Μανουάλι... ημέρα 30η...

Χρειάζονται δύο άνθρωποι.
Δύο τουλάχιστον.
Ένας να φτιάχνει τις λέξεις
κι ένας να τους βάζει φυτίλι, να τις ανάβει και να τις πετάει.

Μαζί σου

Μπορούσα να βάλω την πραγματικότητα μου σε αργία...

Μου παρειχες την δυνατότητα να βάλω ένα τέλος σε έναν κόσμο που ζούσα σαν ένας πρόσφυγας χωρίς πατρίδα.


Και μετά..

έμεινα
ένα κουφάρι ξεβρασμενο στην ακτή των ανεκπλήρωτων επιθυμιών...

Όσο παλιά μπορώ να θυμηθώ επιδίωκα πάντα να μην υπάρχω.

Χρειάστηκε πολλά χρόνια δουλειάς να αποδεχτώ την ύπαρξη μου και έχω την υποψία ότι η δουλειά αυτή δεν θα τελειώσει ποτέ...

Κάπως έτσι

Νιώθω

Αλλά αμέσως σκέφτομαι

Έχε πίστη και όλα καλά θα πάνε μόνο Θεέ μου φύλαγε με από εμένα .
Κράτα το στόμα μου κλειστό και τα μάτια μου ανοιχτά.
Κλείσε με σαν στρείδι αλλά φόρεσε μου την πιο λαμπρή                               μου πανοπλία.

Θα τα καταφέρω

Σε ευγνωμωνώ για όσα μου είχες πει
Πριν 2 χρόνια και τόσο καιρό εγώ
Τα έκανα κτήμα μου
Και μπόρεσα να ανταπεξέλθω
Στην σημερινή δυσκολη μέρα

Είσαι κάπου εκεί έξω

Μου αρκεί να υπάρχεις

Ο φόβος της απουσίας σου με κάνει να τρέμω

Για την ώρα έχασα εμένα