Καλό μήνα....

Ανάμεσα στα όνειρα σπαράζει η ζωή μας,
ανάμεσα στα όστρακα παφλάζει η καρδιά μας

Συνειδητοποίησα...

Ότι κάθε φορά που ο πατέρας μου
Με λέει

 "παιδί μου"

Κάτι τσακίζει μέσα μου

Και θέλω να κλαίω

Έπρεπε να περάσουν 44 χρόνια

Για να νιώσω ότι είμαι
Παιδί ΤΟΥ
Αν και έγινα παιδί του γιατί
Γνώρισε το παιδί μου
Και το άλλο μου παιδί
Και κατάλαβε ότι ίσως κάτι κάνω καλά
Ότι δεν είμαι χαμένο κορμί
Όπως ίσως πίστευε
Αυτή η έλλειψη αποδοχής
Η έλλειψη αγάπης
Είναι μια τεράστια πληγή μέσα μου
Που δεν ξέρω αν ποτέ θα κλείσει
Όσους αγαπώ πολύ
Όσο και αν προσπαθώ
Πάντα νιώθω λίγη
Τόσο λίγη που δεν το αντέχω
Και αποσύρομαι στα όμορφα σκοτάδια μου
Και είναι και αυτές οι φωτεινές μέρες
Που μου πληγώνουν τα μάτια
Και είναι και η ψυχή μου
Που όλο κλαίει
Και όλο ψάχνει που έκανε το λάθος
Άντρες... Πληγή...
Δεν μπορώ να το νιώσω αλλιώς
Άντρες... Πόνος...
Ψυχικός και σωματικός
Άντρες... φόβος...
Τόσο που να μην παίρνεις ανάσα για να μην ενοχλήσεις
Άντρες... Σεξ...
Αηδία και μόνο .
Βγαίνεις από το κορμί σου
Πατάς όλα τα κουμπάκια του μυαλού
Δεν νιώθεις
Φεύγεις
Λείπεις
Είσαι αντικείμενο
Δεν είσαι εσύ
Δεν μπορεί κανείς να κάνει κακό στην ψυχή σου
Λείπω
Δεν θέλω να με βρει κανείς

Είναι κάποιες στιγμές...

Είναι κάποιες στιγμές...

Είναι στιγμές.

Είναι εκείνες οι στιγμές.

Δε λείπεις εσύ.

Λείπει αυτό που ένιωσα για σένα.

Λείπει αυτό που δεν ξανάνιωσα.

Το ξέρω... τέτοια συναισθήματα δεν έχουν επανάληψη...

Την απέφυγα αυτή την επανάληψη...

Κι όμως είναι στιγμές που μου λείπει...

Ελπίζω να πάνε όλα καλά για το μικρό σου πλασματάκι...

Μπορεί να λείπω αλλά είμαι εκεί...

Όταν διαβάζεις

Και μέσα στο βιβλίο
Βρίσκεις κομμάτια δικά σου
Κάποιος έχει αποτυπώσει τις σκέψεις
Και τα συναισθήματα σου
Και ελπίζεις ξανά

Δεν με ακούς

Που σου φωνάζω...

Εμείς...

Όταν ζούσαμε...

Σταθήκαμε τυχεροί

Κάποιοι δεν θα το ζήσουν ποτέ...

Κλάρα Σούμαν

 "Κλάρα Σούμαν- τα χαρισματικά πρόσωπα μιας υπερμαριονέτας"

Αγαπημένε Εσύ,

Ρόμπερτ, θα σου πω κάτι παράξενο: θέλω να συγχωνευτούμε. Μην τρομάζεις, αγάπη μου. Δεν θέλω να σε καταπιώ ή να με κατασπαράξεις. Θέλω όταν τρως να χορταίνω κι όταν πίνω να ξεδιψάς. Θέλω όταν σπάω το κεφάλι μου, να σου κατεβαίνει μια ιδέα και όταν περπατάς -για να έρθεις σε μένα- να πιάνονται τα δικά μου πόδια. Και μετά θέλω να μου περνάει ο πόνος. Θέλω όταν κοιτάζεις στον καθρέφτη να βλέπεις το είδωλό μου. Θέλω όταν γράφεις να με γαργαλούν τα δάχτυλά μου.
Δική σου.
Εγώ

Κλάρα μου,
Λες ότι θέλεις να συγχωνευτούμε. Ω, αγαπημένη, πόσους ανθρώπους να χωρέσω; Νιώθω ήδη περισσότεροι από ένας. Πίστεψέ με όταν σου λέω πως θα στριμωχτείς. Κι όμως, δεν μπορώ να αντισταθώ, κόρη του πατέρα σου και κόρη των ματιών μου, θέλω να εκμεταλλευτώ την αθωότητά σου. Θέλω να παραστήσω πως αγνοώ τον κίνδυνο που έχει αυτή η συγχώνευση για σένα και να αναφωνήσω ΝΑΙ. Παραδίνομαι στην αθωότητά σου. Εμείς οι δυο να γίνουμε ένα.
Ξέρω πως έχω μέρες να φανώ, αλλά έστειλα τη μουσική μου.
Επειδή, όμως είμαι αγκυλωμένος πάνω από παρτιτούρες και δεν θέλω να πονέσει η μέση σου, προτείνω να συναντηθούν τα δεύτερά μας πρόσωπα, τα ερωτοχτυπημένα μας φάσματα, κάπου, όπου θέλουμε.
(....)
Με λατρεία.
Ρόμπερτ

https://www.youtube.com/watch?v=hz87GVnDY7s