13χρόνια...

Σάν νά πέρασαν 5 λεπτά και οχι13 χρόνια. Έτσι νιώθω. Θυμάμαι πόσο θυμωμένη ήμουν όταν γύρισα το πρωι σπίτι. Πόσο πολύ ήθελα να σε κάνω κομμάτια.

Πόσο με εξευτελισες

Πόσο με τρόμαξες

Πόσο με θύμωσες

Ήθελα να σου κλείσω το στόμα

Δεν αξιζα να μου φερθείς έτσι

Έκανα ότι καλύτερο μπορουσα

Που να ήξερα

Ποτέ δεν θα ήταν αρκετό

Ποτέ δεν θα ήμουν αρκετή

Σε ευχαριστώ που με εκανες οτι είμαι σήμερα

Όπως σου είπα η απόρριψη είναι η καλύτερη μου φίλη

Μου λείπεις

Αλλά. ..

Που να καταλάβεις εσύ. ...

Όνειρο

Που πάντα καταλήγει σε εφιάλτη
Μπλοκ και στα όνειρα
Πονάνε πολύ
Εμπεριέχουν το τίποτα της ύπαρξης
Που δεν υπήρξε παρά μόνο
Στο τρικυμισμένο μου μυαλό

Αναρωτιέμαι

Γιατί άξιζα τέτοια συμπεριφορά
Θα μάθω ποτέ?

Θυμός

Το κυρίαρχο συναίσθημα
Προσπαθώ να το αγνοώ
Δεν το καταφέρνω
Θέλω τόσο πολύ να μου δώσεις την ευκαιρία να εκτονωθώ
Αλλά όχι
Απλά περιμένεις
Περιμένεις να εκραγώ
Παίζει να σβήσω εντελώς 

Απουσία. ...

Συμπυκνωμένος πόνος

 Παντού μονάδες. ...μόνο μονάδες. ..
Και απουσία, στιφή και πυκνή σαν το σκοτάδι. ...

Αϋπνία. ..

Με έχει εξαντλήσει
Κοιμάμαι 2 ώρες και μετά υποφέρω
Δεν το αντέχω
Η τελευταία προδοσία σου
Έφερε και τον θάνατο ,
Τον θάνατο που μόνο εσύ μπορούσες να μου στείλεις
Αντίο άγνωστε.