Σήμερα

 σκέφτηκα ότι έχω να σε δω πολύ καιρό.
Άραγε σε είδα και ποτέ;
Τι έβλεπαν τα μάτια μου;
Αναρωτιέμαι
Πώς να τα πιστέψω;
Ποιος είσαι;
Αυτός που είδα ή αυτός που δεν κοίταξα ποτέ;

Μαζί σου

Μπορούσα να βάλω την πραγματικότητα μου σε αργία...

Μου παρειχες την δυνατότητα να βάλω ένα τέλος σε έναν κόσμο που ζούσα σαν ένας πρόσφυγας χωρίς πατρίδα.


Και μετά..

έμεινα
ένα κουφάρι ξεβρασμενο στην ακτή των ανεκπλήρωτων επιθυμιών...

Όσο παλιά μπορώ να θυμηθώ επιδίωκα πάντα να μην υπάρχω.

Χρειάστηκε πολλά χρόνια δουλειάς να αποδεχτώ την ύπαρξη μου και έχω την υποψία ότι η δουλειά αυτή δεν θα τελειώσει ποτέ...

Φαντασιώσεις vol2

Πόσο θα' θελα τώρα να φεύγαμε μαζί..
Να πάρουμε το αυτοκίνητο και να εξαφανιστούμε..
Εσύ να οδηγείς κι εγώ να σε χαζεύω..
Να είσαι προσηλωμένος στο δρόμο και εγώ τεμπέλικα να μισοκλείνω τα μάτια
και να σε σκανάρω από πάνω μέχρι κάτω..
Από το πρόσωπο..το προφίλ σου..τα χείλη σου..
Και από τα χείλη σου να γκρεμίζομαι στο στήθος σου..
Να γυρνάς και να με κοιτάς για δευτερόλεπτα..Και να αναρωτιέσαι τι σκέφτομαι..
Ποτέ δεν φανταζόμουν πόσο πολύτιμο είναι να μπορείς να παρατηρείς κάποιον..
Όχι να τον συναντάς ή να του μιλάς..Απλά να τον κοιτάζεις… με την άνεση σου..
Να αφεθείς στην εικόνα του και να μπορείς να αφιερώσεις ώρες να τον χαζεύεις..
Να δεις όλες εκείνες τις μικρές λεπτομέρειες σε κάθε χιλιοστό που υπάρχει επάνω του..
Αυτό θέλω..Αυτή τη θέα..Μπορώ; Μπορούν να σε χαρούν τα μάτια μου για ώρες;
Δεν θα κάνω τίποτα..Δεν θα σε αγγίζω..Δε θα σου μιλώ..Μόνο θα κοιτάω..
Να φυλακίσω κάθε λεπτομέρεια σου στο μυαλό μου..Αυτή τη θέα θέλω...
Και θέλω να έχει και μουσική.. από εκείνες που σε κάνουν να κλαις..
Και θέλω να έχει και άρωμα.. το δικό σου άρωμα..
Και μετά μπορώ να κλείσω τα μάτια μου.. Χωρίς καμία έγνοια..
Γιατί θα σ΄ έχω πλάι μου..
Και θα έχω μάθει όλες εκείνες τις απαντήσεις που θέλω να μάθω..
Και δεν θα πονάω.. Ούτε θα φοβάμαι.. Γιατί θα σ' έχω πλάι μου...
Αναρωτιέμαι μέχρι που φτάνουν οι αντοχές..
Αυτή τη θέα όμως θέλω να τη δω...

Φαντασιώσεις...

Να φεύγαμε, λέει, τώρα, να μπαίναμε σε ένα αυτοκίνητο, να παίρναμε σε μια τσάντα μόνο όσα δε θέλουμε να αποχωριστούμε, να βάζαμε την αγαπημένη μας μουσική, να τραγουδούσαμε δυνατά σαν να δίναμε φάλτσα συναυλία, να γελούσαμε συνέχεια μέχρι να πονέσει η κοιλιά μας, να συνεχίζαμε να οδηγούμε για μέρες και νύχτες πολλές, να κοιμόμασταν στο αυτοκίνητο και σε ξεχασμένα ξενοδοχεία, να τρώγαμε βλακείες που θα μας έκαναν να χαιρόμαστε, να συνεχίζαμε να οδηγούμε και να σταματούσαμε μόνο όταν θα βρίσκαμε ένα μέρος που θα μας έκανε να πούμε: "Εδώ ήθελα να φτάσω. Εδώ είναι το σπίτι μου εμένα". Και να φτιάχναμε τη ζωή μας ξανά.

https://youtu.be/ZIHpygPi4nQ

Όταν αργείς

Αλλά καταλαβαίνεις τι εννοούσες
Ας πέρασαν χρόνια
Μπορείς να το πεις και εξέλιξη
Αλλά μπορείς και να δεις
Το απόλυτο λούκι
Και τον ψυχικό θάνατο
Που χρόνια σε κρατά
Βυθισμένο σε μαύρη πίσσα
Στον πόνο
Στο κενό
Στο σκοτάδι
Στο παντοτινό έλλειμμα
Μόνο που τώρα ξέρω τι με εξουσιάζει
Και ποιος είναι η απόλυτη εξάρτηση μου
Και δεν είναι καν σκιά
Δεν υπάρχει
Είναι η απόλυτη προβολή που θα μπορούσα να κάνω
Και μου αρέσει όσο και αν πονάω
Μαζοχισμός;
Ούτε καν

Όνειρο

Που πάντα καταλήγει σε εφιάλτη
Μπλοκ και στα όνειρα
Πονάνε πολύ
Εμπεριέχουν το τίποτα της ύπαρξης
Που δεν υπήρξε παρά μόνο
Στο τρικυμισμένο μου μυαλό

Ήρθες πάλι

Στο όνειρό μου
Καθόμουν και παρακολουθούσα μια ομιλία και ήρθες και κάθισες δίπλα μου
και έμπλεξες τα δάχτυλά σου στα δικά μου στο αριστερό μου χέρι
και ένιωσα την ζέστη από τα δάχτυλά σου μέχρι την καρδιά μου
και όλο μου το σώμα να ανατριχιάζει 
και να θέλω να κολλήσω πάνω σου σαν στρείδι
και οι πεταλούδες να χορεύουν στο στομάχι μου
Θυμάσαι εκείνη την φορά που μου είχες πιάσει το χέρι και το χάιδευες τόση ώρα και εγώ έλιωσα?
Έτσι ένιωθα....
και με ρώτησες ποιος είναι δίπλα μου
και μου είπες μην φοβάσαι κανείς δεν θα σου κάνει τίποτα
Είμαι εδώ
και ξύπνησα πάλι κλαίγοντας γιατί ένιωθα ατελείωτη ερημιά
και δεν έπλυνα καν το αριστερό μου χέρι να μην φύγει η αίσθηση του δικού σου χεριού
ΚΑΙ ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ
Μου λείπεις τόσα χρόνια και όμως ο πόνος είναι ο ίδιος
και πραγματικά υποφέρω
Νιώθω κατακερματισμένη
Νιώθω μισή
Νιώθω Μόνη μου
Τόσο μόνη μου...


https://www.youtube.com/watch?v=Z0DQxI3KM7o

Καλό μήνα αγαπημένοι μου

Να είστε καλά και χαμογελαστοί
Όπου κ αν είστε.
Να ξέρετε μου λείπετε κάθε μέρα...
Ευτυχώς που υπάρχουν και τα όνειρα

Σε ονειρεύτηκα πάλι...

Όταν όλο το βράδυ είσαι στα όνειρα μου
Όταν ακούω την φωνή σου
Όταν νιώθω την ζέστη της αγκαλιά σου να μπαίνει μέσα μου
Όταν ανατριχιάζω απο τα δάχτυλά σου που με αγγίζουν λες και θα σπάσω
Ξυπνώ τόσο ευτυχισμένη
Τόσο ήρεμη
Τόσο χαμογελαστή
Έχω την αίσθηση οτι μέσα στη διάρκεια της μέρα με κάποιο τρόπο θα εμφανιστείς
Ή εστω θα μου στείλεις ένα γαμωμύνημα
Να πάρω δύναμη
Να μην νιώθω την εγκατάληψη
Να πάψω έστω κ για λίγο να νιώθω μισή
Θα μου γράψεις σήμερα?
Όλα εκείνα τα "ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ" που σου ούρλιαζα στον ύπνο μου εφτασαν άραγε σε εσένα?
Πόσα χρόνια ακόμα πρέπει να περάσουν για να μην πονάω?
Για να θυμάμαι χωρίς να νιώθω οτι έχω τρύπα στο στήθος?
ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ ΠΟΛΥ
 ΟΣΟ ΚΑΙ ΑΝ ΘΥΜΩΝΕΙΣ ΜΑΖΙ ΜΟΥ ξέρω οτι λείπω και σε εσένα...
Δεν λύνεται
Δεν κόβεται
Είναι πάνω απο εμάς
Το κατάλαβες πια...