Εδώ... πάντα εδώ...

Αγάπη

 Αγάπη

Ποτέ δεν αγαπάμε κάποιον. Αγαπάμε απλώς την ιδέα που σχηματίζουμε για κάποιον. Τελικά αυτό που αγαπάμε είναι μια δική μας έννοια και ο εαυτός μας. 

Μπερνάρντο Σοάρες 

Αγαπώ είναι κουράστηκα να είμαι μόνος: είναι ωστόσο μια δειλία και μια προδοσία απέναντι στον εαυτό μας (είναι πρώτιστης σημασίας να μην αγαπάμε). 

Μπερνάρντο Σοάρες 

Η αγάπη δεν κλίνεται στο παρελθόν, ή αγαπάμε για πάντα ή ποτέ δεν αγαπήσαμε αληθινά. 

Φερνάντο Πεσσόα 

Δεν ξέρω αν είναι αγάπη αληθινή ή προσποιητή, Αυτή που δίνεις. Δώσ' τη μου. Μου φτάνει. 

Ρικάρντο Ρέις

(Απόσπασμα από το βιβλίο ΠΕΣΣΟΑ-Ω

ΑΛΦΑΒΗΤΑΡΙ

Pessoa Fernardo

Εκδόσεις Gutenberg

Μετάφραση Μαρία Παπαδήμα)

Μικρός πρίγκιπας

Η Αλεπού σώπασε και κοίταξε ώρα πολλή το μικρό πρίγκηπα.
- Σε παρακαλώ, εξημέρωσέ με, είπε.

- Το θέλω, απάντησε ο μικρός πρίγκιπας, αλλά δεν έχω πολύ χρόνο. Έχω να ανακαλύψω φίλους και πολλά πράγματα να γνωρίσω.

- Γνωρίζουμε μονάχα τα πράγματα που εξημερώνουμε, είπε η αλεπού. Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να γνωρίζουν τίποτα. Τ’ αγοράζουν όλα έτοιμα απ’ τους εμπόρους. Επειδή όμως δεν υπάρχουν έμποροι που να πουλάν φίλους, οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους. Αν θέλεις ένα φίλο, εξημέρωσέ με.

- Τι πρέπει να κάνω; είπε ο μικρός πρίγκιπας.

- Χρειάζεται μεγάλη υπομονή, απάντησε η αλεπού. Στην αρχή θα καθίσεις κάπως μακριά μου, έτσι, στο χορτάρι. Θα σε κοιτάζω με την άκρη του ματιού κι εσύ δε θα λες τίποτα. Τα λόγια είναι πηγή παρεξηγήσεων. Κάθε μέρα, όμως, θα μπορείς να κάθεσαι όλο και πιο κοντά…

Την επόμενη ο μικρός πρίγκιπας ξαναήρθε.

- Θα ήταν καλύτερα αν ερχόσουν την ίδια πάντα ώρα, είπε η αλεπού. Αν έρχεσαι, για παράδειγμα, στις τέσσερις τ’ απόγευμα από τις τρεις θ’ αρχίζω να είμαι ευτυχισμένη. Όσο περνάει η ώρα τόσο πιο ευτυχισμένη θα νιώθω. Στις τέσσερις πια θα κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα και θ’ ανησυχώ. Θ’ ανακαλύψω την αξία της ευτυχίας. Αν έρχεσαι όμως όποτε λάχει, δε θα ξέρω ποτέ τι ώρα να φορέσω στην καρδιά μου τα γιορτινά της. Χρειάζεται κάποια τελετουργία.

- Τι πάει να πει τελετουργία; είπε ο μικρός πρίγκιπας.

- Είναι κι αυτό κάτι που έχει ξεχαστεί από καιρό, είπε η αλεπού. Είναι αυτό που κάνει μια μέρα να μη μοιάζει με τις άλλες, μια ώρα με τις άλλες ώρες.

| Ο Μικρός Πρίγκηπας | μτφρ.: Μελίνα Καρακώστα | εκδόσεις Πατάκη |

Εσύ...

Όπου βρίσκεσαι ... υπάρχω ...
 Γ. Ρίτσος


(13 χρόνια πριν γκρεμίστηκε ο κόσμος
      Που μέχρι τότε γνώριζα ακούγοντας
           Την μοναδική φωνή σου που έκανε τον εγκέφαλο μου να λιώσει σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου.)

Σε αγαπώ.

   Σε ευχαριστώ.

Μαραμπού

Το ποίημα δεν συμπεριλαμβάνεται σε καμία από τις 3 Ποιητικές συλλογές του Καββαδία και το έγραψε όταν ήταν 19 ετών.
Το Μαραμπου εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1933 σε 245!!! αντίτυπα με έξοδα του ποιητή..

Αγαπαω

Αγαπάω τ’ ό,τι είναι θλιμμένο στον κόσμο

Τα θολά ματάκια, τους αρρώστους ανθρώπους,

τα ξερά γυμνά δέντρα και τα έρημα πάρκα,

τις νεκρές πολιτείες, τους τρισκότεινους τόπους.

Τους σκυφτούς οδοιπόρους που μ’ ένα δισάκι

για μια πολιτεία μακρινή ξεκινάνε,

τους τυφλούς μουσικούς των πολύβοων δρόμων,

τους φτωχούς, τους αλήτες, αυτούς που πεινάνε.

Τα χλωμά τα κορίτσια που πάντα προσμένουν

τον ιππότην που είδαν μια βραδιά στ’ όνειρό τους,

να φανεί απ’ τα βάθη του απέραντου δρόμου.

Τους κοιμώμενους κύκνους πάνω στ’ ασπροφτερό τους

Τα καράβια που φεύγουν για καινούρια ταξίδια

και δεν ξέρουν καλά – αν ποτέ θα ‘ρθουν πίσω

αγαπάω, και θάθελα μαζί τους να πάω

κι ούτε πια να γυρίσω.

Αγαπάω τις κλαμένες ωραίες γυναίκες

που κοιτάνε μακριά, που κοιτάνε θλιμμένα…

αγαπάω σε τούτον τον κόσμο – ό, τι κλαίει

γιατί μοιάζει μ’ εμένα

Γεννήθηκε σαν σήμερα το 1910.

Διαβάζοντας

Την αλληλογραφία του Γιώργου Σεφέρη με τη Μαρώ
Δεν μπορώ να μην σκέφτομαι τα χιλιάδες ηλεκτρονικά γράμματα που έχουμε ανταλλάξει τόσα χρόνια

Και άνοιξα το mail θυσαυροφυλακιο
Και κοίταξα κάποιες παλιές φωτογραφίες
Άνοιξα μόνο ένα mail που έγραφες
"Τίποτα και κανείς δεν θα μας χωρίσει"

Πόσο λάθος και συνάμα πόσο σωστό

Μαζί δεν ήμαστε
Αλλά πάντα και παντού μαζί

Άνοιξα ακόμα ένα στην τύχη

Και ήταν θλιβερό και πονεμένο γεμάτο δάκρυα

Και δεν το διάβασα όλο
Δεν μπορώ να διαβάσω τα μύνηματα μας

Ντρέπομαι και φοβάμαι για όσα έχω πει

"Πόσα πράγματα μας εμποδίζουν να είμαστε απλοί"
 "Φοβουμαι μήπως έτσι συνηθίσω από μακριά να σ'αγαπώ"

Να προσέχεις

Οι λύκοι είναι εδώ

Σαν "ερωμένη" του ... (απέχθεια μου προκαλεί αυτή η λέξη γιατί δεν υπήρξα ποτέ ερωμένη κανενός  με την κυριολεκτική σημασία της λέξης) ήμουν λιγότερο χαζή από κάθε άλλη φορά
(πρεπεινααλλλαξωβιβλιατομυαλομουειναιμιξερκαιδεντηνπαλευωετσιαλλαανστογραψωθασκεφτειςοτιλειτουργωχειριστικαοποτεγαματοφιλεμου)
Δεν είναι δυνατόν να δεις κάτι καθαρά
όσο τα μάτια σου είναι θαμπωμένα
από τα δάκρυα
Έπρεπε να περάσουν χρόνια
Άραγε βλέπω τώρα;

Ότι αγάπησες δεν είναι πια εδώ σκέφτομαι
Φαντάσματα μόνο

Νιώθω την απουσία σου να μεγαλώνει μέσα μου σαν ένα τεράστιο απόστημα και παρακαλάω με αγωνία να εμφανιστείς με το πιο αιχμηρό νυστέρι σου να με ανακουφίσεις

Ακους τις σκέψεις μου που σου ουρλιάζουν;

Θυμώνω με εμένα που νιώθω έτσι
Ψάχνω να καταλάβω γιατί τέτοια εμμονή
Τι είσαι για εμένα;
Γιατί μια και μόνη λέξη σου έχει την απίστευτη δύναμη να με κάνει ξανά να μην πονάω , να μην ασφυκτιώ μέσα μου;


Ολοι θα έπρεπε να έχουμε  μια καθημερινή δόση από αυτόν που μας λείπει
Άλλωστε σε όλους λείπει κάτι
 Άραγε σου λείπω;


"Θα ήθελα να είμαι ο αέρας που ζει μέσα σου για μια στιγμή. Θα ήθελα να είμαι τόσο απαρατήρητος και απαραίτητος."

- Margarita Atwood

Αλλά. ..

Που να καταλάβεις εσύ. ...

Για ένα φίλο

Που με συνοπτικές διαδικασίες με έγραψε στα παπαράκια του
Αλλά με την αγωνία που έχω για τη γαμοβιοψία δεν θα κλάψω για τον καλό μου φίλο...
Δεν αντέχω άλλη αγωνία..

Πάλι μου λείπεις...

Ο χρόνος τα αλλάζει όλα μέσα μας εκτός από κάτι που μένει έκπληκτο από την αλλαγή...
Το διάβασα...
Το πιστεύω...
Όλα για κάποιο λόγο γίνονται
Αλλά είναι σχεδόν πάντα αργά οταν τον μαθαίνεις
Σταθερά

Σε ονειρεύτηκα πάλι...

Όταν όλο το βράδυ είσαι στα όνειρα μου
Όταν ακούω την φωνή σου
Όταν νιώθω την ζέστη της αγκαλιά σου να μπαίνει μέσα μου
Όταν ανατριχιάζω απο τα δάχτυλά σου που με αγγίζουν λες και θα σπάσω
Ξυπνώ τόσο ευτυχισμένη
Τόσο ήρεμη
Τόσο χαμογελαστή
Έχω την αίσθηση οτι μέσα στη διάρκεια της μέρα με κάποιο τρόπο θα εμφανιστείς
Ή εστω θα μου στείλεις ένα γαμωμύνημα
Να πάρω δύναμη
Να μην νιώθω την εγκατάληψη
Να πάψω έστω κ για λίγο να νιώθω μισή
Θα μου γράψεις σήμερα?
Όλα εκείνα τα "ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ" που σου ούρλιαζα στον ύπνο μου εφτασαν άραγε σε εσένα?
Πόσα χρόνια ακόμα πρέπει να περάσουν για να μην πονάω?
Για να θυμάμαι χωρίς να νιώθω οτι έχω τρύπα στο στήθος?
ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ ΠΟΛΥ
 ΟΣΟ ΚΑΙ ΑΝ ΘΥΜΩΝΕΙΣ ΜΑΖΙ ΜΟΥ ξέρω οτι λείπω και σε εσένα...
Δεν λύνεται
Δεν κόβεται
Είναι πάνω απο εμάς
Το κατάλαβες πια...

προσπάθησε να με καταλάβεις...

Τι ωραία να ονειρεύεσαι....

Γιατί είναι Αύγουστος κι όλα μπορούν να συμβούν.

Έλα να ανέβουμε σε μια ταράτσα με θέα τη θάλασσα και να ψήσουμε τη δειλία μας να κάνει βουτιά από ψηλά. Να πηδήξουν οι ανασφάλειές μας πιασμένες χέρι-χέρι και να πάρουν μαζί τους κι αυτούς τους ηλίθιους φόβους έκθεσης που δε μας αφήνουν να το ζήσουμε όπως γουστάρουμε κι όπως μας αξίζει. Να ερωτευτούμε απ’ την αρχή, με τη λαχτάρα ενός παιδιού που ζητάει χωνάκι παγωτό ένα καλοκαιρινό μεσημέρι.

Να πάρουμε μαζί μας παγωμένες μπίρες και να πνίξουμε εκεί όλα τα «πρέπει», τους κανόνες τους και τις χαζές θεωρίες περί εγωισμού κι αξιοπρέπειας που κρατάνε τους ανθρώπους μακριά για να μη θεωρηθούν δεδομένοι, όπως λένε, κι ας καταλήγουν να θεωρούνται αδιάφοροι.


Να μου πεις πως φοβάσαι μη με χάσεις και να σου πω πως δε γελάω πολύ μακριά σου γιατί ο κόσμος με κουράζει και τον βαριέμαι. Να παραδεχτώ πως μου λείπεις τα πρωινά που ξυπνάω χώρια σου και να μου ψιθυρίσεις στ’ αυτί πως μ’ αγαπάς -κι ας το ξέρω ήδη.

Μια ταράτσα, εσύ, εγώ και τα άστρα. Να κοιτάμε τον κόσμο από ψηλά και να μας φαίνεται μικρός κι ανήμπορος να μας χαλάσει. Να ακούγονται μουσικές από κάπου μακριά κι εμείς να κάνουμε πως χορεύουμε σε μια προσπάθεια να συμμαζέψουμε την αγαρμποσύνη μας. Να ζήσουμε μια νύχτα βγαλμένη από κινηματογραφικά ρομάντζα. Ξέρεις, εκείνα που σνομπάρουμε γιατί είναι, τάχα μου, μελοδραματικά μα κατά βάθος ψοφάμε να τα ζήσουμε.

Να μιλάμε ώρες για χιλιάδες ανούσια πράγματα που δε θα βγάζουν και πολύ νόημα αλλά για μας θα σημαίνουν τα πάντα. Να κάνουμε σχέδια τόσο κοντινά όπως τι θα φάμε μετά κι όνειρα μακρινά για ταξίδια υπερατλαντικά. Να χαζέψουμε το αεροπλάνο που θα περνά πάνω απ’ τα κεφάλια μας και για πρώτη φορά να μη νιώσω τάσεις φυγής, γιατί θα είμαι ακριβώς εκεί που θέλω κι αυτό το «εκεί» έχει το χαμόγελό σου.

Να φιληθούμε μέχρι να πρηστούν τα χείλη μας, να θυμηθούμε όσα μας ενώνουν και να ξεχάσουμε ό,τι μας χωρίζει. Να μείνουμε εκεί ως το ξημέρωμα, μέχρι να μας πιάσουν ανατριχίλες και να μην ξέρουμε αν είναι απ’ τα μελτέμια ή από έρωτα.

Να ζήσουμε σε μία νύχτα έναν ολόκληρο Αύγουστο∙ με όλα τα χρώματα του ουρανού, φεγγάρια και πρωινές ηλιαχτίδες, με αρώματα θαλασσινά κι αναμνήσεις από καλοκαίρια που δεν τελειώνουν ποτέ.

Ένα καλοκαιρινό βράδυ με σφιχτές αγκαλιές, παθιασμένα φιλιά και χαχανητά, να φωνάζει έρωτα τις μουντές χειμωνιάτικες νύχτες που θα το ξεχνάμε, οι βλάκες, μέσα σε καβγάδες, μούτρα και φωνές.

Γιατί ό,τι κι αν γίνει, μωρό μου, για μία νύχτα στη ζωή μας τα είχαμε όλα κι ήταν Αύγουστος -το καλύτερο άλλοθι.

Περιμένω...μη. ρωτάς τι...

Η σωματική κάβλα ξεπερνιεται. Η εγκεφαλική ουδέποτε
Στην υγειά σου εγκεφαλικέ μου έρωτα...απόψε πίνω για σένα...
Για την προδοσία σου
Για το ερωτά σου
Για την απουσία σου
Για την αέναη παρουσία σου
Σε περιμένω χωρίς λόγο
Θα έρθεις
Γιατί το θέλεις
Περιμένω
Εσένα