Έχει κανείς δικαίωμα , μιλώντας για τον εαυτό του, να παραλείψει κάτι που επηρέασε ολόκληρη την ύπαρξη του και που το έφερνε στο νου του κάθε μέρα της ζωής του;
Μπορεί το κάθε μέρα να είναι υπερβολή, αν και όχι μεγάλη.
Δεν έχω ανάγκη να "ανακαλώ" εσένα , είσαι πάντα παρών.
Είσαι το τέλος μου και η αρχή μου, είσαι το άλφα και το ωμέγα.
''Το μόνο πράγμα που παίρνει μαζί του πεθαίνοντας ο άνθρωπος είναι το μικρό εκείνο μέρος της περιουσίας του που ίσα ίσα δεν ενδιαφέρει κανέναν άλλο.
Κάτι λίγες αισθήσεις ή στιγμές· δυο τρεις νότες κυμάτων, την ώρα που το μαλλί το παίρνει ο αέρας με τα γλυκά ψιθυρίσματα μες στο σκοτάδι·
ολίγες μέντες από δυο κοντά κοντά βαλμένες ανάσες·
ένα τραγούδι, βαρύθυμο, σαν βράχος μαύρος·
και το δάκρυ, το δάκρυ της μιας φοράς, το για πάντα.
Όλα όσα, μ’ άλλα λόγια, κάνουν την αληθινή του φωτογραφία, την καταδικασμένη, να χαθεί και να μην επαναληφθεί ποτέ.''
(Τα Δημόσια και Τα Ιδιωτικά)
Οδυσσέας Ελύτης
