Μαραμπού

Το ποίημα δεν συμπεριλαμβάνεται σε καμία από τις 3 Ποιητικές συλλογές του Καββαδία και το έγραψε όταν ήταν 19 ετών.
Το Μαραμπου εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1933 σε 245!!! αντίτυπα με έξοδα του ποιητή..

Αγαπαω

Αγαπάω τ’ ό,τι είναι θλιμμένο στον κόσμο

Τα θολά ματάκια, τους αρρώστους ανθρώπους,

τα ξερά γυμνά δέντρα και τα έρημα πάρκα,

τις νεκρές πολιτείες, τους τρισκότεινους τόπους.

Τους σκυφτούς οδοιπόρους που μ’ ένα δισάκι

για μια πολιτεία μακρινή ξεκινάνε,

τους τυφλούς μουσικούς των πολύβοων δρόμων,

τους φτωχούς, τους αλήτες, αυτούς που πεινάνε.

Τα χλωμά τα κορίτσια που πάντα προσμένουν

τον ιππότην που είδαν μια βραδιά στ’ όνειρό τους,

να φανεί απ’ τα βάθη του απέραντου δρόμου.

Τους κοιμώμενους κύκνους πάνω στ’ ασπροφτερό τους

Τα καράβια που φεύγουν για καινούρια ταξίδια

και δεν ξέρουν καλά – αν ποτέ θα ‘ρθουν πίσω

αγαπάω, και θάθελα μαζί τους να πάω

κι ούτε πια να γυρίσω.

Αγαπάω τις κλαμένες ωραίες γυναίκες

που κοιτάνε μακριά, που κοιτάνε θλιμμένα…

αγαπάω σε τούτον τον κόσμο – ό, τι κλαίει

γιατί μοιάζει μ’ εμένα

Γεννήθηκε σαν σήμερα το 1910.

Αγαπημένε μου

Κάποιες μέρες σαν και αυτή,
σε χρειάζομαι
να περνάς τα δάχτυλα σου
στα μαλλιά μου
και να μου μιλάς

Μαζί σου

Μπορούσα να βάλω την πραγματικότητα μου σε αργία...

Μου παρειχες την δυνατότητα να βάλω ένα τέλος σε έναν κόσμο που ζούσα σαν ένας πρόσφυγας χωρίς πατρίδα.


Και μετά..

έμεινα
ένα κουφάρι ξεβρασμενο στην ακτή των ανεκπλήρωτων επιθυμιών...

Όσο παλιά μπορώ να θυμηθώ επιδίωκα πάντα να μην υπάρχω.

Χρειάστηκε πολλά χρόνια δουλειάς να αποδεχτώ την ύπαρξη μου και έχω την υποψία ότι η δουλειά αυτή δεν θα τελειώσει ποτέ...

Αγαπάω

 καλύτερη παροχή των υπηρεσιών του. Με τη χρήση αυτού του ιστότοπου, αποδέχεστε τη χρήση των cookie. Πατήστε "Συμφωνώ" για να μην εμφανίζεται αυτό το μήν

Νίκος Καββαδίας - «Αγαπάω»

Ἀγαπάω τ᾿ ὅτι θλιμμένο στὸν κόσμο.
Τὰ θολὰ τὰ ματάκια, τοὺς ἀρρώστους ἀνθρώπους,
τὰ ξερὰ γυμνὰ δέντρα καὶ τὰ ἔρημα πάρκα,
τὶς νεκρὲς πολιτεῖες, τοὺς τρισκότεινους τόπους.

Τοὺς σκυφτοὺς ὁδοιπόρους ποὺ μ᾿ ἕνα δισάκι
γιὰ μία πολιτεία μακρυνὴ ξεκινᾶνε,
τοὺς τυφλοὺς μουσικοὺς τῶν πολύβουων δρόμων,
τοὺς φτωχούς, τοὺς ἀλῆτες, αὐτοὺς ποὺ πεινᾶνε.

Τὰ χλωμὰ τὰ κορίτσια ποὺ πάντα προσμένουν
τὸν ἱππότην ποὺ εἶδαν μία βραδιὰ στ᾿ ὄνειρό τους,
νὰ φανῇ ἀπ᾿ τὰ βάθη τοῦ ἀπέραντου δρόμου.
Τοὺς κοιμώμενους κύκνους πάνω στ᾿ ἀσπρόφτερό τους.

Τὰ καράβια ποὺ φεύγουν γιὰ καινούρια ταξίδια
καὶ δὲν ξέρουν καλὰ -ἂν ποτὲ θὰ γυρίσουν πίσω
ἀγαπάω, καὶ θά ῾θελα μαζί τους νὰ πάω
κι οὔτε πιὰ νὰ γυρίσω.

Ἀγαπάω τὶς κλαμμένες ὡραῖες γυναῖκες
ποὺ κυττᾶνε μακριά, ποὺ κυττᾶνε θλιμμένα ...
ἀγαπάω σὲ τοῦτον τὸν κόσμο -ὅ,τι κλαίει
γιατὶ μοιάζει μ᾿ ἐμένα.

* Περιοδικὸ τῆς Μεγάλης Ἑλληνικῆς Ἐγκυκλοπαίδειας, τοῦ Παύλου Δρανδάκη, ἀρ. 173, 10 Μαρτίου 1929.

Τόσα χρόνια μακριά σου...

Σιγά σιγά ξεχνώ τη μυρωδιά σου,
τον ήχο των βημάτων σου,
τις κινήσεις των χεριών σου που κάνεις ενώ μιλάς
Αλλά είμαι τόσο σίγουρη

όταν σε δω ξανά
θα τα αναγνωρίσω αμέσως
και θα είναι σαν να έρχομαι σπίτι
μετά από μια κουραστική μέρα.



https://youtu.be/6QzyIA_pK5w

Επιμνημόσυνη δέηση

Για όλα τα ψέματα που σήμερα έχουν την τιμητική τους!!!!

Δεν ξέχασα

Αντιθέτως θυμάμαι με λεπτομέρειες

Το μόνο που με ανακουφίζει
Είναι η σκέψη να είναι ο άνθρωπος καλά

Και χαλάλι το κλάμα και η θλίψη

Και που μαυροφορέθηκα δύο μήνες

Για εσένα θα μαυροφορεθώ δύο χρόνια και θα κόψω τα μαλλιά στον πόντο
Αν δεν έχω πεθάνει πρώτη...

Και θυμωσες γιατί είπα ότι έχω χορτάσει ψέμματα τόσα χρόνια
Μα δεν πειράζει
Χαλάλι σου και εσένα

Φαντασιώσεις vol2

Πόσο θα' θελα τώρα να φεύγαμε μαζί..
Να πάρουμε το αυτοκίνητο και να εξαφανιστούμε..
Εσύ να οδηγείς κι εγώ να σε χαζεύω..
Να είσαι προσηλωμένος στο δρόμο και εγώ τεμπέλικα να μισοκλείνω τα μάτια
και να σε σκανάρω από πάνω μέχρι κάτω..
Από το πρόσωπο..το προφίλ σου..τα χείλη σου..
Και από τα χείλη σου να γκρεμίζομαι στο στήθος σου..
Να γυρνάς και να με κοιτάς για δευτερόλεπτα..Και να αναρωτιέσαι τι σκέφτομαι..
Ποτέ δεν φανταζόμουν πόσο πολύτιμο είναι να μπορείς να παρατηρείς κάποιον..
Όχι να τον συναντάς ή να του μιλάς..Απλά να τον κοιτάζεις… με την άνεση σου..
Να αφεθείς στην εικόνα του και να μπορείς να αφιερώσεις ώρες να τον χαζεύεις..
Να δεις όλες εκείνες τις μικρές λεπτομέρειες σε κάθε χιλιοστό που υπάρχει επάνω του..
Αυτό θέλω..Αυτή τη θέα..Μπορώ; Μπορούν να σε χαρούν τα μάτια μου για ώρες;
Δεν θα κάνω τίποτα..Δεν θα σε αγγίζω..Δε θα σου μιλώ..Μόνο θα κοιτάω..
Να φυλακίσω κάθε λεπτομέρεια σου στο μυαλό μου..Αυτή τη θέα θέλω...
Και θέλω να έχει και μουσική.. από εκείνες που σε κάνουν να κλαις..
Και θέλω να έχει και άρωμα.. το δικό σου άρωμα..
Και μετά μπορώ να κλείσω τα μάτια μου.. Χωρίς καμία έγνοια..
Γιατί θα σ΄ έχω πλάι μου..
Και θα έχω μάθει όλες εκείνες τις απαντήσεις που θέλω να μάθω..
Και δεν θα πονάω.. Ούτε θα φοβάμαι.. Γιατί θα σ' έχω πλάι μου...
Αναρωτιέμαι μέχρι που φτάνουν οι αντοχές..
Αυτή τη θέα όμως θέλω να τη δω...