιήματα | εκδόσεις Γαβριηλίδη |

Κυριακή...

 Όπως θα έπρεπε να είναι...

Μέρες τωρα

 Νιώθω μια περίεργη αγωνία

Μια αναστάτωση χωρίς λόγο

Νιώθω σαν να με κοιτάζουν χίλια μάτια

Περπατώ και νιώθω ότι θα σε δω μπροστά μου

Είμαι στη δουλειά και κάθε που βγαίνω έξω νομίζω θα σε δω να έρχεσαι

Το δέρμα μου είναι μονίμως ερεθισμένο και δεν μπορώ ούτε να κάνω μπάνιο χωρίς να πονέσω

Τα όνειρα μου είναι αλλόκοτα

Ξυπνάω και δεν ξέρω που είμαι

Είσαι παντού

Σαν να έχει ενεργοποιηθεί ένας μαγνήτης που συμπεριφέρεται αυτόνομα

Ψυθιριζω το όνομα σου σε άσχετες στιγμές χωρίς να μπορώ να ελέγξω τη σκέψη και το στόμα μου

Νιώθω σαν να πνίγομαι σε ένα χαοτικό συναίσθημα πόθου, θυμού και πόνου

Οι σκέψεις μου ξεστρατίζουν ανεξέλεγκτα τις πιο ακατάλληλες στιγμές

Αποφεύγω να ανοίξω μουσική, φοβάμαι μην ακούσω τραγούδια που θα ματώσουν την πληγή μου

Ακούω σε loop τις τελευταίες 4 μέρες

If we had five more minutes

Would i, could i

Make you happy? 

Υπήρξες αληθινά ευτυχισμένος έστω για πέντε λεπτά;

Φοβάμαι την απάντηση

Αποφάσισα ότι δεν θέλω να μάθω πολλά πράγματα από αυτά για τα οποία έχω ερωτήσεις

Γιατί; Γιατί; Γιατί;

Τόσα πολλά γιατί

Τίποτα δεν θα ρωτήσω

Μόνο μια αγκαλιά

Και μια βαθιά ανάσα μέσα στο στήθος σου

Φαντασίωση

Θα έρθεις να με βρεις;

Θα σε αναγνωρίσω;

Η καρδιά μου θα σπάσει πριν καν κοιτάξω τα μάτια σου;

Είσαι εδώ;

Εγώ που είμαι;

Υπήρξα άραγε; 

If we had five more minutes...

If we had five more minutes...

 

Πονάει ο πόνος μάτια μου;

F***

 

 

Μεγάλη Δευτέρα

 Μεγάλη Δευτέρα

Περίμενέ με μάνα μου περίμενέ με ακόμα

ώσπου να φτάσει η άνοιξη στο παγωμένο χώμα.

Περίμενέ με μάνα μου σαν το πουλί του νότου

που σμίγει μάτι και φτερό να βρει τον ουρανό του.

Περίμενέ με μάνα μου κάποια Παρασκευή σου στηνπύλη του παράδεισου στο φρέαρ της αβύσσου

Ν. Γκάτσος, "Μέρες Επιταφίου"

Τα χέρια

 Οι άνθρωποι το πιο συχνά δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους 

Τα δίνουν – τάχα χαιρετώντας – σ’ άλλους.

 Τ’ αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες. 

Ή – το χειρότερο – τα ρίχνουνε στις τσέπες τους και τα ξεχνούνε. 

Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα.

 Ένα σωρό ποιήματα άγραφα. 

- Τα Χέρια, Αργύρης Χιόνης

Τίποτα

 Μα τίποτα δεν με διέγειρε 

Όσο ο ψίθυρος σου.

Οι ήχοι του έρωτα είναι οι ψιθυρισμοί,

Όσο χαμηλότεροι τόσο πλησιέστεροι.

Έτσι άραγε οδηγούμαστε και στη σιωπή που λένε πως είναι ο οίκος του απόλυτου;

Αφήνω

 Εδώ

Αυτό

Σκέφτομαι

 Πως θα ξυπνήσω σύντομα 

Και δεν θα ανασαίνεις πια 

Σε αυτόν τον κόσμο

Ηθελημένος θάνατος

Και ποιος να σε κρίνει για την επιλογή σου;

Εύχομαι μόνο να προλάβουν να σου βάλουν τον σωλήνα πριν νιώσεις την αγωνία της ασφυξίας

Ασφυκτιώ βλέποντας 40% SpO2 

 Ήξερα από την πρώτη στιγμή τι ήθελες να κάνεις

Πιστεύω πως το κατάφερες

Είσαι στο ασθενοφόρο

Σου κρατάω το χέρι

Είμαι μαζί σου

Εκεί δίπλα σου

Δεν θα φύγω ότι και αν γίνει

Μην φοβάσαι

Πάρε ανάσα

Μην νιώθεις μοναξιά

Θα σου μιλάω συνεχώς

Με ακούς

Κλείσε τα μάτια σου

Ξεκουρασου

Θα σου κρατάω το χέρι

21/3/21

 ΙV

Εκεί που αναγνωρίζεις πως δεν αγάπησες

όσο σ´αγαπήσαν

πως ήθελες την απόλαυση μόνο για να την ξαναγευτείς

πως γύρευες περιπέτειες μόνο για τις αφηγείσαι

αργότερα

πως μοιραζόσουν σε κομμάτια που λειτουργούσαν χωριστά

αναζητώντας τον μεγάλο έρωτα στην πολλαπλή εκδοχή του

πως κι αν τον συναντούσες είχες τόσα κενά, τόσες

αντιδρομές

που σε βασάνιζε πιο πολύ απ´ό,τι η απουσία του

εκεί που τα χάνεις άμα ένα πάθος, ακόμη και φευγαλέο

ανατρέπει όσα είχες σιγουρευτεί πως τα ελέγχεις

που ψάχνεις να βρεις τι πράγματι έγινε

και η αγνοημένη ηδονή μεταμορφώθηκε σε μίσος

που δεν επιχειρείς να εξαγοράσεις, δεν αφήνεσαι

ν´εξαγοραστείς

που υποκύπτεις, εκλιπαρείς, τα δίνεις όλα χωρίς επιφυλάξεις

που απαιτείς αποκλειστικότητα, βιαιοπραγείς από ζήλεια

που όλα σου παραδίδονται άνευ όρων, βέβαια στην αρχή

εκεί που φτάνεις να πιστεύεις πως οι έρωτες

μόνο μέσα στην επανάληψη μπορούν να επιζήσουν

κι απρόσμενα ένας έρωτας κορυφώνεται σε αγάπη

ενώ εσύ, το ίδιο απρόσμενα, προσπαθείς να πεις πως

αγαπάς...

Εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση.

Τίτος Πατρίκιος

Στιγμές

 

 

''Το μόνο πράγμα που παίρνει μαζί του πεθαίνοντας ο άνθρωπος είναι το μικρό εκείνο μέρος της περιουσίας του που ίσα ίσα δεν ενδιαφέρει κανέναν άλλο.

 Κάτι λίγες αισθήσεις ή στιγμές· δυο τρεις νότες κυμάτων, την ώρα που το μαλλί το παίρνει ο αέρας με τα γλυκά ψιθυρίσματα μες στο σκοτάδι·

 ολίγες μέντες από δυο κοντά κοντά βαλμένες ανάσες· 

ένα τραγούδι, βαρύθυμο, σαν βράχος μαύρος· 

και το δάκρυ, το δάκρυ της μιας φοράς, το για πάντα. 

Όλα όσα, μ’ άλλα λόγια, κάνουν την αληθινή του φωτογραφία, την καταδικασμένη, να χαθεί και να μην επαναληφθεί ποτέ.''

  (Τα Δημόσια και Τα Ιδιωτικά)

Οδυσσέας Ελύτης

Σου γράφω

 Και ξεχνώ πόσο ασυναρμολόγητο βρίσκω τον εαυτό μου, κάθε στιγμή

Γ.Σ.

Να ξεραθείς..

 Χτες το βράδυ, εκεί που καθόμασταν με τον Κ., γυρίζει και μου λέει: «Πήγαινε πιες νερό, δεν ήπιες όλη μέρα».

 Και μέσα σε αυτή την ατάκα συνόψισα τα πάντα... 

Διόλου πια δεν με ενδιέφερε αν θα μου φέρει ποτέ λουλούδια και τσάντα από κροκόδειλο ή από πλαστικό - το ίδιο κάνει. 

Διόλου δεν με ενδιέφερε οποιαδήποτε άλλη κουβέντα επρόκειτο να χαριστεί χτες βράδυ στο σπίτι μου.

 Μόνο εκείνο το «δεν ήπιες νερό όλη μέρα» . 

Ήρθε και ακούμπησε πάνω στην άλλη του κουβέντα «Σήμερα πρέπει να σε βγάλω στον ήλιο» - και καταλήγω: Αυτά είναι τα μόνα αληθινά δώρα και άντρας είναι αυτός που δεν θα σ' αφήνει να ξεραθείς... 

Να μαραθείς, είπα.

 - Μαλβίνα Κάραλη

Γεννήθηκε σαν σήμερα το 1952

Μοναξιά ή μοναχικότητα?

 Η μοναξιά είναι σαν το οινόπνευμα, κάνει καλό, 

δεν τη χορταίνουμε· 

μεθάμε όλη την ώρα και νομίζουμε ότι είναι πολύ φυσιολογικό αυτό που κάνουμε. 

Μη μου πείτε ότι θεωρείτε αφύσικη τη μοναξιά σας.

 Είναι κάτι που το ζούμε – και μας αρέσει.

 Νομίζουμε πως είναι η ζωή, αλλά δεν είναι παρά το υπόγειο της ζωής»

Δευτέρα

 Με ανέλπιστα και φοβερά πράγματα οι θεοί

υφαίνουν την ζωή μας.

Εκείνα που ήταν για να γίνουν δεν έγιναν ποτέ.

Κι αυτά που γίνονται δεν ήταν για να γίνουν.

Σιωπή. Σιωπή.

Ευριπίδης Ι Μήδεια

Εμμονές.

 Και εγώ να θέλω να στα δώσω όλα

Και να καπνίζουμε μισό μισό το τσιγάρο εγώ την πρώτη τζούρα και εσύ την τελευταία

Και να ζηλεύω όσες σε γουστάρουν

Και να παίρνω τις μετρητοίς όσα μου λες ακόμα και αν κατά βάθος δεν κάνει να πιστεύουμε στους ανθρώπους

Και να σου δίνω ό, τι έχω και δεν έχω και να θέλω να σου δώσω κι’ άλλα

Και όταν βγάζεις τα γυαλιά να είσαι σαν το παιδί της φωτογραφίας με το παγωτό

Και όταν οδηγάς να σε κοιτάζω γιατί ισοδυναμείς με την Αθήνα

Και να ονειρεύομαι για ‘μας

Και να θέλω να συνεχίσω να παλεύω για την κοινωνία γιατί υπάρχεις εσύ μέσα σ ΄αυτή

Και να θέλω να ζήσω μαζί σου

Και να θέλεις να με αγαπήσεις

Και επειδή ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται

Αλλά πάντα ξέρεις τι νιώθεις

Και επειδή οι αληθινοί άνθρωποι κρατάνε το λόγο τους

«Εμείς οι δυο δεν πρόκειται ποτέ να ξεκολλήσουμε»

Κατάλαβες;

 Οδυσσέας Ελύτης - "Το Μονόγραμμα"

Που πια δεν έχω τίποτα άλλο

Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα

Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου

Να μυρίζω από σένα και ν' αγριεύουν οι άνθρωποι

Επειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο

Δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ' ακούς;

Είμ' εγώ, μ' ακούς;

Σ' αγαπώ, μ' ακούς;

Πουθενά δεν πάω, μ' ακούς;

Ή κανείς ή κι οι δυό μαζί, μ' ακούς;

Ίσως

 ίσως το θλιβερότερο από όλα

είναι αυτοί που ζουν περιμένοντας

κάποιον που δεν είναι σίγουροι

ότι υπάρχει

7 δισεκατομμύρια άνθρωποι

Ξέρεις τι είναι χειρότερο;

 

Δεν είναι ο πόνος.

Αυτός συνηθίζεται.

Δεν σταματαει.

Απλά γλυκαινει.

Ξεχνιέται κάτω απ' τη σκόνη που ρίχνει πανω του ο χρόνος.

Δεν είναι η μοναξιά.

Αυτή γινεται φίλη σου.

Μαθαίνεις να ζεις μαζί της.

Την αγκαλιάζεις και μαζί με αυτήν αγκαλιάζεις και τον εαυτό σου.

Αν είσαι τυχερός.

Δεν είναι η αυτοκριτική.

Αυτή είναι δασκάλα.

Σκληρή και αδίστακτη.

Αλλά σου μαθαίνει.

Πώς αυτός που δεν μπορεί να μένει μόνος του από εξάρτηση μένει με τον άλλο.

Το χειρότερο είναι πως
φτιάχνουν ακόμα το άρωμα σου.

Κι όπου το μυρίσω ανοίγουνε πληγές.

Μην ανησυχείς...

 Μην ανησυχείς υπάρχουν ακόμη πολλά βάσανα

προς το παρόν δικαιούσαι να πιάνεσαι στο μανίκι της άδολης φιλίας κάποιου

το να 'σαι ευτυχής είναι ένα καθήκον

που παραμελείς

ένας απρόσεκτος χρήστης του χρόνου

ξαποστέλνεις τις μέρες σαν τις χήνες στο λιβάδι

Μην ανησυχείς θα πεθάνεις πολλές φορές

μέχρι να μάθεις κοντά στο τέλος να αγαπάς τη ζωή

Αυτό που αγαπάς....

Μα κάποιοι άνθρωποι...