Διαβάζω

 Και όσο το διαβάζω γελάω και κλαίω μαζί

Γιατί πραγματικά είναι οι σκέψεις μου προηγούμενων χρόνων αποτυπωμένες από κάποιον άγνωστο

Ίσως με κάποιο τρόπο όλοι έχουμε βρεθεί στην ίδια θέση

Η τρυφερότητα

 

Να φοβάστε την τρυφερότητα.

Είναι επικίνδυνη —

ας μην έχει νύχια,

ας λούζει κάθε λέξη της γαλάζιο φως,

μην ξεγελιέστε· παίρνει αλλού εκδίκηση.

Δεσμεύει.

Υποτάσσει.

Ρίχνει δίχτυα

απ' όπου δύσκολα θα βγεις.

Προτιμώ τις ύαινες τού δρόμου

που σού ζητούν ωμά μια χαρτζιλίκι,

μια που μένεις, μια να τους βρεις γυναίκα,

ενώ η τρυφερότητα κωφάλαλη σέ πλησιάζει,

προσφέρει καρέκλα, νεσκαφέ,

σού δίνει το σκισμένο της πουλόβερ να φορέσεις,

χώνεται κάτω απ' την κουβέρτα σου,

λάμπουνε τα μογγολικά της μάτια μες στον ύπνο σου,

διεκδικεί το πρωί την καλημέρα της σεμνά,

σχεδόν ύπουλα,

σε άλλη γλώσσα από ‘κείνη που ‘μαθες,

με παύσεις πολλές, χρώματα αλλόκοτα.

Επικίνδυνη. Είσαι έξω απ' τα νερά σου.

Δεν ξέρεις τι θα βγει, που θα οδηγήσει.

Γι' αυτό και πρέπει να την αποφεύγετε

εκεί που ανθίζει άφθονη:

στους μεθυσμένους νέγρους,

σ' όσους περάσαν τα πενήντα,

στους ξεμοναχιασμένους των λιμανιών,

σε καφενεία ανέργων.

Εμπιστευθείτε την ασφάλεια της ωμής συναλλαγής.

Ανδρέας Αγγελάκης, Μεταφυσική της μιας νύχτας

Πιάνω

  τον εαυτό μου πότε πότε

να αναστενάζει,

βαθιά

με αναφιλητό.

Σα να 'χει μέσα μου σαλέψει

κάποιο ναυάγιο.

| Χρίστος Λάσκαρης (1931 - 11 Ιουνίου 2008) | Ποιήματα | εκδόσεις Γαβριηλίδη |

Που πάς; Που θα κρυφτείς;

 | 

Σχέδια που εγκαταλείπουμε, αποφάσεις που φοβηθήκαμε να πάρουμε

προσδοκίες των άλλων από μας που τις τροφοδοτήσαμε

κι ας ξέραμε τι επικίνδυνο ήταν. 

Δικές μας απαιτήσεις απ' τους άλλους,

ενώ μαντεύαμε κι εκείνων τη μικρότητα, και τη δική μας

υστεροβουλία.

Άνθρωποι που συναντήσαμε μια νύχτα, μα που το βλέμμα τους 

όρισε πια για πάντα τη ζωή μας. 

Λόγια που τα προμελετήσαμε, μα που όταν ήρθε η ώρα

δώσαν τη θέση τους σε μια δειλή σιωπή - έρχονται όλα κάποτε,

μαζεμένα, μέσα σε μια στιγμή, εκεί που ανεβαίνεις ανύποπτος μια σκάλα ή απλώνεις το χέρι στο σκοτάδι ψάχνοντας για το φως,

μονάχος σ' ένα μισοσκότεινο δωμάτιο ή μέσα στο πλήθος και τα

φώτα -

πού να πας τότε; πού θα κρυφτείς; Τί την έκανες

την ανεπανάληπτη ζωή σου;

Τάσος Λειβαδίτης | 20 Απριλίου 1922 - 30 Οκτωβρίου 1988 |

| Καντάτα (1960) | Ποιήματα, τ. 1 | εκδόσεις Μετρονόμος |

Δείπνο αντιβαρύτητας

 Γυρίζω προς τα μέσα

Γιατί το έξω με πονάει περισσότερο

Πώς;

 

Εσωτερική μετανάστευση

 «[…] Έχω μέσα μου 

ένα αχαρτογράφητο νησί 

γεμάτο αιχμές 

κι απόκρημνους μονόδρομους.»

Οι άνθρωποι στις κορνίζες

Εκδόσεις Συρτάρι - Syrtari Publications

Αγαπημένη... αντίο.

" Όλα δεν μπορώ να τα σηκώνω μ' ένα χέρι.

Το άλλο μου το κράτησες ΕΣΥ για ενθύμιο.

Της στιγμής που αιώνια το ξέσφιγγες."

Κική Δημουλά

Επικίνδυνη μοναξιά..

Ὅταν τὶς νύχτες τριγυρνῶ στὴ μοναξιά μου,
ψάχνω μέσ᾿ σὲ χιλιάδες πρόσωπα νὰ βρῶ
ἐκεῖνο τὸ τρεμούλιασμα στὴν ἄκρη τοῦ ματιοῦ σου.
Ἂν ἔστω κι ἕνας μόνο ἀπηχοῦσε
κάτι ἀπ᾿ τὴ δική σου ὀμορφιά,
θὰ τοῦ ῾λεγα: -«Λοιπόν, τί περιμένεις;
μὲ τὰ καρφιὰ τῶν παπουτσιῶν σου κάρφωσέ με».
καὶ δὲ θὰ καρτεροῦσα πιὰ γλυκὸ φιλὶ
οὔτε μία τρυφερὴ περίπτυξη.

Ἐπικίνδυνη Μοναξιά, Ντίνος Χριστιανόπουλος

Μονόγραμμα

Το πρώτο ποίημα που διάβασα στα 14 μου
 ένα βιβλίο χιλιοδιαβασμένο στις παραλίες της Αμοργού
και η μάνα μου να φωνάζει τι δουλειά έχω εγώ  με αυτές
που είναι "από τέτοιες" και διαβάζουν τέτοια πράματα!!!!!!
Το λάτρεψα
Ταξίδεψα με τις σελίδες του
Δεν καταλάβαινα τι λέει
Αλλά ήξερα ότι μιλούσε για κάτι μοναδικό
Μάιος του 2009
Μετά από πολλά χρόνια
το πετυχαίνω σε pdf και το εκτυπώνω
Το διαβάζω το ξαναλατρεύω
Και... το βάζω σε μια διαφάνεια και το στέλνω στον Τ...
Με τον Κ...
Πόσο οξύμωρο!!!!
Όμως δεν το έστελνα σαν ερωτικό μήνυμα
γιατί ως τέτοιο μπορεί να το αντιληφθεί κάνεις
Ήταν μια αποστολή προς στο πιο μυστικό κομμάτι μου
Χρειάστηκαν χρόνια να το καταλάβω
Ως πριν λίγες μέρες με ένα στίχο από το λατρεμένο ποίημα
Βρέθηκα να παρακολουθώ μόνη μου τον "εραστή" του Πίντερ
Και να στοχάζομαι όλους τους ρόλους , συνειδητούς και ασυνείδητους
Που έχω εκτελέσει έως σήμερα
και τελικά ποια είμαι?
Και τι θέλω?
Τι αγαπώ?
Γιατί φέρομαι όπως φέρομαι?
Πόσο εμμονική ή ακόμα και συναισθηματικά εξαρτημένη είμαι?
Και εσύ?
Τι είσαι εσύ?
Τι ήμουν για εσένα?
Για εμένα ήσουν το Μονόγραμμα,
το δικό μου νησί
Η προσωπική μου αποτυχία.