Διαβάζω

 Και νιώθω κάθε λέξη

Και κάπως πονάω....

Ο Αύγουστος

 Είναι μόνο μια στιγμή

Και συνοψίζεται σε μια πρόταση

"Ο Τ. ήταν η τρυφερή πλευρά του μπαμπά που ήθελε να σε προστατεύσει"

Και έτσι θα σε σκέφτομαι

Ο τρυφερός κολλητός μου που ήταν δίπλα μου

Μέχρι που τον "θύμωσα"

Μου λείπεις πολύ

Θερινό Ηλιοστασι

 Ὅλοι βλέπουν ὁράματα

κανεὶς ὡστόσο δὲν τ᾿ ὁμολογεῖ·

987 mails

 Χθες έκανα την ανοησία να ανοίξω τα mail
από το 2007. 

Όπως ξέρεις έχω ιδιαίτερη αδυναμία σε εκείνο με τίτλο " μυνηματακι προ συναντήσεως"

Διάβαζα και ένιωθα λες και έπεφτα μέσα σε σκουλικότρυπα. Περισσότερο από μια ώρα έμεινα να διαβάζω εκείνα τα δύο μυνήματα μας και να αναρωτιέμαι αν ήξερα εκείνη τη μέρα του 2007 τι θα ακολουθούσε θα σε συναντούσα; 

Η απάντηση σε κάθε περίπτωση ήταν ναι. Πάντα θα είναι ναι! Όσο θα ζω θα είναι ναι. Θα ήταν τόσο πιο "λίγη" η ζωή μου χωρίς εσένα, χωρίς εσάς. 

Άνοστη. Ναι . Αυτό ακριβώς. Και σκοτεινή. Αν και το σκοτάδι που έζησα μετά όταν το σκέφτομαι με τρομάζει. Αυτό δεν θα ήθελα να το ζήσω ξανά αλλά ήταν κομμάτι της ιστορίας κατά πώς φαίνεται. 

Και εκείνος ο έρμος ο Τάκης. Πρέπει να έκοβε τις φλέβες του κάθε φορά που θα διάβαζε κάτι από εμένα. Ήμουν το λιγότερο γελοία. Και επιεικής είμαι δλδ με αυτόν το χαρακτηρισμό. Πώς μπορούσε να μιλάει ο άνθρωπος με μια αμοιβάδα;

 Με διάβαζα και με μουτζωνα.  Τι σκαρφίζεται το μυαλό του ανθρώπου για να τραβήξει την προσοχή. Δεν με αναγνώριζα σε σχέση με σήμερα. Και σε πέντε χρόνια δεν θα με αναγνωρίζω σε σχέση με σήμερα.

Θα σταθώ στο ότι βελτιωθηκα ( Τάκη μην με βρίζεις 😞) έχω προσπαθήσει πολύ και πραγματικά νομίζω ότι είμαι μια καλύτερη έκδοση μου ( αλήθεια λέω , δεν μου χαϊδεύω τα αφτιά Τάκη μου). 

Επιπλέον σου αναγνωρίζω ότι είχες δίκιο στο 99% όσων μου έλεγες. Όμως τότε δεν μπορούσα να το αντιληφθώ. Ίσως έπρεπε να είχα ρισκάρει ακόμα περισσότερο. Ίσως έπρεπε να είχα κάνει αυτό που μου είχες πει την άνοιξη του 2008 . Όμως οι πληροφορίες ήταν τόσες  πολλές που με είχαν συντρίψει. Τα συναισθήματα μου ήταν ανεξέλεγκτα καθώς και οι ενοχές μου που με έπνιγαν και έκλεβαν τις στιγμές μου. 

Σήμερα ξύπνησα και ένιωθα πάλι σαν να έχω μια τρύπα στο στήθος και ότι αν κάποιος με κοίταζε τα έβλεπε μέσα από εμένα. Ξανά η ίδια ματαίωση, η θλίψη, η έλλειψη, τα τόσα αναπάντητα ερωτήματα, η αγωνία. 

Δεν έπρεπε να σκαλίσω την πληγή μου. Νιώθω τον ίδιο πόνο. Δεν έπρεπε να γελάσω με όσα μου γράφατε ούτε να κλάψω με όσα σας έλεγα.Μου είχε λείψει η φωνή σας όμως... Και όλα σας μου έχουν λείψει. Όλα.

Μου λείπεις

 Υπάρχουν άνθρωποι, 

που αλλάζουν ανθρώπους

Αλλάζουν αγάπες, αλλάζουν χώρα 

Εγώ δεν μπόρεσα, χαμένος ο κόπος,

Ο μόνος μου τόπος, 

για μένα είσαι εσύ.

Μου λείπεις

Το ξέρεις;

Έτσι, χωρίς λόγο

"Σου είχα στείλει κάποτε

μια φρεσκοκομμένη φλούδα πεύκου

να σου θυμίσω τη ζωή το δάσος και τη νύχτα κάτω από τα δέντρα.

Ήτανε  κι αυτό μια αδυναμία μου. 

Με λέξεις τριμμένες με παρομοιώσεις μεταφορές κι αναλογίες

πασχίζω να μιλήσω

σαν τον μουγγό που θέλει να σου δείξει πως πονάει

και μπήγει το καρφί μέσα στο μήλο.

| Συνομιλώ άρα υπάρχω (Ευθύτης οδών) | Ποιήματα (1941 - 1974) | εκδόσεις Ύψιλον |

Miss you

 

Να ξέρεις

Μακριά

κοντά

δεν έχει διαφορά.

Είσαι ο ορίζοντάς μου 

εσένα πάντα η καρδιά μου κοιτά.

Βρέχει

 Χθες περπατούσα και σκεφτόμουν 

Ότι 2 χρόνια 

Απόλυτη σιωπή

Άραγε με θυμάσαι;

Και αν ναι πως με θυμάσαι;

Εσένα σου λείπουν καμία φορά οι κουβέντες μας;

Εκείνα τα mail που γράφαμε τα βροχερά μεσημέρια του καλοκαιριού;

Βρέχει κάθε μέρα

Καταραμένος τόπος έλεγες

Θυμάσαι άραγε;

Τα γέλια μας και αμέσως το κλάμα με λυγμούς

να πέφτω στο πάτωμα και να περιμένω, από τόσα χιλιόμετρα μακριά με μια και μόνη λέξη σου, να ξαναφέρεις τη λιακάδα στην ψυχή μου

Μου λείπεις

Εξακολουθώ κάθε μέρα να σας λέω:

 "καλημέρα "

"Καληνύχτα"

"Συμφωνείς με αυτό που κάνω;"

"Θα το σκεφτώ ανάποδα'

"Θα ρισκάρω"

"Μπα... Όχι..."

"Δεν είναι για εμένα αυτό"

"Λοιπόν τι λες;'

"Τι να κάνω;"

Και μου λείπεις

Μου λείπεις

Μου λείπεις η ανύπαρκτη ύπαρξη σου

 κανείς ποτέ δεν θα καταλάβαινε αν τολμούσα να μιλήσω ,μα δεν θέλω να σε μοιραστώ

Εξακολουθείς να είσαι το mantras μου που επαναλαμβάνω ασταμάτητα για να καταφέρω να ηρεμήσω, για να μην φοβάμαι, για να αντέχω.

Θυμάσαι; 

Σου έλεγα πως λέω το όνομα σου σαν μαγικό ξόρκι 

Βρέχει

Με θυμάσαι καμιά φορά;

"Αν με θυμάσαι εσύ, δεν με νοιάζει αν όλοι οι άλλοι με ξεχάσουν"

- Haruki Murakami, Ο Κάφκα στην Ακτή 

Για νιοστή φορά...

 Μου λείπεις και υποφέρω...

Καλό μήνα!

 

Να ήμουν

 Ξαπλωμένη

Και εσύ να με χαϊδεύεις ατελείωτα

Να λιώνω

Να χάνομαι κάτω από τα δάχτυλα σου 

Να ακούω τους χτύπους της καρδιάς σου 

Να μυρίζω τον λαιμό σου 

Να είμαι η πλαστελίνη σου 

Και εσυ

Να με ξεσκαλιζεις όπως μου έλεγες  

Και να πιστεύω πως

 είμαι στον παράδεισο 

(Ονειρεύομαι με ανοιχτά μάτια γιατί όταν κοιμάμαι βλέπω μόνο εφιάλτες) 

Μου λείπεις κάθε μέρα που υπάρχω

Μου λείπεις κάθε μέρα

 

Ὅταν μοῦ λείπῃς,

Στὴν πεθαμένη θάλασσα τῆς λύπης

Καράβι ἀσάλευτο ἀπομένω

Μαρμαρωμένο,

Χωρὶς ἀέρα, μὲ ριγμένα τὰ πανιά.

 

Γύρω ἁπλωμένη ἡ γαληνιὰ

Τρομακτική, μεγάλη

Καὶ πουθενὰ ἀκρογιάλι…

 

Ζωῆς σημάδι δὲν ἀφήνει

Γλάρου φτερὸ ἢ δελφίνι

Στὴν πεθαμένη θάλασσα τῆς λύπης—

Ὅταν μοῦ λείπῃς.

 Δροσίνης Γεώργιος

[Με τον τρόπο που μου φέρθηκες θα έπρεπε να σε είχα διαγράψει αλλά ζεις μέσα μου. Και  συ και ο άλλος ο βλάκας . Μου λείπετε κάθε μέρα τόσο πολύ και έχω τόσο μεγάλη ανάγκη να σας μιλήσω, να σας τα πω όλα, να με βρίσετε και να μιλήσουμε σε πέντε χρόνια πάλι αν βέβαια ζούμε. 

Μου λείπετε πολύ πολύ

Μακάρι να μην  θυμάστε καν ότι υπήρξα]

Πάντα...

 Υπάρχουν μέρες

Που δεν χωράνε σε λέξεις...

Σκόνη και θρυψαλλα

 

Εδώ... πάντα εδώ...

Στους φίλους...

 

Υπάρχουν

 Μέρες

Που λείπεις τόσο πολύ

Που δεν μπορώ να ανασανω

Από τον πόνο 

Της απουσίας σου

Πώς;

 

Μέρες τωρα

 Νιώθω μια περίεργη αγωνία

Μια αναστάτωση χωρίς λόγο

Νιώθω σαν να με κοιτάζουν χίλια μάτια

Περπατώ και νιώθω ότι θα σε δω μπροστά μου

Είμαι στη δουλειά και κάθε που βγαίνω έξω νομίζω θα σε δω να έρχεσαι

Το δέρμα μου είναι μονίμως ερεθισμένο και δεν μπορώ ούτε να κάνω μπάνιο χωρίς να πονέσω

Τα όνειρα μου είναι αλλόκοτα

Ξυπνάω και δεν ξέρω που είμαι

Είσαι παντού

Σαν να έχει ενεργοποιηθεί ένας μαγνήτης που συμπεριφέρεται αυτόνομα

Ψυθιριζω το όνομα σου σε άσχετες στιγμές χωρίς να μπορώ να ελέγξω τη σκέψη και το στόμα μου

Νιώθω σαν να πνίγομαι σε ένα χαοτικό συναίσθημα πόθου, θυμού και πόνου

Οι σκέψεις μου ξεστρατίζουν ανεξέλεγκτα τις πιο ακατάλληλες στιγμές

Αποφεύγω να ανοίξω μουσική, φοβάμαι μην ακούσω τραγούδια που θα ματώσουν την πληγή μου

Ακούω σε loop τις τελευταίες 4 μέρες

If we had five more minutes

Would i, could i

Make you happy? 

Υπήρξες αληθινά ευτυχισμένος έστω για πέντε λεπτά;

Φοβάμαι την απάντηση

Αποφάσισα ότι δεν θέλω να μάθω πολλά πράγματα από αυτά για τα οποία έχω ερωτήσεις

Γιατί; Γιατί; Γιατί;

Τόσα πολλά γιατί

Τίποτα δεν θα ρωτήσω

Μόνο μια αγκαλιά

Και μια βαθιά ανάσα μέσα στο στήθος σου

Φαντασίωση

Θα έρθεις να με βρεις;

Θα σε αναγνωρίσω;

Η καρδιά μου θα σπάσει πριν καν κοιτάξω τα μάτια σου;

Είσαι εδώ;

Εγώ που είμαι;

Υπήρξα άραγε; 

If we had five more minutes...