Ὅταν μοῦ λείπῃς,
Στὴν πεθαμένη θάλασσα τῆς λύπης
Καράβι ἀσάλευτο ἀπομένω
Μαρμαρωμένο,
Χωρὶς ἀέρα, μὲ ριγμένα τὰ πανιά.
Γύρω ἁπλωμένη ἡ γαληνιὰ
Τρομακτική, μεγάλη
Καὶ πουθενὰ ἀκρογιάλι…
Ζωῆς σημάδι δὲν ἀφήνει
Γλάρου φτερὸ ἢ δελφίνι
Στὴν πεθαμένη θάλασσα τῆς λύπης—
Ὅταν μοῦ λείπῃς.
Δροσίνης Γεώργιος
[Με τον τρόπο που μου φέρθηκες θα έπρεπε να σε είχα διαγράψει αλλά ζεις μέσα μου. Και συ και ο άλλος ο βλάκας . Μου λείπετε κάθε μέρα τόσο πολύ και έχω τόσο μεγάλη ανάγκη να σας μιλήσω, να σας τα πω όλα, να με βρίσετε και να μιλήσουμε σε πέντε χρόνια πάλι αν βέβαια ζούμε.
Μου λείπετε πολύ πολύ
Μακάρι να μην θυμάστε καν ότι υπήρξα]
