[...]12/11
Εγώ θυμάμαι
Και αναρωτιέμαι γιατί
Ποιος ο λόγος που εγώ βρέθηκα σε αυτό τον άθλιο ρόλο;
Που σας εξυπηρετησε η θλίψη μου;
Γιατί να γνωρίζω αυτά που υποτίθεται ήταν μόνο για λίγους και εκλεκτούς;
Γιατί με κάνατε κοινωνό μιας τέτοιας κατάστασης;
Μόνο λύπη για εμένα νιώθω μετά από τόσα χρόνια
Ελπίζω το τοτέμ να ζεί ευτυχισμένο όπου και αν είναι
Και εσείς.... Όλοι να είστε καλά
Απλά σήμερα κάτι με πόνεσε και δακρυσα...
Ήτανε δυο κι ήτανε σαν ένας,
ένας και πολλοί μαζί
Χωρίζαμε για λίγο μόνο
γιατί αλλιώς
πως θ' ανταμώναμε ξανά;
Και σου 'γραφα κάθε στιγμή
κάτι τεράστια γράμματα.
Μου 'γραφες και συ ακόμη πιο τεράστια.
Μια φορά όμως που άργησες
πρόλαβε κι ήρθε ο χειμώνας
που κράτησε όσο πέντε.
Κι όταν τέλειωσε
ήρθε πάλι χειμώνας ακόμη πιο βαρύς.
Και δεν μπορούσες να γυρίσεις.
Έμεινες μακριά.
Και μου 'γραψες
η πιο μεγάλη απόσταση είναι ο χρόνος.
Μπορεί...
όμως
τα πιο ωραία μας ταξίδια
δεν τα ταξιδέψαμε ακόμη.
Σε περιμένω
έ λ α
θα μετρήσω ως το δέκα...
| Χρήστος Μπουλώτης | Θυμάμαι... Θυμάσαι; | εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα |
