Άρχισαν

Όλα τα παλαβά


Τα ψυχολογικά

Τα ψυχοσωματικά

Οι ανόητες αντιδράσεις

Και είμαι τοσο πολυυυυ θυμωμένη

Τόσο απελπιστικά πολύ θυμωμένη

Δεν θα το αφήσω να με νικήσει

ΦΟΒΆΜΑΙ ΠΟΛΎ

ΕΜΕΝΑ.....

Fuck it...

Στην καρδιά

Απλά τα πράγματα....

Ο εγωισμός τα κάνει περίπλοκα

Αυτός ο γίγαντας

Και πολύ απλά

Δεν μιλάμε

Και τι κερδίζεις απο αυτό?

Είσαι πιο ήρεμος?

Ποιό ευτυχισμένος?

Όλα είναι οκ?

Good for you....

Προσπαθώ

να διαβάσω τον γαμημένο τον καρκίνο

και το μυαλό μου δεν μπορεί να ξεκολλήσει από εσένα...

Εσύ είσαι καλά, καμία σχέση με αυτόν τον καργιόλη, δεν τον ξέρεις, δεν έχετε συναντηθεί, δεν έχει ανασάνει στο πρόσωπό σου, δεν έχει αγγίξει το λατρεμένο σου σώμα, είναι μόνο λέξεις που εγώ πρέπει να διαβάσω και να μάθω και όταν κλείσω την εργασία μου δεν θα υπάρχει ούτε για εσένα ούτε για εμένα...

Και ασκώ ψυχολογική βια σε εμένα που ξέρω καλά από βια

προκειμένου να μην ενοχλήσω και ταράξω κανέναν, αρκεί η δικιά μου

η τρελή , διαταραγμένη προσωπικότητα...

Λαχταρώ να σε δω

Μου λείπεις ρε, κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό

και αυτός ο μισός εαυτός με έχει πια εξαντλήσει.

Εξαρτημένη, αυτό είμαι.

Και τίποτα  δεν με έχει βοηθήσει και πια έπαψα να ελπίζω 

για εκείνη τη μέρα που θα περπατάω στο δρόμο

και θα είμαι μόνη μου, που δεν θα σου κρατάω το χέρι,

που δεν θα σου μιλάω, που δεν θα παίρνω την τσίχλα από το στόμα σου

να την μασήσω λιγάκι και εγώ.

Μαζί σου έχασα τα όρια του εγώ και ενώ λαχταρούσα να σε ρουφήξω,
 να σε βάλω 

μέσα μου για όσο θα ζούσα

τελικά με μηδένισες και με ισοπέδωσες.

Κανονικός οδοστρωτήρας 

Και έμεινα ένα φύλλο γεμάτο ακαθόριστα σχήματα

Λαχταρώ να φτάσω σε εκείνο το παγκάκι και να σε βρω εκεί καθισμένο

ΝΑ ΜΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ


αν καταφέρω να περάσω στις εξετάσεις θα είναι ένα θαύμα, δεν έχω μυαλό, δεν έχω τίποτα, ταξιδεύω σε φάρους σε παγκάκια, σε θάλασσες, σε ερήμους, σε πρίγκιπες, σε άλλους πλανήτες, στον δικό μου Β52...

Θα ήθελα

Ξανά δεν θα γευτώ.....

.......θα ηθελα τρεις μερες κοντα σου χωρις λεξη.....