Βάλε φωτιά

 σε ότι σε καίει

σε ότι σου τρώει τη ψυχή

P.S.




Η σκέψη δεν είναι αρκετή. Τίποτα δεν είναι. Κανένα τέλος δεν είναι αρκετό ούτε για τη σοφία, ούτε για την εμπειρία - ούτε για οποιοδήποτε γαμημένο πράγμα στον κόσμο.

Δεν υπάρχει Ιερό Δισκοπότηρο, ούτε Τελικό Σατόρι, ούτε τελική λύση. Μόνο σύγκρουση. Το μόνο πράγμα που επιλύει τη σύγκρουση είναι η αγάπη.

Αγάπη. Τι είναι; Το πιο φυσικό παυσίπονο του κόσμου.
ΑΓΑΠΗ. 

| Last Words: The final journals of William S. Burroughs | εκδόσεις HarperCollins |

http://www.biblionet.gr/author/17251/William_S._Burroughs

Έλα και ράγισε τον κόσμο μου

Επικίνδυνη μοναξιά..

Ὅταν τὶς νύχτες τριγυρνῶ στὴ μοναξιά μου,
ψάχνω μέσ᾿ σὲ χιλιάδες πρόσωπα νὰ βρῶ
ἐκεῖνο τὸ τρεμούλιασμα στὴν ἄκρη τοῦ ματιοῦ σου.
Ἂν ἔστω κι ἕνας μόνο ἀπηχοῦσε
κάτι ἀπ᾿ τὴ δική σου ὀμορφιά,
θὰ τοῦ ῾λεγα: -«Λοιπόν, τί περιμένεις;
μὲ τὰ καρφιὰ τῶν παπουτσιῶν σου κάρφωσέ με».
καὶ δὲ θὰ καρτεροῦσα πιὰ γλυκὸ φιλὶ
οὔτε μία τρυφερὴ περίπτυξη.

Ἐπικίνδυνη Μοναξιά, Ντίνος Χριστιανόπουλος

Δεν είμαι καλά

Ακούς;

Μαραμπού

Το ποίημα δεν συμπεριλαμβάνεται σε καμία από τις 3 Ποιητικές συλλογές του Καββαδία και το έγραψε όταν ήταν 19 ετών.
Το Μαραμπου εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1933 σε 245!!! αντίτυπα με έξοδα του ποιητή..

Αγαπαω

Αγαπάω τ’ ό,τι είναι θλιμμένο στον κόσμο

Τα θολά ματάκια, τους αρρώστους ανθρώπους,

τα ξερά γυμνά δέντρα και τα έρημα πάρκα,

τις νεκρές πολιτείες, τους τρισκότεινους τόπους.

Τους σκυφτούς οδοιπόρους που μ’ ένα δισάκι

για μια πολιτεία μακρινή ξεκινάνε,

τους τυφλούς μουσικούς των πολύβοων δρόμων,

τους φτωχούς, τους αλήτες, αυτούς που πεινάνε.

Τα χλωμά τα κορίτσια που πάντα προσμένουν

τον ιππότην που είδαν μια βραδιά στ’ όνειρό τους,

να φανεί απ’ τα βάθη του απέραντου δρόμου.

Τους κοιμώμενους κύκνους πάνω στ’ ασπροφτερό τους

Τα καράβια που φεύγουν για καινούρια ταξίδια

και δεν ξέρουν καλά – αν ποτέ θα ‘ρθουν πίσω

αγαπάω, και θάθελα μαζί τους να πάω

κι ούτε πια να γυρίσω.

Αγαπάω τις κλαμένες ωραίες γυναίκες

που κοιτάνε μακριά, που κοιτάνε θλιμμένα…

αγαπάω σε τούτον τον κόσμο – ό, τι κλαίει

γιατί μοιάζει μ’ εμένα

Γεννήθηκε σαν σήμερα το 1910.

Αγαπημένε μου

Κάποιες μέρες σαν και αυτή,
σε χρειάζομαι
να περνάς τα δάχτυλα σου
στα μαλλιά μου
και να μου μιλάς

Μαζί σου

Μπορούσα να βάλω την πραγματικότητα μου σε αργία...

Μου παρειχες την δυνατότητα να βάλω ένα τέλος σε έναν κόσμο που ζούσα σαν ένας πρόσφυγας χωρίς πατρίδα.


Και μετά..

έμεινα
ένα κουφάρι ξεβρασμενο στην ακτή των ανεκπλήρωτων επιθυμιών...

Όσο παλιά μπορώ να θυμηθώ επιδίωκα πάντα να μην υπάρχω.

Χρειάστηκε πολλά χρόνια δουλειάς να αποδεχτώ την ύπαρξη μου και έχω την υποψία ότι η δουλειά αυτή δεν θα τελειώσει ποτέ...