Οκτώβρης

 Το φθινόπωρο είναι περισσότερο εποχή της ψυχής..

Παρά της φύσης...

(Φ. Νίτσε)

Διαβάζω

"Και το ήθελα, ήθελα το βλέμμα του, για να με στερεώσει μέσα στον κόσμο όπου ποτέ δεν ένιωσα να ανήκω απόλυτα"

Ocean Vuong, "Στη γη είμαστε πρόσκαιρα υπέροχοι", σελ. 141

Βρέχει πάλι...

Για σκέψου να μην πρόφταινα

κι αυτό το καλοκαίρι

να δω το φως ξανά εκτυφλωτικό

να νιώσω την αφή του ήλιου στο κορμί μου

να οσμιστώ δροσερές και χαλασμένες μυρωδιές

να γευτώ γλυκόξινες και πιπεράτες γεύσεις

ν’ ακούω τα τζιτζίκια ως τα κατάβαθα της νύχτας

να καταλαβαίνω τούς δικούς μου που αγαπώ

να μην αδημονώ μ’ αυτούς που με στηρίζουν

να σκέφτομαι κι εκείνους που θέλησα να ξεχάσω

να βρίσκω φίλους που έρχονται από μακριά

ν’ αφήνω κι άλλες ζωές να μπαίνουν στη δική μου

να κολυμπάω σε θάλασσες ζεστές

ν’ αντικρίζω φρέσκα σώματα γυμνά

ν’ αναπολήσω έρωτες, να ονειρευτώ καινούργιους

ν’ αντιληφθώ τα πράγματα που αλλάζουν.

«Άλλο ένα καλοκαίρι» (Τίτος Πατρίκιος)

Διαβάζοντας

Απλά δραπετεύεις

Τάσεις φυγής;

Ανάγκη απομόνωσης;

Ότι και αν είναι θέλω να εξαφανιστω
Ούτε κουβέντες
Ούτε δήθεν αισθήματα
Ούτε πλασματικές φιλίες

Διάβασα

"Να δίνεις σε κάθε συγκίνηση μια προσωπικότητα, σε κάθε κατάσταση ψυχής μια ψυχή" (Φερνάντο Πεσσόα)
Νιώθω κάπως χαμένη

Οι λύκοι είναι εδώ

Σαν "ερωμένη" του ... (απέχθεια μου προκαλεί αυτή η λέξη γιατί δεν υπήρξα ποτέ ερωμένη κανενός  με την κυριολεκτική σημασία της λέξης) ήμουν λιγότερο χαζή από κάθε άλλη φορά
(πρεπεινααλλλαξωβιβλιατομυαλομουειναιμιξερκαιδεντηνπαλευωετσιαλλαανστογραψωθασκεφτειςοτιλειτουργωχειριστικαοποτεγαματοφιλεμου)
Δεν είναι δυνατόν να δεις κάτι καθαρά
όσο τα μάτια σου είναι θαμπωμένα
από τα δάκρυα
Έπρεπε να περάσουν χρόνια
Άραγε βλέπω τώρα;

Ότι αγάπησες δεν είναι πια εδώ σκέφτομαι
Φαντάσματα μόνο

Νιώθω την απουσία σου να μεγαλώνει μέσα μου σαν ένα τεράστιο απόστημα και παρακαλάω με αγωνία να εμφανιστείς με το πιο αιχμηρό νυστέρι σου να με ανακουφίσεις

Ακους τις σκέψεις μου που σου ουρλιάζουν;

Θυμώνω με εμένα που νιώθω έτσι
Ψάχνω να καταλάβω γιατί τέτοια εμμονή
Τι είσαι για εμένα;
Γιατί μια και μόνη λέξη σου έχει την απίστευτη δύναμη να με κάνει ξανά να μην πονάω , να μην ασφυκτιώ μέσα μου;


Ολοι θα έπρεπε να έχουμε  μια καθημερινή δόση από αυτόν που μας λείπει
Άλλωστε σε όλους λείπει κάτι
 Άραγε σου λείπω;


"Θα ήθελα να είμαι ο αέρας που ζει μέσα σου για μια στιγμή. Θα ήθελα να είμαι τόσο απαρατήρητος και απαραίτητος."

- Margarita Atwood

Μονόγραμμα

Το πρώτο ποίημα που διάβασα στα 14 μου
 ένα βιβλίο χιλιοδιαβασμένο στις παραλίες της Αμοργού
και η μάνα μου να φωνάζει τι δουλειά έχω εγώ  με αυτές
που είναι "από τέτοιες" και διαβάζουν τέτοια πράματα!!!!!!
Το λάτρεψα
Ταξίδεψα με τις σελίδες του
Δεν καταλάβαινα τι λέει
Αλλά ήξερα ότι μιλούσε για κάτι μοναδικό
Μάιος του 2009
Μετά από πολλά χρόνια
το πετυχαίνω σε pdf και το εκτυπώνω
Το διαβάζω το ξαναλατρεύω
Και... το βάζω σε μια διαφάνεια και το στέλνω στον Τ...
Με τον Κ...
Πόσο οξύμωρο!!!!
Όμως δεν το έστελνα σαν ερωτικό μήνυμα
γιατί ως τέτοιο μπορεί να το αντιληφθεί κάνεις
Ήταν μια αποστολή προς στο πιο μυστικό κομμάτι μου
Χρειάστηκαν χρόνια να το καταλάβω
Ως πριν λίγες μέρες με ένα στίχο από το λατρεμένο ποίημα
Βρέθηκα να παρακολουθώ μόνη μου τον "εραστή" του Πίντερ
Και να στοχάζομαι όλους τους ρόλους , συνειδητούς και ασυνείδητους
Που έχω εκτελέσει έως σήμερα
και τελικά ποια είμαι?
Και τι θέλω?
Τι αγαπώ?
Γιατί φέρομαι όπως φέρομαι?
Πόσο εμμονική ή ακόμα και συναισθηματικά εξαρτημένη είμαι?
Και εσύ?
Τι είσαι εσύ?
Τι ήμουν για εσένα?
Για εμένα ήσουν το Μονόγραμμα,
το δικό μου νησί
Η προσωπική μου αποτυχία.

Πφφφφφ...κάτι μέρες...