Έρημη χώρα

 Φίλε μου, 

αίμα κινεί την καρδιά μου, 

η φοβερή τόλμη μιας στιγμιαίας παράδοσης,

 αυτή που η ηλικία της σύνεσης ποτέ δεν θα αναιρέσει. 

Απ'αυτήν και μόνο με αυτήν έχουμε υπάρξει       

T.S. Eliot

Καλό μήνα!

 

Που πάς; Που θα κρυφτείς;

 | 

Σχέδια που εγκαταλείπουμε, αποφάσεις που φοβηθήκαμε να πάρουμε

προσδοκίες των άλλων από μας που τις τροφοδοτήσαμε

κι ας ξέραμε τι επικίνδυνο ήταν. 

Δικές μας απαιτήσεις απ' τους άλλους,

ενώ μαντεύαμε κι εκείνων τη μικρότητα, και τη δική μας

υστεροβουλία.

Άνθρωποι που συναντήσαμε μια νύχτα, μα που το βλέμμα τους 

όρισε πια για πάντα τη ζωή μας. 

Λόγια που τα προμελετήσαμε, μα που όταν ήρθε η ώρα

δώσαν τη θέση τους σε μια δειλή σιωπή - έρχονται όλα κάποτε,

μαζεμένα, μέσα σε μια στιγμή, εκεί που ανεβαίνεις ανύποπτος μια σκάλα ή απλώνεις το χέρι στο σκοτάδι ψάχνοντας για το φως,

μονάχος σ' ένα μισοσκότεινο δωμάτιο ή μέσα στο πλήθος και τα

φώτα -

πού να πας τότε; πού θα κρυφτείς; Τί την έκανες

την ανεπανάληπτη ζωή σου;

Τάσος Λειβαδίτης | 20 Απριλίου 1922 - 30 Οκτωβρίου 1988 |

| Καντάτα (1960) | Ποιήματα, τ. 1 | εκδόσεις Μετρονόμος |

Είμαι ...

 Είμαι ένας άνθρωπος πολλών χωρισμών που θα πει

αγαπήθηκα.

Είμαι ένας άνθρωπος πολλών προσευχών που θα πει

κατάμονος έζησα

χρόνια.

Ακούω να περνούν έξω απ’ το δάσος φορτηγά

αναρωτιέμαι πώς άντεξα 

να με πατάτε.

Σβήσε το φως

και μη φοβάσαι.

Ένας άνθρωπος

είμαι. 

| Δημήτρης Αγγελής | Και πάλι ήρεμα μιλώ | Πάντα βρέχει στο κεφάλι του σκύλου | εκδόσεις Πόλις

Να ήμουν

 Ξαπλωμένη

Και εσύ να με χαϊδεύεις ατελείωτα

Να λιώνω

Να χάνομαι κάτω από τα δάχτυλα σου 

Να ακούω τους χτύπους της καρδιάς σου 

Να μυρίζω τον λαιμό σου 

Να είμαι η πλαστελίνη σου 

Και εσυ

Να με ξεσκαλιζεις όπως μου έλεγες  

Και να πιστεύω πως

 είμαι στον παράδεισο 

(Ονειρεύομαι με ανοιχτά μάτια γιατί όταν κοιμάμαι βλέπω μόνο εφιάλτες) 

Μου λείπεις κάθε μέρα που υπάρχω

Μου λείπεις κάθε μέρα

 

Ὅταν μοῦ λείπῃς,

Στὴν πεθαμένη θάλασσα τῆς λύπης

Καράβι ἀσάλευτο ἀπομένω

Μαρμαρωμένο,

Χωρὶς ἀέρα, μὲ ριγμένα τὰ πανιά.

 

Γύρω ἁπλωμένη ἡ γαληνιὰ

Τρομακτική, μεγάλη

Καὶ πουθενὰ ἀκρογιάλι…

 

Ζωῆς σημάδι δὲν ἀφήνει

Γλάρου φτερὸ ἢ δελφίνι

Στὴν πεθαμένη θάλασσα τῆς λύπης—

Ὅταν μοῦ λείπῃς.

 Δροσίνης Γεώργιος

[Με τον τρόπο που μου φέρθηκες θα έπρεπε να σε είχα διαγράψει αλλά ζεις μέσα μου. Και  συ και ο άλλος ο βλάκας . Μου λείπετε κάθε μέρα τόσο πολύ και έχω τόσο μεγάλη ανάγκη να σας μιλήσω, να σας τα πω όλα, να με βρίσετε και να μιλήσουμε σε πέντε χρόνια πάλι αν βέβαια ζούμε. 

Μου λείπετε πολύ πολύ

Μακάρι να μην  θυμάστε καν ότι υπήρξα]

Δεν μου υποσχεσαι ζωή...