Ακούω...

 Δεν άκουγα τέτοιου είδους τραγούδια

Τον είχα ακουστα μα δεν ήξερα και κανένα τραγούδι του

Δεν μου άρεσε καθόλου αυτό το είδος μουσικής 

Εσύ όμως είχες ολόκληρες λίστες και στο αυτοκίνητο τον άκουγες συνεχώς

Και έτσι, ναι ,τον αγάπησα και εγώ

Και όταν ακούω πλεον τη φωνή του σε βλέπω μπροστά μου με ένα τσιγάρο στο χέρι να σιγοτραγουδας " κάνω ένα τσιγάρο και φεύγω '

Και επειδή αυτό πονούσε και πονάει ακόμα , έπαψα να ακούω τα τραγούδια του,που μου φέρνουν δάκρυα στα μάτια και πληγές στην καρδιά

Τον Αύγουστο του 2022 ήρθε στη δουλειά. Απλός και χαλαρός, δεκτικός σε ότι έπρεπε να κάνουμε , φουλ χιούμορ αν και δεν ήταν καλά, ακόμα και όταν έγινε σε εμάς η διάγνωση μετά την αξονική. 

Και όταν του είπα εγώ τώρα φεύγω κύριε Καρρά ,σε αφήνω σε καλά χέρια γύρισε και μου είπε" κάνω ένα τσιγάρο και φεύγω... Και γέλασε.

Το αγαπούσες αυτό το τραγούδι

Δεν θέλω να το ξανακουσω ποτέ

Αντίο δεν θα πω...

Οι ψυχές έχουν την τάση να συναντιούνται σε μια διάσταση που δεν μπορούμε να καταλάβουμε 

Ακούω 🥹

 

Διαβάζω...

 Ένα πράγμα θα κάνω σ' αυτή τη ζωή - ένα πράγμα μόνο - κι αυτό θα είναι να σ' αγαπώ , και να σε σκέφτομαι 

και να μην πάψω να σε θέλω ώσπου να πεθάνω.

Μακριά απ' το αγριεμένο πλήθος

Τόμας Χάρντυ

Ακούω

 

Διαβάζω

 Και νιώθω κάθε λέξη

Και κάπως πονάω....

Θυμάσαι;

 [...]12/11

Εγώ θυμάμαι

Και αναρωτιέμαι γιατί

Ποιος ο λόγος που εγώ βρέθηκα σε αυτό τον άθλιο ρόλο;

Που σας εξυπηρετησε η θλίψη μου;

Γιατί να γνωρίζω αυτά που υποτίθεται ήταν μόνο για λίγους και εκλεκτούς;

Γιατί με κάνατε κοινωνό μιας τέτοιας κατάστασης;

Μόνο λύπη για εμένα νιώθω μετά από τόσα χρόνια

Ελπίζω το τοτέμ να ζεί ευτυχισμένο όπου και αν είναι

Και εσείς.... Όλοι να είστε καλά

Απλά σήμερα κάτι με πόνεσε και δακρυσα...

Ήτανε δυο κι ήτανε σαν ένας,

ένας και πολλοί μαζί

Χωρίζαμε για λίγο μόνο

γιατί αλλιώς

πως θ' ανταμώναμε ξανά;

Και σου 'γραφα κάθε στιγμή

κάτι τεράστια γράμματα.

Μου 'γραφες και συ ακόμη πιο τεράστια.

Μια φορά όμως που άργησες

πρόλαβε κι ήρθε ο χειμώνας

που κράτησε όσο πέντε.

Κι όταν τέλειωσε

ήρθε πάλι χειμώνας ακόμη πιο βαρύς.

Και δεν μπορούσες να γυρίσεις.

Έμεινες μακριά.

Και μου 'γραψες

η πιο μεγάλη απόσταση είναι ο χρόνος.

Μπορεί...

όμως

τα πιο ωραία μας ταξίδια

δεν τα ταξιδέψαμε ακόμη.

Σε περιμένω

έ λ α

θα μετρήσω ως το δέκα...

| Χρήστος Μπουλώτης | Θυμάμαι... Θυμάσαι; | εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα |

Αυτό....