Η σύνθλιψη των σταγόνων

 | Julio Cortazar | 26 Αυγούστου 1914 - 12 Φεβρουαρίου 1984 |

Τι ματαιότητα να φαντάζομαι

πως μπορώ να στα δώσω όλα,

τον έρωτα και τη μαγεία,

διαδρομές, μουσική, παιχνίδια.

Η αλήθεια είναι πως είναι έτσι:

όλα τα δικά μου στα δίνω, είναι αλήθεια,

αλλά όλα τα δικά μου δεν σου αρκούν

όπως εμένα δεν μου αρκεί να μου δίνεις

όλα τα δικά σου.

Γι' αυτό δεν θα είμαστε ποτέ

το τέλειο ζεύγος, η ταχυδρομική κάρτα,

αν δεν είμαστε ικανοί να δεχτούμε

πως μονάχα στην αριθμητική

το δύο προκύπτει από το ένα συν ένα.

 

Εδώ γύρω ένα χαρτάκι

που μονάχα λέει:

Πάντα ήσουν ο καθρέφτης μου

θέλω να πω πως για να με δω

έπρεπε να σε κοιτάξω.

| Η σύνθλιψη των σταγόνων (Μπολερό) | μτφρ.: Βασίλης Λαλιώτης | εκδόσεις Bibliotheque |

Εκεί χάνεται η πίστη...

Εκεί που αναρωτιέσαι για πράγματα που πρώτη φορά αντικρίζεις
για πράγματα που σάπισαν με το πέρασμα του καιρού
ή που ήσαν σάπια απ' την αρχή και δεν το έβλεπες
[...]
για πράγματα που μόνο τα ονειρεύτηκες.
 Εκεί χάνεται η πίστη..

Πιστεύω πως τίποτα δεν τελειώνει, πως τίποτα δεν αρχίζει.
Μοιάζει πως τελειώνει, μοιάζει πως αρχίζει.
Στην πραγματικότητα, όλα ξαναβρίσκουν το δρόμο τους,
 όλα κάποτε ισορροπούν,
 και μέσα μας και γύρω μας,
 και στους ανθρώπους και στα πράγματα. Μεταμορφώνονται και ισορροπούν. Ισορροπούν και γαληνεύουν.
 Όπως η θάλασσα.
Δεν θα την δεις ποτέ ακίνητη.
Γαληνεμενη όμως θα την δεις
Όσο αγριεμενη και αν υπάρξει