Λοιπόν;

 Κατάλαβες τώρα μήπως;

Όλα είναι προσωρινά 

Όλα είναι ρευστά 

Απόλαυσε την στιγμή εκείνη που ζεις το καθετί

Γελαγες κάθε φορά και μου έλεγες είσαι μικρή ακόμα 

Σου μιλάω και νιώθω αυτόματα δίπλα σου 

Σε "βλέπω" 

Αλλά δεν μου αρέσει αυτό που βλέπω 

Θα μου πεις ίσως ότι φταίω και ίσως και να είναι αλήθεια αλλά ούτε σε αυτό με άκουγες όσες φορές και να σου ζήτησα να κάνεις κάτι 

Γενικά αντιλαμβάνομαι ότι δεν λαμβανες υπόψη σου τίποτα από όσα σου έλεγα γιατί τα καλά παιδιά σου έλεγαν άλλα και εσύ φυσικά τα εμπιστευοσουν... Εγώ ήμουν μια μικρή υστερική ηλίθια 🤣 

Στο δια ταύτα όμως 

Πάλι προσπαθώ να σου δώσω να καταλάβεις,να δεις προς μια κατεύθυνση που είχες κλείσει κάθε πόρτα αλλά που αντικειμενικά είναι η μόνη διέξοδος 

Θα ήθελα έστω και τώρα, τώρα που δεν είμαι τίποτα να έχεις καταλάβει πως ότι σου λέω ,ότι κάνω το κάνω από αγάπη και ειλικρινές ενδιαφέρον και όχι γιατί έχω να κερδίσω κάτι όπως πίστευες όταν ήμασταν μαζί 

Θέλω να ζήσεις 

Να ζήσεις καλά χωρίς αυτό το βασανιστήριο, χωρίς να υποφέρεις. Θέλω να προχωρήσεις τις διαδικασίες γρήγορα και πίστεψε με προσεύχομαι να βρεθεί πολύ γρήγορα ένας δότης.

Ελπίζω και εύχομαι να είσαι τυχερός. 

Δεν χρειάζεται να σε δω για να καταλάβω πώς είσαι. Δεν είναι τυχαίο ότι μπήκα σε μια διαδικασία εκπαίδευσης που είναι και κοστοβορα και αντικειμενικά δύσκολη μόνο και μόνο για να έχω μια πλήρη εικόνα της ασθενείας

από την αρχή της μέχρι την αποκατάσταση της γιατί άλλο τέλος δεν θέλω να σκεφτώ.

Αποφεύγω να σου μιλάω γιατί υποφέρεις από τη νοσταλγία. Αποφεύγω να σου μιλάω γιατί πονάω πολύ μετά. Όμως σε σκέφτομαι κάθε μέρα. Κοιτάζω το ρολόι να δω αν τελείωσες τη συνεδρία σου και σκέφτομαι πόσο εξαντλημένος θα είσαι. Θέλω να σου τρίψω τα πόδια, να σου φιλήσω τα χέρια και να σου πω πως ότι και να γίνει θα είμαι δίπλα σου.

Μόνο μην τα παρατήσεις 

Άκουσε αυτό που σου λέω έστω και μια φορά 

Αυτά τα λίγα

Αν και έχω να πω πολλά

Προσπαθώ

να διαβάσω τον γαμημένο τον καρκίνο

και το μυαλό μου δεν μπορεί να ξεκολλήσει από εσένα...

Εσύ είσαι καλά, καμία σχέση με αυτόν τον καργιόλη, δεν τον ξέρεις, δεν έχετε συναντηθεί, δεν έχει ανασάνει στο πρόσωπό σου, δεν έχει αγγίξει το λατρεμένο σου σώμα, είναι μόνο λέξεις που εγώ πρέπει να διαβάσω και να μάθω και όταν κλείσω την εργασία μου δεν θα υπάρχει ούτε για εσένα ούτε για εμένα...

Και ασκώ ψυχολογική βια σε εμένα που ξέρω καλά από βια

προκειμένου να μην ενοχλήσω και ταράξω κανέναν, αρκεί η δικιά μου

η τρελή , διαταραγμένη προσωπικότητα...

Λαχταρώ να σε δω

Μου λείπεις ρε, κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό

και αυτός ο μισός εαυτός με έχει πια εξαντλήσει.

Εξαρτημένη, αυτό είμαι.

Και τίποτα  δεν με έχει βοηθήσει και πια έπαψα να ελπίζω 

για εκείνη τη μέρα που θα περπατάω στο δρόμο

και θα είμαι μόνη μου, που δεν θα σου κρατάω το χέρι,

που δεν θα σου μιλάω, που δεν θα παίρνω την τσίχλα από το στόμα σου

να την μασήσω λιγάκι και εγώ.

Μαζί σου έχασα τα όρια του εγώ και ενώ λαχταρούσα να σε ρουφήξω,
 να σε βάλω 

μέσα μου για όσο θα ζούσα

τελικά με μηδένισες και με ισοπέδωσες.

Κανονικός οδοστρωτήρας 

Και έμεινα ένα φύλλο γεμάτο ακαθόριστα σχήματα

Λαχταρώ να φτάσω σε εκείνο το παγκάκι και να σε βρω εκεί καθισμένο

ΝΑ ΜΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ


αν καταφέρω να περάσω στις εξετάσεις θα είναι ένα θαύμα, δεν έχω μυαλό, δεν έχω τίποτα, ταξιδεύω σε φάρους σε παγκάκια, σε θάλασσες, σε ερήμους, σε πρίγκιπες, σε άλλους πλανήτες, στον δικό μου Β52...