Αυτές τις μέρες

Κάθε βράδυ σε βλέπω στους εφιάλτες μου

Και ξυπνάω κλαίγοντας

Όμως να ξέρεις

Σ' όποια αγκαλιά και να κοιμάσαι,

εγώ μαζί σου θα ξυπνάω.

Διάθεση άθλια...

Δεν ξέρω πραγματικά
από ποιον εχθρό να φυλάγομαι.
Εκείνο που ξέρω
είναι πως έμαθα να ζω
με αξιοπρέπεια και υπευθυνότητα.
Να πορεύομαι με συναισθήματα,
όνειρα και προσδοκίες.
Να έχω τις δικές μου
ηλίθιες εξαρτήσεις του μυαλού
και να γουστάρω.
Ελευθερία να σκέφτομαι και να πράττω
σύμφωνα με τις επιλογές μου.
Μαζί με δικούς μου ανθρώπους,
να μοιράζομαι στιγμές
γεμάτες με γέλια,  χαρές,
ακόμα και κλάματα.
Τρομάζω στην αβεβαιότητα.
Φοβάμαι το χάος, την χειραγώγηση,
την τρέλα του μυαλού.
Πιστεύω πως οι ανθρώπινες σχέσεις
ενισχύονται κατά κόρων με επαφές.
Στα σ΄ αγαπώ ημερεύουν οι άνθρωποι,
μα πρέπει να λέγονται από κοντά.
Με αγγίγματα, με χάδια,
με αγκαλιές, με φιλιά,
με έρωτα.
Ο φόβος για τον άγνωστο εχθρό
κάνει τους ανθρώπους απάνθρωπους.
Δεν θέλω να ζω στο φόβο
για το αύριο και στις σκιές του θανάτου.
Οι μέρες που περνούν
μοιάζουν με καζάνι που βράζει σιωπηλά
κι εγώ πασχίζω να ξυπνήσω
από τον αδυσώπητο εφιάλτη.
#agigmatrelas 25/3/20

Μια τέτοια μέρα...

Έρημες πόλεις
Άνθρωποι μόνοι
Άδεια κρεβάτια
Κρύα βράδια
Άσκοπα ξενύχτια
......
Λείπεις......

Για την αγάπη που πόνεσε πολύ...

[...]
Ὅσο ἀπομακρύνεσαι
Σὲ πλησιάζω.

Ἕνα ἄστρο
ἔκαψε τὸ σπίτι μου.

Οἱ νύχτες μὲ στενεύουν
στὴν ἀπουσία σου.
Σὲ ἀναπνέω.

Ἡ γλῶσσα μου στὸ στόμα σου
ἡ γλῶσσα σου στὸ στόμα μου-
σκοτεινὸ δάσος.
Οἱ ξυλοκόποι χάθηκαν
καὶ τὰ πουλιά.

Ὅπου βρίσκεσαι
ὑπάρχω.

Τὰ χείλη μου
περιτρέχουν τ᾿ ἀφτί σου.

Τόσο μικρὸ καὶ τρυφερὸ
πῶς χωράει
ὅλη τὴ μουσική;
[...]

Ρίτσος

Διάχυτη

Απογοήτευση
Σαν πίσσα
Κατακλύζει την σκέψη μου
Και μαυρίζει την μέρα μου
Και νιώθω πως θέλω να τα παρατήσω όλα
Αλλά αυτό θα ήταν τόσο αντίθετο με εμένα
Όμως πραγματικά δεν μπορώ να σκεφτώ θετικά
Προσπαθώ πολύ
Όμως μαύρο ολουθε
Και δεν θέλω να μιλήσω σε κανένα
Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει
Πώς είναι να βουλιάζεις μέσα
Στον ίδιο σου τον εαυτό

Θέλω να δω τη θάλασσα

Αγαπημένε μου

Κάποιες μέρες σαν και αυτή,
σε χρειάζομαι
να περνάς τα δάχτυλα σου
στα μαλλιά μου
και να μου μιλάς

Αγαπάω

 καλύτερη παροχή των υπηρεσιών του. Με τη χρήση αυτού του ιστότοπου, αποδέχεστε τη χρήση των cookie. Πατήστε "Συμφωνώ" για να μην εμφανίζεται αυτό το μήν

Νίκος Καββαδίας - «Αγαπάω»

Ἀγαπάω τ᾿ ὅτι θλιμμένο στὸν κόσμο.
Τὰ θολὰ τὰ ματάκια, τοὺς ἀρρώστους ἀνθρώπους,
τὰ ξερὰ γυμνὰ δέντρα καὶ τὰ ἔρημα πάρκα,
τὶς νεκρὲς πολιτεῖες, τοὺς τρισκότεινους τόπους.

Τοὺς σκυφτοὺς ὁδοιπόρους ποὺ μ᾿ ἕνα δισάκι
γιὰ μία πολιτεία μακρυνὴ ξεκινᾶνε,
τοὺς τυφλοὺς μουσικοὺς τῶν πολύβουων δρόμων,
τοὺς φτωχούς, τοὺς ἀλῆτες, αὐτοὺς ποὺ πεινᾶνε.

Τὰ χλωμὰ τὰ κορίτσια ποὺ πάντα προσμένουν
τὸν ἱππότην ποὺ εἶδαν μία βραδιὰ στ᾿ ὄνειρό τους,
νὰ φανῇ ἀπ᾿ τὰ βάθη τοῦ ἀπέραντου δρόμου.
Τοὺς κοιμώμενους κύκνους πάνω στ᾿ ἀσπρόφτερό τους.

Τὰ καράβια ποὺ φεύγουν γιὰ καινούρια ταξίδια
καὶ δὲν ξέρουν καλὰ -ἂν ποτὲ θὰ γυρίσουν πίσω
ἀγαπάω, καὶ θά ῾θελα μαζί τους νὰ πάω
κι οὔτε πιὰ νὰ γυρίσω.

Ἀγαπάω τὶς κλαμμένες ὡραῖες γυναῖκες
ποὺ κυττᾶνε μακριά, ποὺ κυττᾶνε θλιμμένα ...
ἀγαπάω σὲ τοῦτον τὸν κόσμο -ὅ,τι κλαίει
γιατὶ μοιάζει μ᾿ ἐμένα.

* Περιοδικὸ τῆς Μεγάλης Ἑλληνικῆς Ἐγκυκλοπαίδειας, τοῦ Παύλου Δρανδάκη, ἀρ. 173, 10 Μαρτίου 1929.

Επιμνημόσυνη δέηση

Για όλα τα ψέματα που σήμερα έχουν την τιμητική τους!!!!

Δεν ξέχασα

Αντιθέτως θυμάμαι με λεπτομέρειες

Το μόνο που με ανακουφίζει
Είναι η σκέψη να είναι ο άνθρωπος καλά

Και χαλάλι το κλάμα και η θλίψη

Και που μαυροφορέθηκα δύο μήνες

Για εσένα θα μαυροφορεθώ δύο χρόνια και θα κόψω τα μαλλιά στον πόντο
Αν δεν έχω πεθάνει πρώτη...

Και θυμωσες γιατί είπα ότι έχω χορτάσει ψέμματα τόσα χρόνια
Μα δεν πειράζει
Χαλάλι σου και εσένα

Διαβάζοντας

Απλά δραπετεύεις

Τάσεις φυγής;

Ανάγκη απομόνωσης;

Ότι και αν είναι θέλω να εξαφανιστω
Ούτε κουβέντες
Ούτε δήθεν αισθήματα
Ούτε πλασματικές φιλίες

Διάβασα

"Να δίνεις σε κάθε συγκίνηση μια προσωπικότητα, σε κάθε κατάσταση ψυχής μια ψυχή" (Φερνάντο Πεσσόα)
Νιώθω κάπως χαμένη

Δεν έχω να περιμένω τίποτα...

Όταν σε περιμένω και δεν έρχεσαι,
ο νους μου πάει στους τσαλακωμένους,
σ’ αυτούς που ώρες στέκονται σε μια ουρά,
έξω από μια πόρτα ή μπροστά σ’ έναν υπάλληλο

κι εκλιπαρούν με μια αίτηση στο χέρι
για μια υπογραφή, για μια ψευτοσύνταξη.
Όταν σε περιμένω και δεν έρχεσαι,
γίνομαι ένα με τους τσαλακωμένους.

//Ντίνος Χριστιανόπουλος

Ξανά στο σκοτάδι
Δεν το αντέχω

Διαβάζοντας

Την αλληλογραφία του Γιώργου Σεφέρη με τη Μαρώ
Δεν μπορώ να μην σκέφτομαι τα χιλιάδες ηλεκτρονικά γράμματα που έχουμε ανταλλάξει τόσα χρόνια

Και άνοιξα το mail θυσαυροφυλακιο
Και κοίταξα κάποιες παλιές φωτογραφίες
Άνοιξα μόνο ένα mail που έγραφες
"Τίποτα και κανείς δεν θα μας χωρίσει"

Πόσο λάθος και συνάμα πόσο σωστό

Μαζί δεν ήμαστε
Αλλά πάντα και παντού μαζί

Άνοιξα ακόμα ένα στην τύχη

Και ήταν θλιβερό και πονεμένο γεμάτο δάκρυα

Και δεν το διάβασα όλο
Δεν μπορώ να διαβάσω τα μύνηματα μας

Ντρέπομαι και φοβάμαι για όσα έχω πει

"Πόσα πράγματα μας εμποδίζουν να είμαστε απλοί"
 "Φοβουμαι μήπως έτσι συνηθίσω από μακριά να σ'αγαπώ"

Να προσέχεις

Ακούς..

Μπορείς να πάρεις και τα μάτια μου

Να έχεις κάποιον να σε προσέχει

Μην τα κοιτάς έτσι βουρκωμένα

Άμα τα σκουπίσεις βλέπουν καθαρά

Μόνο σε παρακαλώ

Λύσε μου τα χέρια

Να σε αγκαλιάσω πριν φύγεις…

Today

It's the other day...
Just a sorrowful fucking day

Δεν είμαι καλά

Και δεν θέλω να το πω σε κανέναν

Γιατί αφού δεν με κατάλαβε
Ο αγαπημένος μου κολλητός Τ
Κανείς δεν θα καταλάβει
 Όμως πάλι μέσα μου είναι όλα μαύρα
Υποκρίνομαι όλες τις ώρες
Και όταν κοιμάμαι βλέπω εφιάλτες
Με μισώ όταν νιώθω τόσο χάλια
Και ακόμα περισσότερο μισώ να λέω
ΟΛΑ ΚΑΛΑ
ΣΚΑΤΑ ΕΙΝΑΙ
ΜΑΥΡΑ ΚΑΙ ΑΡΑΧΝΑ ΚΑΙ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΆ
Just another fucking day

Αυτά τα λίγα

Αν και έχω να πω πολλά

Λατρεμένε μου φίλε Τ

Δεν άλλαξες μόνο εσύ
Άλλαξα και εγώ
Και ας μην το βλέπει κανείς
Έχω μάθει να κρύβω τόσο καλά όσα νιώθω

Έχω ανάγκη από κάποιο ναρκωτικό και το διάβασμα δεν είναι τώρα ισχυρό φάρμακο

Πονάει ο πόνος μάτια μου;

" Ο πόνος έχει τη δική του ματαιοδοξία. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι υποφέρουμε περισσότερο από όλους τους άλλους."

Anne Barattin

Τσακώθηκα

Μόλις ένα μήνα στη δουλειά
Και με εκνεύρισε η αναισθησία σε ένα χώρο (υποτίθετα)ι με κυρίαρχη την ενσυναίσθηση
Και ακόμα περισσότερο εκνευρίστηκα
Που νομίζουν ότι είμαι ηλίθια
Ή ότι η επαγγελματική μου πορεία
Ξεκίνησε όταν εμφανίστηκα εδώ

Άλλωστε η πρώτη επίθεση μου έγινε όταν μου είπαν ότι είμαι βαθιά νυχτωμένη
Όσον αφορά τη δουλειά

Και ήμουν τόσο θλιμμένη όταν ήρθα
Επιρεαστηκα τόσο πολύ από τις αυτοκτονίες
Και νιώθω μια απροσδιόριστη θλίψη

Και θυμήθηκα όλα όσα έκανα χρόνια πριν
Και χάθηκε από μέσα μου κάθε διάθεση
Και πονούσε η ψυχή μου
Και ήρθα και ξέσπασα
Γιατί κουράστηκα να με θεωρούν χαζή

Και γιατί θέλω να κλάψω μεχρι να πνιγώ
Απο τα δάκρυα μου
Και δεν θέλω να πω σε κανένα όσα νιώθω
Και ταυτίστηκα με όλες τις γυναίκες που χθες έδωσαν τέρμα στον πόνο της ψυχής τους και κανείς δεν ήξερε τι τους συνέβαινε όσο ζούσαν
Γιατί τελικά κανείς μα κανείς δεν μπορεί να σε καταλάβει
Να δει το μεσα σου το σκοτάδι
Όσο και αν σε αγαπάει
Μόνος μια ζωή
Και αν έχεις την τύχη να βρεθεί ένας άνθρωπος να ακουμπήσει το πιο βαθύ σημείο σου και μετά το χάσεις η πληγή σου θα είναι πάντα ανοιχτή και θα κακοφορμίζει συνεχώς
Και η μοναξιά σου μερικές φορές θα είναι αβάσταχτη και δυσθεώρητη
Πονάω σήμερα
Ακούς;

Ανείπωτη θλίψη

https://youtu.be/9h0Arg_-380

Δευτέρα

Τρίτη εβδομάδα λοιπόν
Και ναι!!!!
ΔΕΝ ΕΊΜΑΙ ΚΑΛΑ
ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΚΑΛΑ

και πόσο ειρωνικό
Στον πλέον κατάλληλο χώρο
Με τους πλέον ειδικούς
Μέσα μου να κλαίω
Να θέλω να κρυφτω στο πιο σκοτεινό δωμάτιο
Να μην βλέπω ούτε την πιο μικρή αχτίδα
Και να κλαίω
Να κλαίω σπαραχτικά
Όλη νύχτα έβλεπα εφιάλτες
Ξύπνησα γιατί πάγωσα από τον ιδρώτα μου
Όταν βυθίζομαι έτσι υποφέρω
Μια τόσο φωτεινή ημέρα
Και εγώ αναζητώ το σκοτάδι
Δεν είμαι

καλά
Ακούς;