987 mails

 Χθες έκανα την ανοησία να ανοίξω τα mail
από το 2007. 

Όπως ξέρεις έχω ιδιαίτερη αδυναμία σε εκείνο με τίτλο " μυνηματακι προ συναντήσεως"

Διάβαζα και ένιωθα λες και έπεφτα μέσα σε σκουλικότρυπα. Περισσότερο από μια ώρα έμεινα να διαβάζω εκείνα τα δύο μυνήματα μας και να αναρωτιέμαι αν ήξερα εκείνη τη μέρα του 2007 τι θα ακολουθούσε θα σε συναντούσα; 

Η απάντηση σε κάθε περίπτωση ήταν ναι. Πάντα θα είναι ναι! Όσο θα ζω θα είναι ναι. Θα ήταν τόσο πιο "λίγη" η ζωή μου χωρίς εσένα, χωρίς εσάς. 

Άνοστη. Ναι . Αυτό ακριβώς. Και σκοτεινή. Αν και το σκοτάδι που έζησα μετά όταν το σκέφτομαι με τρομάζει. Αυτό δεν θα ήθελα να το ζήσω ξανά αλλά ήταν κομμάτι της ιστορίας κατά πώς φαίνεται. 

Και εκείνος ο έρμος ο Τάκης. Πρέπει να έκοβε τις φλέβες του κάθε φορά που θα διάβαζε κάτι από εμένα. Ήμουν το λιγότερο γελοία. Και επιεικής είμαι δλδ με αυτόν το χαρακτηρισμό. Πώς μπορούσε να μιλάει ο άνθρωπος με μια αμοιβάδα;

 Με διάβαζα και με μουτζωνα.  Τι σκαρφίζεται το μυαλό του ανθρώπου για να τραβήξει την προσοχή. Δεν με αναγνώριζα σε σχέση με σήμερα. Και σε πέντε χρόνια δεν θα με αναγνωρίζω σε σχέση με σήμερα.

Θα σταθώ στο ότι βελτιωθηκα ( Τάκη μην με βρίζεις 😞) έχω προσπαθήσει πολύ και πραγματικά νομίζω ότι είμαι μια καλύτερη έκδοση μου ( αλήθεια λέω , δεν μου χαϊδεύω τα αφτιά Τάκη μου). 

Επιπλέον σου αναγνωρίζω ότι είχες δίκιο στο 99% όσων μου έλεγες. Όμως τότε δεν μπορούσα να το αντιληφθώ. Ίσως έπρεπε να είχα ρισκάρει ακόμα περισσότερο. Ίσως έπρεπε να είχα κάνει αυτό που μου είχες πει την άνοιξη του 2008 . Όμως οι πληροφορίες ήταν τόσες  πολλές που με είχαν συντρίψει. Τα συναισθήματα μου ήταν ανεξέλεγκτα καθώς και οι ενοχές μου που με έπνιγαν και έκλεβαν τις στιγμές μου. 

Σήμερα ξύπνησα και ένιωθα πάλι σαν να έχω μια τρύπα στο στήθος και ότι αν κάποιος με κοίταζε τα έβλεπε μέσα από εμένα. Ξανά η ίδια ματαίωση, η θλίψη, η έλλειψη, τα τόσα αναπάντητα ερωτήματα, η αγωνία. 

Δεν έπρεπε να σκαλίσω την πληγή μου. Νιώθω τον ίδιο πόνο. Δεν έπρεπε να γελάσω με όσα μου γράφατε ούτε να κλάψω με όσα σας έλεγα.Μου είχε λείψει η φωνή σας όμως... Και όλα σας μου έχουν λείψει. Όλα.