Ήρθες

 Στον ύπνο μου

Και ήσουν εφιάλτης

Εναρμονισμενος στο φρικτό πνεύμα τον ημερών

Και νιώθω τόσο απαίσια αυτή τη στιγμή

Που θέλω να κουβαριαστω και να κρυφτώ μέσα μου , να μην με βρει κανείς

Η αγάπη που γίνεται θάνατος, σωματικός και ψυχικός

Η αφοσίωση, η λατρεία , το δέσιμο, το δοσιμο, το μοναδικό, το απόλυτο, η ταύτιση που έχουν πάντα φρικτή κατάληξη

Χέρια μιαρά που βρωμιζουν τις πιο αγνές γωνιές της ψυχής

Στόμα γλειωδες που σαν άλλο βαμπίρ ρουφάει τη ζωή σου

Σε σκεφτόμουν καθώς γύριζα σπίτι και ζήτησα μια αγκαλιά

Και ήρθες στον ύπνο μου και με σκότωσες με εκείνο τον τρόπο που σε σκοτώνουν και εξακολουθείς να ανασαίνεις.

Δεν με αγαπάς

Τα χέρια

 Οι άνθρωποι το πιο συχνά δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους 

Τα δίνουν – τάχα χαιρετώντας – σ’ άλλους.

 Τ’ αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες. 

Ή – το χειρότερο – τα ρίχνουνε στις τσέπες τους και τα ξεχνούνε. 

Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα.

 Ένα σωρό ποιήματα άγραφα. 

- Τα Χέρια, Αργύρης Χιόνης