Χθες περπατούσα και σκεφτόμουν
Ότι 2 χρόνια
Απόλυτη σιωπή
Άραγε με θυμάσαι;
Και αν ναι πως με θυμάσαι;
Εσένα σου λείπουν καμία φορά οι κουβέντες μας;
Εκείνα τα mail που γράφαμε τα βροχερά μεσημέρια του καλοκαιριού;
Βρέχει κάθε μέρα
Καταραμένος τόπος έλεγες
Θυμάσαι άραγε;
Τα γέλια μας και αμέσως το κλάμα με λυγμούς
να πέφτω στο πάτωμα και να περιμένω, από τόσα χιλιόμετρα μακριά με μια και μόνη λέξη σου, να ξαναφέρεις τη λιακάδα στην ψυχή μου
Μου λείπεις
Εξακολουθώ κάθε μέρα να σας λέω:
"καλημέρα "
"Καληνύχτα"
"Συμφωνείς με αυτό που κάνω;"
"Θα το σκεφτώ ανάποδα'
"Θα ρισκάρω"
"Μπα... Όχι..."
"Δεν είναι για εμένα αυτό"
"Λοιπόν τι λες;'
"Τι να κάνω;"
Και μου λείπεις
Μου λείπεις
Μου λείπεις η ανύπαρκτη ύπαρξη σου
κανείς ποτέ δεν θα καταλάβαινε αν τολμούσα να μιλήσω ,μα δεν θέλω να σε μοιραστώ
Εξακολουθείς να είσαι το mantras μου που επαναλαμβάνω ασταμάτητα για να καταφέρω να ηρεμήσω, για να μην φοβάμαι, για να αντέχω.
Θυμάσαι;
Σου έλεγα πως λέω το όνομα σου σαν μαγικό ξόρκι
Βρέχει
Με θυμάσαι καμιά φορά;
"Αν με θυμάσαι εσύ, δεν με νοιάζει αν όλοι οι άλλοι με ξεχάσουν"
- Haruki Murakami, Ο Κάφκα στην Ακτή
