Μαζί σου

Μπορούσα να βάλω την πραγματικότητα μου σε αργία...

Μου παρειχες την δυνατότητα να βάλω ένα τέλος σε έναν κόσμο που ζούσα σαν ένας πρόσφυγας χωρίς πατρίδα.


Και μετά..

έμεινα
ένα κουφάρι ξεβρασμενο στην ακτή των ανεκπλήρωτων επιθυμιών...

Όσο παλιά μπορώ να θυμηθώ επιδίωκα πάντα να μην υπάρχω.

Χρειάστηκε πολλά χρόνια δουλειάς να αποδεχτώ την ύπαρξη μου και έχω την υποψία ότι η δουλειά αυτή δεν θα τελειώσει ποτέ...

Με άδειασες.

Κανένα στίγμα προδοσίας.
Σαν να μην άγγιξες ποτέ.
Σε συγχαίρω.

Με άδειασες.
Για να αδειάσεις, όμως, κάποιον.
Πρώτα τον γεμίζεις.

Με άδειασες.
Με γέμισες.
Καμία σημασία πια.
Αφού στα χέρια σου σμιλεύτηκε
η ψυχή μου...