Ακούω...

 Δεν άκουγα τέτοιου είδους τραγούδια

Τον είχα ακουστα μα δεν ήξερα και κανένα τραγούδι του

Δεν μου άρεσε καθόλου αυτό το είδος μουσικής 

Εσύ όμως είχες ολόκληρες λίστες και στο αυτοκίνητο τον άκουγες συνεχώς

Και έτσι, ναι ,τον αγάπησα και εγώ

Και όταν ακούω πλεον τη φωνή του σε βλέπω μπροστά μου με ένα τσιγάρο στο χέρι να σιγοτραγουδας " κάνω ένα τσιγάρο και φεύγω '

Και επειδή αυτό πονούσε και πονάει ακόμα , έπαψα να ακούω τα τραγούδια του,που μου φέρνουν δάκρυα στα μάτια και πληγές στην καρδιά

Τον Αύγουστο του 2022 ήρθε στη δουλειά. Απλός και χαλαρός, δεκτικός σε ότι έπρεπε να κάνουμε , φουλ χιούμορ αν και δεν ήταν καλά, ακόμα και όταν έγινε σε εμάς η διάγνωση μετά την αξονική. 

Και όταν του είπα εγώ τώρα φεύγω κύριε Καρρά ,σε αφήνω σε καλά χέρια γύρισε και μου είπε" κάνω ένα τσιγάρο και φεύγω... Και γέλασε.

Το αγαπούσες αυτό το τραγούδι

Δεν θέλω να το ξανακουσω ποτέ

Αντίο δεν θα πω...

Οι ψυχές έχουν την τάση να συναντιούνται σε μια διάσταση που δεν μπορούμε να καταλάβουμε 

Εις μνήμην 10 χρόνια μετά

 Τώρα όμως βράδιασε. 

Ας κλείσουμε την πόρτα 

κι ας κατεβάσουμε

τις κουρτίνες

γιατί ήρθε ο καιρός των απολογισμών. 

Τι κάναμε στη ζωή μας;

Ποιοι είμαστε; Γιατί εσύ κι όχι εγώ;

Καιρό τώρα δεν χτύπησε κανείς 

την πόρτα μας κι ο ταχυδρόμος έχει

αιώνες να φανεί. 

Α, πόσα γράμματα, πόσα ποιήματα

που τα πήρε ο άνεμος του Νοεμβρίου. 

Κι αν έχασα τη ζωή μου

την έχασα για πράγματα ασήμαντα: μια λέξη ή ένα κλειδί, ένα

χτες ή ένα αύριο

όμως οι νύχτες μου έχουν πάντα ένα άρωμα βιολέτας

γιατί θυμάμαι. 

Πόσοι φίλοι που έφυγαν χωρίς ν’ αφήσουν διεύθυνση, πόσα λόγια χωρίς ανταπόκριση

κι η μουσική σκέφτομαι είναι η θλίψη εκείνων που δεν πρόφτασαν ν’ αγαπήσουν.

Ώσπου στο τέλος δεν μένει παρά μια θολή ανάμνηση από το 

παρελθόν (πότε ζήσαμε;)

και κάθε που έρχεται η άνοιξη κλαίω γιατί σε λίγο θα φύγουμε και

κανείς δεν θα μας θυμηθεί.

Τάσος Λειβαδίτης- Άνεμος Νοεμβρίου

Αγαπημένη... αντίο.

" Όλα δεν μπορώ να τα σηκώνω μ' ένα χέρι.

Το άλλο μου το κράτησες ΕΣΥ για ενθύμιο.

Της στιγμής που αιώνια το ξέσφιγγες."

Κική Δημουλά

Τσακώθηκα

Μόλις ένα μήνα στη δουλειά
Και με εκνεύρισε η αναισθησία σε ένα χώρο (υποτίθετα)ι με κυρίαρχη την ενσυναίσθηση
Και ακόμα περισσότερο εκνευρίστηκα
Που νομίζουν ότι είμαι ηλίθια
Ή ότι η επαγγελματική μου πορεία
Ξεκίνησε όταν εμφανίστηκα εδώ

Άλλωστε η πρώτη επίθεση μου έγινε όταν μου είπαν ότι είμαι βαθιά νυχτωμένη
Όσον αφορά τη δουλειά

Και ήμουν τόσο θλιμμένη όταν ήρθα
Επιρεαστηκα τόσο πολύ από τις αυτοκτονίες
Και νιώθω μια απροσδιόριστη θλίψη

Και θυμήθηκα όλα όσα έκανα χρόνια πριν
Και χάθηκε από μέσα μου κάθε διάθεση
Και πονούσε η ψυχή μου
Και ήρθα και ξέσπασα
Γιατί κουράστηκα να με θεωρούν χαζή

Και γιατί θέλω να κλάψω μεχρι να πνιγώ
Απο τα δάκρυα μου
Και δεν θέλω να πω σε κανένα όσα νιώθω
Και ταυτίστηκα με όλες τις γυναίκες που χθες έδωσαν τέρμα στον πόνο της ψυχής τους και κανείς δεν ήξερε τι τους συνέβαινε όσο ζούσαν
Γιατί τελικά κανείς μα κανείς δεν μπορεί να σε καταλάβει
Να δει το μεσα σου το σκοτάδι
Όσο και αν σε αγαπάει
Μόνος μια ζωή
Και αν έχεις την τύχη να βρεθεί ένας άνθρωπος να ακουμπήσει το πιο βαθύ σημείο σου και μετά το χάσεις η πληγή σου θα είναι πάντα ανοιχτή και θα κακοφορμίζει συνεχώς
Και η μοναξιά σου μερικές φορές θα είναι αβάσταχτη και δυσθεώρητη
Πονάω σήμερα
Ακούς;

Σε ευχαριστώ...

Και η εξήγηση θα έρθει

Όταν δεν θα χρειάζεται πια

Καμία εξήγηση.....