Αύγουστος

 Τελειώνει το καλοκαίρι 

Και εγώ σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου 

Να τσακώνομαι με τον κερατά 

Να μην τον αφήσω να κερδίσει 

Όχι ακόμα 

Δύο μήνες παρά κάτι μέρες 

Λυγίζω καμία φορά 

Αλλά δάκρυ δεν έχει τρέξει 

Σαν να έχουν στεγνώσει όλα μέσα μου

Και είναι μέρες που έχω δύο ιδιότητες εδώ ταυτόχρονα 

Και καμπουριαζω από το βάρος να είμαι όρθια 

Παλεύω πολύ 

Έμαθα να κάνω υπομονή και περιμένω να τελειώσει 

Θα φύγω από τον θάλαμο 12 έτσι όπως θέλω 

Όρθια 

Θα αντέξω

Θα τα καταφέρουμε να δούμε ένα ηλιοβασίλεμα αγκαλιά  

Θα πιούμε ένα κρασί να γιορτάσουμε την επιτυχία σου 

Θα γελάσουμε πάλι με την ψυχή μας

Δύο μήνες παρά κάτι μέρες έχει σταματήσει η ζωή μου 

Δεν κοιμήθηκα

 Σκεφτόμουν ξανά και ξανά 

Τι σκοπό εξυπηρετούσα και με φόρτωσαν με τόσα ψέματα 

Τόσες ενοχές 

Τόσα δάκρυα 

Όταν πραγματικά νοιάζεσαι για κάποιον 

Δεν τον περιφρονείς τόσο ώστε να μην αξίζει 

Να του δώσεις ένα ψιχουλο αλήθειας 

Αλλά ακόμα και αν δεν θες να πεις την αλήθεια για οποιονδήποτε λόγο γιατί έπρεπε να υποφέρω για κάτι που δεν υπήρχε καν;

Δεν μπορώ να το διαχειριστώ όλο αυτό 

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί άξιζα όλη αυτή την κοροϊδία 

Δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω αλλιώς 

Τόσα δάκρυα και τόσα χρόνια χαμένα για ψέμματα 

Θυμωμένη μόνο με εμένα είμαι 

Πώς μου είπες; 

Ήσουν μαζί μου για το σασπένς 

Η μέγιστη αθλιότητα που μου είπες ποτέ 

Αλλά έτσι είναι 

Η εξουσία 

Όταν γίνεται κατάχρηση 

Όταν είναι αναλγητη 

Μάθημα ζωής 

Μην πιστεύεις τίποτα 

Μην εμπιστεύεσαι κανέναν 

Ξανά

 Δεν είμαι καλά 

Μου φεύγουν δάκρυα αλλά θέλω και να γελάσω με την γραφικότητα μου

Δεν έχω κλάψει όλο αυτό τον καιρό 

Περίεργο για τα δικά μου δεδομένα 

Νιώθω μια μόνιμη ζαλάδα και δεν μπορώ να σκεφτώ με ειρμό

Οι αναμνήσεις, 

Οι σκέψεις 

Οι απογοητεύσεις 

Τα ψέματα 

Οι αλήθειες 

Όλα έχουν γίνει ένα κουβάρι 

Επιμένω ότι το μόνο που θέλω είναι να καταλάβουν ότι δεν ήμουν αυτό που οι άλλοι τους σερβιραν 

Με πληγώνει βαθιά που δεν με "είδαν"

Άρα δεν με αγαπούσαν αρκετά 

Ο λόγος των άλλων είχε μεγαλύτερη βαρύτητα 

Και τώρα τόσα χρόνια μετά νιώθω τεράστιο θυμό μα περισσότερο απογοήτευση

Δεν μπορώ να πιστέψω ούτε να εμπιστευτώ κανέναν 

Η πληγή μου είναι πάλι ανοιχτή 

Λοιπόν;

 Κατάλαβες τώρα μήπως;

Όλα είναι προσωρινά 

Όλα είναι ρευστά 

Απόλαυσε την στιγμή εκείνη που ζεις το καθετί

Γελαγες κάθε φορά και μου έλεγες είσαι μικρή ακόμα 

Σου μιλάω και νιώθω αυτόματα δίπλα σου 

Σε "βλέπω" 

Αλλά δεν μου αρέσει αυτό που βλέπω 

Θα μου πεις ίσως ότι φταίω και ίσως και να είναι αλήθεια αλλά ούτε σε αυτό με άκουγες όσες φορές και να σου ζήτησα να κάνεις κάτι 

Γενικά αντιλαμβάνομαι ότι δεν λαμβανες υπόψη σου τίποτα από όσα σου έλεγα γιατί τα καλά παιδιά σου έλεγαν άλλα και εσύ φυσικά τα εμπιστευοσουν... Εγώ ήμουν μια μικρή υστερική ηλίθια 🤣 

Στο δια ταύτα όμως 

Πάλι προσπαθώ να σου δώσω να καταλάβεις,να δεις προς μια κατεύθυνση που είχες κλείσει κάθε πόρτα αλλά που αντικειμενικά είναι η μόνη διέξοδος 

Θα ήθελα έστω και τώρα, τώρα που δεν είμαι τίποτα να έχεις καταλάβει πως ότι σου λέω ,ότι κάνω το κάνω από αγάπη και ειλικρινές ενδιαφέρον και όχι γιατί έχω να κερδίσω κάτι όπως πίστευες όταν ήμασταν μαζί 

Θέλω να ζήσεις 

Να ζήσεις καλά χωρίς αυτό το βασανιστήριο, χωρίς να υποφέρεις. Θέλω να προχωρήσεις τις διαδικασίες γρήγορα και πίστεψε με προσεύχομαι να βρεθεί πολύ γρήγορα ένας δότης.

Ελπίζω και εύχομαι να είσαι τυχερός. 

Δεν χρειάζεται να σε δω για να καταλάβω πώς είσαι. Δεν είναι τυχαίο ότι μπήκα σε μια διαδικασία εκπαίδευσης που είναι και κοστοβορα και αντικειμενικά δύσκολη μόνο και μόνο για να έχω μια πλήρη εικόνα της ασθενείας

από την αρχή της μέχρι την αποκατάσταση της γιατί άλλο τέλος δεν θέλω να σκεφτώ.

Αποφεύγω να σου μιλάω γιατί υποφέρεις από τη νοσταλγία. Αποφεύγω να σου μιλάω γιατί πονάω πολύ μετά. Όμως σε σκέφτομαι κάθε μέρα. Κοιτάζω το ρολόι να δω αν τελείωσες τη συνεδρία σου και σκέφτομαι πόσο εξαντλημένος θα είσαι. Θέλω να σου τρίψω τα πόδια, να σου φιλήσω τα χέρια και να σου πω πως ότι και να γίνει θα είμαι δίπλα σου.

Μόνο μην τα παρατήσεις 

Άκουσε αυτό που σου λέω έστω και μια φορά 

Τίποτα δεν είναι δεδομένο

 Μόνο που το ξεχνάμε 

Να ζούμε το τώρα με ότι έχουμε 

Νιώθω ατελείωτη θλίψη 

Ακούω...

 

Ήταν άνοιξη θυμάμαι που σε γνώρισα

Πήρα χρώματα χαμένα σε ζωγράφισα

Τ' ασημένιο το φεγγάρι μπλε τησ θάλασσασ

Πράσινο τησ παραζάλησ μωβ τησ μοναξιάσ

Μπερδεμένο κουβαράκι σε ξεμπέρδεψα

Κι έγιν' η κλωστή ποτάμι και ταξίδεψα

Φωσ εκεί που δε θυμάσαι δε φαντάζεσαι

Φωσ στην άκρη τησ αβύσσου που βυθίζεσαι

Έριξα χρυσό διχτάκι και σε ψάρεψα

Σε μια λίμνη φιλντισένια σε ξανάριξα

Τίποτα δε σου ζητάω και δε μου χρωστάς

Μόνο να 'μαι εγώ η λίμνη για να κολυμπάς

Τίποτα δε σου ζητάω και δε μου χρωστάς

Μόνο να 'μαι εγώ η λίμνη για να 

Συνειδητοποιώ

 Ότι έχω υπάρξει αφόρητα ηλίθια και αδιανόητα γελοία

Εντελώς γίδι συνοπτικά 🤣🤣🤣

Αφού με άντεξα  νομίζω ότι θα τα καταφέρω

Ούτε και η βλακεία του έρωτα...

αλλά το ερώτημα είναι

Ερωτευμένος και ηλίθιος

Ή

Έξυπνος και νεκρός;