Κοιμάσαι κι εγώ γράφω για σένα
αυτά που δεν τολμώ να πω.
Γράφω καθώς σκέφτομαι
τις φλέβες των χεριών σου.
Να μη τολμώ να σου πω
τί συμβαίνει μέσα μου
κάθε που σε κοιτάζω.
"Οι στιγμές που μου 'δωσες
αξίζουν μια ζωή"
Δε μετανιώνω, δεν ξεχνώ
δεν αφήνω τίποτα και κανέναν
να το αλλάξει αυτό.
Κι αν λόγια πικρά
και παιδαριώδη σου λέω
είναι γιατί
ήμουν ένα κακομαθημένο κορίτσι
που τα ήθελε όλα.
Δε θέλω όμως να μεγαλώσω.
Μη με ακούς.
Μη με διαβάζεις.
Μόνο νιώσε με..
Ίσως είναι γραφτό.
Από αυτά τα παιχνίδια
της μοίρας το πιο βέβαιο.
Ότι εγώ θα είμαι μαζί σου
θα είμαι δική σου.
Σε άλλα χέρια νομίζεις εσύ
ότι ζωγραφίζω τους χάρτες μου
αλλά μόνο στα δικά σου
είναι γραμμένη η ιστορία μου.
Και με τις πέντε μου αισθήσεις
σε ζητώ σε λάθος δρόμους.
Και τις πέντε μου ζωές
αφήνω πίσω όταν τα μέσα σου
αγγίζω.
Πόσο καιρό προσπαθώ
να τρέξω μακριά σου μάταια.
Και είναι αυτή η ματαιότητα
που με κάνει να σε ερωτεύομαι
περισσότερο.
Ποίηση: Μαρία Πεπικίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου