Να φοβάστε την τρυφερότητα.
Είναι επικίνδυνη —
ας μην έχει νύχια,
ας λούζει κάθε λέξη της γαλάζιο φως,
μην ξεγελιέστε· παίρνει αλλού εκδίκηση.
Δεσμεύει.
Υποτάσσει.
Ρίχνει δίχτυα
απ' όπου δύσκολα θα βγεις.
Προτιμώ τις ύαινες τού δρόμου
που σού ζητούν ωμά μια χαρτζιλίκι,
μια που μένεις, μια να τους βρεις γυναίκα,
ενώ η τρυφερότητα κωφάλαλη σέ πλησιάζει,
προσφέρει καρέκλα, νεσκαφέ,
σού δίνει το σκισμένο της πουλόβερ να φορέσεις,
χώνεται κάτω απ' την κουβέρτα σου,
λάμπουνε τα μογγολικά της μάτια μες στον ύπνο σου,
διεκδικεί το πρωί την καλημέρα της σεμνά,
σχεδόν ύπουλα,
σε άλλη γλώσσα από ‘κείνη που ‘μαθες,
με παύσεις πολλές, χρώματα αλλόκοτα.
Επικίνδυνη. Είσαι έξω απ' τα νερά σου.
Δεν ξέρεις τι θα βγει, που θα οδηγήσει.
Γι' αυτό και πρέπει να την αποφεύγετε
εκεί που ανθίζει άφθονη:
στους μεθυσμένους νέγρους,
σ' όσους περάσαν τα πενήντα,
στους ξεμοναχιασμένους των λιμανιών,
σε καφενεία ανέργων.
Εμπιστευθείτε την ασφάλεια της ωμής συναλλαγής.
Ανδρέας Αγγελάκης, Μεταφυσική της μιας νύχτας
