Πώς το κάνουνε, εκείνοι που κάνουν έρωτα
Χωρίς αγάπη; Όμορφοι σαν χορευτές,
Γλιστρώντας ο ένας πάνω στον άλλο
Σαν παγοδρόμοι πάνω στον πάγο, δάχτυλα
Γαντζωμένα ο ένας στο σώμα του άλλου,
Πρόσωπα κόκκινα σαν κρέας, σαν κρασί, υγροί
Σαν παιδιά στη γέννα που οι μανάδες τους
Πρόκειται να τα δώσουν. Πώς φτάνουν
Σε οργασμό σε οργασμό στον Θεό πώς
Φτάνουν στα γαλήνια νερά, και να μην αγαπούν
Εκείνον που ήρθε εκεί μαζί τους, φως υψωμένο
Αργά σαν ατμός απ’ το ενωμένο τους δέρμα;
Αυτοί είναι οι πραγματικοί θρήσκοι,
Οι εξαγνισμένοι, οι επαγγελματίες, εκείνοι
Που δεν θα δεχτούν έναν ψεύτικο Μεσσία,
Που δεν θ’ αγαπήσουν τον ιερέα αντί τον Θεό.
Δεν εκλαμβάνουν τον εραστή ως τη δική τους
Ευχαρίστηση, είναι σαν σπουδαίοι δρομείς:
Ξέρουν πως είναι μόνοι με την επιφάνεια
Του δρόμου, το κρύο, τον αέρα, την εφαρμογή
Των παπουτσιών τους, την πάνω απ’ όλα
Καρδιαγγειακή υγεία τους – απλά συντελεστές,
Σαν τον σύντροφο στο κρεβάτι, κι όχι
Η αλήθεια, που είναι το αζευγάρωτο σώμα
Μονάχο του στο διάστημα ενάντια
Στη δική του καλύτερη ώρα.
