Εμμονές.

 Και εγώ να θέλω να στα δώσω όλα

Και να καπνίζουμε μισό μισό το τσιγάρο εγώ την πρώτη τζούρα και εσύ την τελευταία

Και να ζηλεύω όσες σε γουστάρουν

Και να παίρνω τις μετρητοίς όσα μου λες ακόμα και αν κατά βάθος δεν κάνει να πιστεύουμε στους ανθρώπους

Και να σου δίνω ό, τι έχω και δεν έχω και να θέλω να σου δώσω κι’ άλλα

Και όταν βγάζεις τα γυαλιά να είσαι σαν το παιδί της φωτογραφίας με το παγωτό

Και όταν οδηγάς να σε κοιτάζω γιατί ισοδυναμείς με την Αθήνα

Και να ονειρεύομαι για ‘μας

Και να θέλω να συνεχίσω να παλεύω για την κοινωνία γιατί υπάρχεις εσύ μέσα σ ΄αυτή

Και να θέλω να ζήσω μαζί σου

Και να θέλεις να με αγαπήσεις

Και επειδή ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται

Αλλά πάντα ξέρεις τι νιώθεις

Και επειδή οι αληθινοί άνθρωποι κρατάνε το λόγο τους

«Εμείς οι δυο δεν πρόκειται ποτέ να ξεκολλήσουμε»

Βάλε φωτιά

 σε ότι σε καίει

σε ότι σου τρώει τη ψυχή

P.S.




Η σκέψη δεν είναι αρκετή. Τίποτα δεν είναι. Κανένα τέλος δεν είναι αρκετό ούτε για τη σοφία, ούτε για την εμπειρία - ούτε για οποιοδήποτε γαμημένο πράγμα στον κόσμο.

Δεν υπάρχει Ιερό Δισκοπότηρο, ούτε Τελικό Σατόρι, ούτε τελική λύση. Μόνο σύγκρουση. Το μόνο πράγμα που επιλύει τη σύγκρουση είναι η αγάπη.

Αγάπη. Τι είναι; Το πιο φυσικό παυσίπονο του κόσμου.
ΑΓΑΠΗ. 

| Last Words: The final journals of William S. Burroughs | εκδόσεις HarperCollins |

http://www.biblionet.gr/author/17251/William_S._Burroughs

Μαζί σου

Μπορούσα να βάλω την πραγματικότητα μου σε αργία...

Μου παρειχες την δυνατότητα να βάλω ένα τέλος σε έναν κόσμο που ζούσα σαν ένας πρόσφυγας χωρίς πατρίδα.


Και μετά..

έμεινα
ένα κουφάρι ξεβρασμενο στην ακτή των ανεκπλήρωτων επιθυμιών...

Όσο παλιά μπορώ να θυμηθώ επιδίωκα πάντα να μην υπάρχω.

Χρειάστηκε πολλά χρόνια δουλειάς να αποδεχτώ την ύπαρξη μου και έχω την υποψία ότι η δουλειά αυτή δεν θα τελειώσει ποτέ...

Επιμνημόσυνη δέηση

Για όλα τα ψέματα που σήμερα έχουν την τιμητική τους!!!!

Δεν ξέχασα

Αντιθέτως θυμάμαι με λεπτομέρειες

Το μόνο που με ανακουφίζει
Είναι η σκέψη να είναι ο άνθρωπος καλά

Και χαλάλι το κλάμα και η θλίψη

Και που μαυροφορέθηκα δύο μήνες

Για εσένα θα μαυροφορεθώ δύο χρόνια και θα κόψω τα μαλλιά στον πόντο
Αν δεν έχω πεθάνει πρώτη...

Και θυμωσες γιατί είπα ότι έχω χορτάσει ψέμματα τόσα χρόνια
Μα δεν πειράζει
Χαλάλι σου και εσένα

Συνειδητοποίησα...

Ότι κάθε φορά που ο πατέρας μου
Με λέει

 "παιδί μου"

Κάτι τσακίζει μέσα μου

Και θέλω να κλαίω

Έπρεπε να περάσουν 44 χρόνια

Για να νιώσω ότι είμαι
Παιδί ΤΟΥ
Αν και έγινα παιδί του γιατί
Γνώρισε το παιδί μου
Και το άλλο μου παιδί
Και κατάλαβε ότι ίσως κάτι κάνω καλά
Ότι δεν είμαι χαμένο κορμί
Όπως ίσως πίστευε
Αυτή η έλλειψη αποδοχής
Η έλλειψη αγάπης
Είναι μια τεράστια πληγή μέσα μου
Που δεν ξέρω αν ποτέ θα κλείσει
Όσους αγαπώ πολύ
Όσο και αν προσπαθώ
Πάντα νιώθω λίγη
Τόσο λίγη που δεν το αντέχω
Και αποσύρομαι στα όμορφα σκοτάδια μου
Και είναι και αυτές οι φωτεινές μέρες
Που μου πληγώνουν τα μάτια
Και είναι και η ψυχή μου
Που όλο κλαίει
Και όλο ψάχνει που έκανε το λάθος
Άντρες... Πληγή...
Δεν μπορώ να το νιώσω αλλιώς
Άντρες... Πόνος...
Ψυχικός και σωματικός
Άντρες... φόβος...
Τόσο που να μην παίρνεις ανάσα για να μην ενοχλήσεις
Άντρες... Σεξ...
Αηδία και μόνο .
Βγαίνεις από το κορμί σου
Πατάς όλα τα κουμπάκια του μυαλού
Δεν νιώθεις
Φεύγεις
Λείπεις
Είσαι αντικείμενο
Δεν είσαι εσύ
Δεν μπορεί κανείς να κάνει κακό στην ψυχή σου
Λείπω
Δεν θέλω να με βρει κανείς

Όνειρο

Που πάντα καταλήγει σε εφιάλτη
Μπλοκ και στα όνειρα
Πονάνε πολύ
Εμπεριέχουν το τίποτα της ύπαρξης
Που δεν υπήρξε παρά μόνο
Στο τρικυμισμένο μου μυαλό

Αναρωτιέμαι

Γιατί άξιζα τέτοια συμπεριφορά
Θα μάθω ποτέ?

Θυμός

Το κυρίαρχο συναίσθημα
Προσπαθώ να το αγνοώ
Δεν το καταφέρνω
Θέλω τόσο πολύ να μου δώσεις την ευκαιρία να εκτονωθώ
Αλλά όχι
Απλά περιμένεις
Περιμένεις να εκραγώ
Παίζει να σβήσω εντελώς 

Αϋπνία. ..

Με έχει εξαντλήσει
Κοιμάμαι 2 ώρες και μετά υποφέρω
Δεν το αντέχω
Η τελευταία προδοσία σου
Έφερε και τον θάνατο ,
Τον θάνατο που μόνο εσύ μπορούσες να μου στείλεις
Αντίο άγνωστε.

Αυτό

Αξιζε άραγε τέτοια θυσία???

 Άραγε ....ξέρεις οτι με κούρασες;
Ότι η τελευταία μαλακία της κόρης σου ξεχείλισε το ποτήρι του πόνου μου??
Εύχομαι να είστε πολύ χαρούμενοι και οι δυό σας ...
Αν και καταβάθος λυπάμαι που ζειτε μέσα σε τέτοια μίζερη δυσπιστία και προκειμένου να τονώσετε τον εγωισμό σας πληγώνεται χωρίς ενδοιασμούς.
Αλλά ακόμα περισσότερο λυπάμαι εμένα και το αδύναμο εθισμένο εαυτό μου.
Καραγκιοζάκος μια φορά , καραγκιοζάκος πάντα προς τέρψη και ευχαρίστηση των αγαπημένων μου που με ηλιθιώδη αφέλια εμπιστεύομαι...
Η μόνη υπεύθυνη εγώ.
Δεν έχω καν δικαίωμα να κρίνω γιατί με χρησημοποιήσατε πάλι.
Ας μην σας άφηνα το περιθώριο...

Εχω 4 μήνες διορία...

Ειπα ψεμματα

Σε ενα παιδι 17 ετων οτι δεν αξιζει να προσπαθει να πεθανει γιατι δηθεν η ζωη ειναι ωραια.
Και ειπα και αλλα πολλα που δεν πιστευα αλλα ηξερα πως οφειλα να τα πω.
Και πριν τον παρουν σηκωθηκε και με αγκαλιασε με ολα του τα κοκαλα να με τρυπουν και μου ειπε οτι ειχε πολυ καιρο καποιος να του μιλησει αλλα και να τον ακουσει και οτι ηθελε να πεθανει για να γλιτωσουν οι αλλοι απο αυτον αλλα και εκεινος να ησυχασει.
17 χρονων
Η ψυχη του μαυρη απο μοναξια και αγωνια
Οταν εφυγε εκλαψα πολυ γιατι ηξερα πως νιωθει και ηξερα ποσα χρονια γεματα μαυρες καταμαυρες μερες θα ζουσε μεσα στην απολυτη μοναξια και κανεις δεν θα μπορουσε να φωτισει αυτο το σκοταδι.
Οι ανθρωπινοι φαροι σβηνουν τοσο αποτομα
Το σκοταδι ειναι τοσο απολυτο
Ο πονος τοσο σκληρος κ αδυσωπητος
Συγνωμη Αλεξη που σου ζητησα να αρχισεις να τρως για να μην πεθανεις γιατι η ζωη αξιζει
Δεν εχω κατασταλαξει ακομα
Ειναι τοσο ανακουφιστικο μερικες φορες να προσπαθεις να αυτοκτονισεις

Περιμένω...μη. ρωτάς τι...

Η σωματική κάβλα ξεπερνιεται. Η εγκεφαλική ουδέποτε
Στην υγειά σου εγκεφαλικέ μου έρωτα...απόψε πίνω για σένα...
Για την προδοσία σου
Για το ερωτά σου
Για την απουσία σου
Για την αέναη παρουσία σου
Σε περιμένω χωρίς λόγο
Θα έρθεις
Γιατί το θέλεις
Περιμένω
Εσένα

Εμπιστοσύνη?????