Είμαι ένας άνθρωπος πολλών χωρισμών που θα πει
αγαπήθηκα.
Είμαι ένας άνθρωπος πολλών προσευχών που θα πει
κατάμονος έζησα
χρόνια.
Ακούω να περνούν έξω απ’ το δάσος φορτηγά
αναρωτιέμαι πώς άντεξα
να με πατάτε.
Σβήσε το φως
και μη φοβάσαι.
Ένας άνθρωπος
είμαι.
| Δημήτρης Αγγελής | Και πάλι ήρεμα μιλώ | Πάντα βρέχει στο κεφάλι του σκύλου | εκδόσεις Πόλις
Ξαπλωμένη
Και εσύ να με χαϊδεύεις ατελείωτα
Να λιώνω
Να χάνομαι κάτω από τα δάχτυλα σου
Να ακούω τους χτύπους της καρδιάς σου
Να μυρίζω τον λαιμό σου
Να είμαι η πλαστελίνη σου
Και εσυ
Να με ξεσκαλιζεις όπως μου έλεγες
Και να πιστεύω πως
είμαι στον παράδεισο
(Ονειρεύομαι με ανοιχτά μάτια γιατί όταν κοιμάμαι βλέπω μόνο εφιάλτες)
Στὴν πεθαμένη θάλασσα τῆς λύπης
Καράβι ἀσάλευτο ἀπομένω
Μαρμαρωμένο,
Χωρὶς ἀέρα, μὲ ριγμένα τὰ πανιά.
Γύρω ἁπλωμένη ἡ γαληνιὰ
Τρομακτική, μεγάλη
Καὶ πουθενὰ ἀκρογιάλι…
Ζωῆς σημάδι δὲν ἀφήνει
Γλάρου φτερὸ ἢ δελφίνι
Στὴν πεθαμένη θάλασσα τῆς λύπης—
Ὅταν μοῦ λείπῃς.
Δροσίνης Γεώργιος
[Με τον τρόπο που μου φέρθηκες θα έπρεπε να σε είχα διαγράψει αλλά ζεις μέσα μου. Και συ και ο άλλος ο βλάκας . Μου λείπετε κάθε μέρα τόσο πολύ και έχω τόσο μεγάλη ανάγκη να σας μιλήσω, να σας τα πω όλα, να με βρίσετε και να μιλήσουμε σε πέντε χρόνια πάλι αν βέβαια ζούμε.
Μου λείπετε πολύ πολύ
Μακάρι να μην θυμάστε καν ότι υπήρξα]
