"Και το ήθελα, ήθελα το βλέμμα του, για να με στερεώσει μέσα στον κόσμο όπου ποτέ δεν ένιωσα να ανήκω απόλυτα"
Ocean Vuong, "Στη γη είμαστε πρόσκαιρα υπέροχοι", σελ. 141
Ένας λόγος που ακόμη υπάρχω στον κόσμο που σε γνώρισα είναι επειδή δεν θέλω να πεθάνει μαζί μου αυτό που νιώθω για σένα και χαθείς και εσύ....
"Και το ήθελα, ήθελα το βλέμμα του, για να με στερεώσει μέσα στον κόσμο όπου ποτέ δεν ένιωσα να ανήκω απόλυτα"
Ocean Vuong, "Στη γη είμαστε πρόσκαιρα υπέροχοι", σελ. 141
Θέλω όταν ξανά βρεθούμε, αν ξανά βρεθούμε ποτέ, να κάτσουμε αντικριστά, να με κοιτάς στα μάτια και να παίξουμε ένα παιχνίδι.
Να ανταλλάσουμε λέξεις, με το ίδιο γράμμα μέχρι να τελειώσουμε την αλφάβητο.
Να ξεκινήσουμε με το άλφα
Να πεις εσύ
-Αγάπη
Να πω εγώ
-Απών
Να πεις μετά
-Βάσανα
Και ν´ απαντήσω
-Βροχή
εσύ
-Γιορτή
εγώ
-Γινάτι
Να φωνάξεις
-Δώρο
Να ψυθιρισω
-Δανεικό
Να πεις μετά
-Ευχή
Ν´ απαντήσω
-Εσύ
Να ψυθιρίσεις
-Ζωή
Να φωνάξω
-Ζήσε
Να πεις εσύ
-Ήττα
Να πω εγώ
-Ήρωας
Εσύ
-Θάλασσα
Εγώ
-θνητή
Να πεις μετά
-ιστορία
Και εγώ
-ιδανική
Καμία εσύ
Κανένας εγώ
εσύ…λατρεία
εγώ … λείπεις
Να πεις εσύ
-Μεγάλη
Να πω εγώ
-Μοναξιά
Να πεις μετά
-νεκρός
Ν´ απαντήσω
-νωρίς
Να έρθει η σειρά σου με το
-ξεδιψάω
Και ν´ απαντήσω
-ξανά
Να πεις εσύ
-ομορφιά μου
Να πω εγώ
-όνειρο μου
Εσύ… πληγή
Εγώ ..Πίκρα
Ροη μου εσύ
Ρυτίδα μου εγώ
Να πεις εσύ
Σιωπή
Να πω και εγώ
Σιωπή
Να έρθει η σειρά σου με το
Ταγκό
Και ν´ απαντήσω
Ταίρι
Υδροπλάνο εγώ
Υδρόγειος εσύ
Να πεις …Φυγή
Να πω … φωτιά
Εσύ…Χαϊδεύω
Εγώ…χαρά
Να πεις…Ψηλά
Να πω …Ψυχή μου
Ώμος εσύ
Ώσπου εγώ
Στον ύπνο μου
Και ήσουν εφιάλτης
Εναρμονισμενος στο φρικτό πνεύμα τον ημερών
Και νιώθω τόσο απαίσια αυτή τη στιγμή
Που θέλω να κουβαριαστω και να κρυφτώ μέσα μου , να μην με βρει κανείς
Η αγάπη που γίνεται θάνατος, σωματικός και ψυχικός
Η αφοσίωση, η λατρεία , το δέσιμο, το δοσιμο, το μοναδικό, το απόλυτο, η ταύτιση που έχουν πάντα φρικτή κατάληξη
Χέρια μιαρά που βρωμιζουν τις πιο αγνές γωνιές της ψυχής
Στόμα γλειωδες που σαν άλλο βαμπίρ ρουφάει τη ζωή σου
Σε σκεφτόμουν καθώς γύριζα σπίτι και ζήτησα μια αγκαλιά
Και ήρθες στον ύπνο μου και με σκότωσες με εκείνο τον τρόπο που σε σκοτώνουν και εξακολουθείς να ανασαίνεις.
Δεν με αγαπάς
Πιάνω τον εαυτό μου πότε πότε
να αναστενάζει,
βαθιά
με αναφιλητό.
Σα να 'χει μέσα μου σαλέψει
κάποιο ναυάγιο.
| Χρίστος Λάσκαρης (1931 - 11 Ιουνίου 2008) | Ποιήματα | εκδόσεις Γαβριηλίδη |
Νιώθω μια περίεργη αγωνία
Μια αναστάτωση χωρίς λόγο
Νιώθω σαν να με κοιτάζουν χίλια μάτια
Περπατώ και νιώθω ότι θα σε δω μπροστά μου
Είμαι στη δουλειά και κάθε που βγαίνω έξω νομίζω θα σε δω να έρχεσαι
Το δέρμα μου είναι μονίμως ερεθισμένο και δεν μπορώ ούτε να κάνω μπάνιο χωρίς να πονέσω
Τα όνειρα μου είναι αλλόκοτα
Ξυπνάω και δεν ξέρω που είμαι
Είσαι παντού
Σαν να έχει ενεργοποιηθεί ένας μαγνήτης που συμπεριφέρεται αυτόνομα
Ψυθιριζω το όνομα σου σε άσχετες στιγμές χωρίς να μπορώ να ελέγξω τη σκέψη και το στόμα μου
Νιώθω σαν να πνίγομαι σε ένα χαοτικό συναίσθημα πόθου, θυμού και πόνου
Οι σκέψεις μου ξεστρατίζουν ανεξέλεγκτα τις πιο ακατάλληλες στιγμές
Αποφεύγω να ανοίξω μουσική, φοβάμαι μην ακούσω τραγούδια που θα ματώσουν την πληγή μου
Ακούω σε loop τις τελευταίες 4 μέρες
If we had five more minutes
Would i, could i
Make you happy?
Υπήρξες αληθινά ευτυχισμένος έστω για πέντε λεπτά;
Φοβάμαι την απάντηση
Αποφάσισα ότι δεν θέλω να μάθω πολλά πράγματα από αυτά για τα οποία έχω ερωτήσεις
Γιατί; Γιατί; Γιατί;
Τόσα πολλά γιατί
Τίποτα δεν θα ρωτήσω
Μόνο μια αγκαλιά
Και μια βαθιά ανάσα μέσα στο στήθος σου
Φαντασίωση
Θα έρθεις να με βρεις;
Θα σε αναγνωρίσω;
Η καρδιά μου θα σπάσει πριν καν κοιτάξω τα μάτια σου;
Είσαι εδώ;
Εγώ που είμαι;
Υπήρξα άραγε;
If we had five more minutes...