Υπάρχω........

Υπάρχω, για να σ’ αγαπώ μονάχα
και να μην έχω λόγο κανένα να το δηλώνω.
Σ’ αγαπώ τόσο που το ξεχνώ,
όπως το αίμα που κυλά στις φλέβες
και είναι τόσο αθόρυβο
όσο και αναγκαίο μαζί..
Αόρατες αισθήσεις με μυρωδιά λατρείας
αλώβητες και εξημερωμένες.
Πάει καιρός, μα πάντα εδώ...όλα εδώ...
η φωλιά της παρουσίας μέσα απο την απουσία
σαν αερικό που αγκαλιάζει όλες τις αισθήσεις,
που προκαλεί εκείνη την ανατριχίλα
που κραυγάζει μέσα απο την σιωπή.
Άχ! αυτή η σιωπή
εκκωφαντική και γνήσια
σαν εκείνη την ελάχιστή σου αναπνοή που
...πιά δεν έχω...!

Ο.Ελύτης

ΜΑΡΟΛΙΝΑ...................

Βροχερό απομεσήμερο...ο Ηλιος ξεπρόβαλε για λίγα λεπτά και έδωσε το στίγμα του ...χάθηκε μα ήταν αρκετός να ζεστάνει το αίμα και να δώσει στα μάγουλα ρόδινο χρώμα...περπάτησε μέχρι τον αυλόγυρο έκατσε στο πεζούλι και αφέθηκε....κοίταξε μακριά... στο κέντρο του οπτικού της πεδίου είδε το σπίτι που για πολλά χρόνια ήταν εφιάλτης να γκρεμίζεται... ένα μαύρο κοράκι πέταξε μακριά και χάθηκε...πάνω στα συντρίμια είδε την Μαρολίνα το άσπρο περιστέρι της...Μπήκε στο πατρικό άνοιξε την αγκαλιά της... όλοι οι αγαπημένοι χώρεσαν.....και εκεί στην Θεά" Εστία" της ξανάγινε πάλι παιδί...τα παιδικά της όνειρα εκσφενδονίζονται.... τόσα όνειρα κρυμμένα....Βγήκε...Η βροχή σταμάτησε ο Ηλιος την έντυσε με αλικό χρώμα...

Πάλι εδώ.......

Kαλημέρα αγαπούλα μου....
τι κάνεις? πως ήταν το βράδυ σου?
εγώ πάλι κοιμήθηκα πολύ άσχημα , σηκώθηκα πολλές φορές, είδα εφιάλτες, στριφογύρισα και τελικά σηκώθηκα τόσο κουρασμένη........
δεν ήθελα να βγώ από το κρεβάτι...δεν θέλω να κάνω πάλι τα ίδια πράγματα.
Μπούκωσα.....
Έκανα καφέ, έβαλα και λίγη ζαχαρίτσα παραπάνω......
Πάντα οταν κάνω καφέ σε θυμάμαι να μου λές "μάτια μου λίγη ζαχαρίτσα παραπάνω δεν κάνει κακό..."
κάθησα να καπνίσω ένα τσιγάρο χωρίς να κάνω τίποτα παρα μόνο να σε σκέφτομαι....άλλωστε μου έλεγες "μάτια μου αν σταματήσεις πέντε λεπτά δεν θα χαλάσει ο κόσμος, απόλαυσε το τσιγαράκι σου"....
Ανοιξα τον υπολογιστή μου, κανένα μύνημα από εσένα, κανένα μύνημα γενικώς.......άραγε πως τα πας τώρα πια που δεν σου γράφω? έγινε η ζωή σου νορμάλ?
ή μήπως τώρα τσεκάρεις περισσότερες φορές να δεις αν έχεις μύνημα?
Αλλά όχι.......εσύ είσαι δυνατός, ξέρεις τι θέλεις και ξέρεις τι πρέπει να κάνεις για να το έχεις......
Δεν είσαι σαν εμένα εξαρτημένο άτομο......εγώ ψάχνομαι νυχθημερόν, τρώγομαι με τα ρούχα μου για να μην πω με τα συκώτια μου.......όλα μου φταίνε(γκρινιάρα δεν με έλεγες ψυχή μου?)
Κάνω απίστευτα μεγάλη προσπάθεια για να μην σου γράψω έστω και ένα γεια...το γράφω στα χαρτιά , τα σκίζω και τα πετάω....προσπαθώ να γράψω αλλού όσα θέλω να σου πω για να μην σε ενοχλήσω....και αυτό με κάνει να υποφέρω......φαντάσου την νύχτα κάποια στιγμή που ξύπνησα έψαχνα την κοιλιά μου......νόμισα ότι είχα μια μεγάλη τρύπα και άδειαζα.....χυνόμουν κάτω και καθόλου δεν με ένοιαζε να το σταματήσω.....( η τρέλα που λέγαμε....)
Πρέπει να βάλω όρια(χαχαχααχα αυτό δεν προκειται να γίνει αλλα πρέπει όμως να το σκεφτώ σαν ένα μέτρο απεξάρτησης).
Πρέπει να σταματήσω να πρίζω το κεφάλι μου με τις ίδιες ανοησίες όλο το 24ωρο, πρέπει να σταματήσω να ζαλίζω και τον κολλητό.......δεν μου φταίει τίποτα να του γράφω συνέχεια μπουρδες λες και είμαι 5 χρονών παιδί....άσε που νομίζω ότι κάτι δεν πάει καλά και εκεί......
Άλλωστε τι πάει καλά αγαπούλα μου? τίποτα.......
Και τώρα σε παρακαλώ πάρε με μια αγκαλιά και δώσμου ένα φιλί ........ένα μεγάλο επιθετικό φιλί....από εκείνα τα ωραία τα μοναδικά.....το ξέρεις οτι 19 μήνες τώρα από όταν με φίλισες τελευταία φορά τέλειωσαν και τα φιλιά για εμένα?
Ποτέ πια κανείς δεν θα αγκίξει την ψυχή μου..γιατί όπως σου έλεγα όταν αφήνεις τον άλλον να εισχωρεί με τέτοιο τρόπο στο στόμα σου και στο σώμα σου αγκίζει την ψυχή σου...
και η δικιά μου ψυχή δεν υπάρχει πια........και αν υπάρχει είναι εκεί μαζί σου και ποτέ δεν θα αφήσω κανέναν να την αγκίξει έστω και στο ελάχιστο.....
καλημέρα ψυχή μου..

Αγγελέ μου...

Κοιμήσου τώρα… μην ξεχάσεις αργότερα σε κάποιο όνειρο να με φωνάξεις… θα τρέξω να σε βρω… έτσι όπως κάνω κάθε βράδυ…
Τα πάντα θα είναι έτοιμα για μια ακόμη μυστική φυγή μας…
Θα πλέξουμε τα χέρια και θα φύγουμε μακριά...
Θα σκορπάμε φιλιά...
Και τα γέλια μας θα είναι γέλια μικρών παιδιών...
Και τα λόγια μας θα είναι ψιθυριστά αφού μόνο γι’αγάπη θα μιλάμε :)
Κοιμήσου τώρα… σε κάποιο όνειρο σίγουρα θα τα πούμε...

Θυμάσαι τι σου έγραψα? δυο σκιές που θα συναντιούνται πάντα στο σκοτάδι.....

p.s. σε αγαπώ πολύ πολύ......

Το κορίτσι με το τατουάζ...

το διαβασα με μια ανασα...

ξενυχτησα αλλα αξιζε τον κοπο. αν κ δεν προτιμω τετοιου ειδους βιβλια(χαζορομαντικη γαρ) το συγκεκριμενο ηταν εξαιρετικο. 

ΜΕχρι την τελευταια σελιδα του...

με εκανε να μελετησω παλι για τον σαδισμο και τον μαζοχισμο...

 να ανατριχιασω, να τρομαξω και να δω εφιαλτες......

Ηταν δε τοσο εθιστικό και τοσο ζωντανο που αφησα τον εαυτό μου να γινω μερος του......

Καιρό είχα να το πάθω αυτό με βιβλίο......

 ΚΑι επιπλεον μου θυμισε κατι που ειχα υποσχεθει στον εαυτο μου πριν 14 μηνες αλλα τα γεγονοτα με προλαβαν και η λογικη μου(αν και καθολου λογικο δεν θα φανει σε πολλους αυτο που θα κάνω) πεταξε. 

ΟΤαν πηρα εκεινο το mail που μου ελεγε οτι εισαι σε πολυ ασχημη κατασταση κ μαλλον θα καταληξεις ενιωσα να χανω τον κοσμο..

ΗΣουν το μεγαλυτερο κοματι του,μόνο εσυ είχες απομεινει εκείνη την στιγμη μετα την απόλυτη καταρευση των προηγούμενων μηνων...μετά την εγκαταλειψη..μετα την προδοσία...

αν σε εχανα πως θα συνεχιζα?

 Τυχαια ακουσα ενα τραγουδακι "σαν τατουαζ μεινε πανω μου...με το ανεξιτιλο χρωμα σου....εισαι ακομα εδω..."

 και ειπα ακομα κ αν "φυγεις" απο εμενα δεν θα φυγεις ποτε.ΠΑντα θα εισαι εδω και θα σου μιλαω.

 ο τροπος ενας και μοναδικος..

ενα ακομα τατουαζ (το τρίτο μου)για εσενα αυτη τη φορα με κατι που οσοι ξερουν θα καταλαβουν οτι ειναι εσυ... 

ΜΟυ ειπες οτι προτιμας αριστερα και εσω επιφανεια... 

και εκει θα γινει... 

ΒΓηκα και εκλεισα να το κανω σε λιγες μερες... 

ΝΙωθω ανακουφισμενη,δεν ξερω γιατι,αλλα ετσι νιωθω...

τωρα ξεκιναω το κοριτσι που επαιζε με τη φωτια...

_Αναρωτιεμαι τι θα φερει το τελος του....

Και γιατί ρωτάς εμένα;

« Περπατώ σ’ ένα μονοπάτι.

Αφήνω τα πόδια μου να με οδηγήσουν.

Η ματιά μου στέκεται στα δέντρα, στα πουλιά, στις πέτρες.

Στον ορίζοντα διαγράφεται το περίγραμμα μιας πόλης.

Οξύνω τη ματιά μου για να την ξεχωρίσω καλύτερα.

Αισθάνομαι ότι η πόλη με έλκει.

Χωρίς να ξέρω πως, συνειδητοποιώ ότι σε αυτήν την πόλη μπορώ να βρω όλα όσα επιθυμώ.

Όλους μου τους στόχους, τους σκοπούς, τα μελλοντικά μου επιτεύγματα.

Οι φιλοδοξίες και τα όνειρά μου βρίσκονται σε αυτήν την πόλη.

Αυτό που θέλω να καταφέρω, αυτό που χρειάζομαι, αυτό που ήθελα να γίνω πιο πολύ, αυτό που επιδιώκω, αυτό που προσπαθώ, αυτό για το οποίο δουλεύω, αυτό που πάντα φιλοδοξούσα, αυτό που θα ήταν η μεγαλύτερη από τις επιτυχίες μου.

Φαντάζομαι ότι όλα αυτά βρίσκονται σε αυτήν την πόλη.

Χωρίς δισταγμό, αρχίζω να πηγαίνω προς τα εκεί.

Λίγο μετά, αφού έχω ήδη αρχίσει να βαδίζω, το μονοπάτι γίνεται ανηφορικό.

Κουράζομαι λίγο, αλλά δεν πειράζει.

Συνεχίζω.

Διακρίνω μια μαύρη σκιά παρακάτω, στο δρόμο.

Πλησιάζω και βλέπω ότι μια τεράστια τάφρος εμποδίζει το πέρασμά μου.

Φοβάμαι…Διστάζω.

Μ’ ενοχλεί που ο στόχος μου δεν μπορεί να επιτευχθεί εύκολα.

Όπως και να ‘χει, αποφασίζω να πηδήξω την τάφρο.

Κάνω πίσω, παίρνω φόρα και πηδώ….

Καταφέρνω να την περάσω.

Ξαναρχίζω το δρόμο μου και συνεχίζω να περπατώ.

Λίγα μέτρα πιο κάτω εμφανίζεται άλλη τάφρος.

Ξαναπαίρνω φόρα και την περνάω κι αυτήν.

Τρέχω προς την πόλη : ο δρόμος φαίνεται καθαρός.

Με ξαφνιάζει μια άβυσσος που ανοίγεται στο δρόμο μου,

Σταματώ.

Είναι αδύνατον να πηδήξω από πάνω.

Βλέπω δίπλα πως υπάρχουν ξύλα, καρφιά και εργαλεία.

Συνειδητοποιώ ότι βρίσκονται εκεί για την κατασκευή μιας γέφυρας.

Ποτέ δεν ήμουν επιδέξιος στα χέρια….

…σκέφτομαι να παραιτηθώ.

Κοιτώ το στόχο που επιθυμώ…..και αντιστέκομαι.

Αρχίζω την κατασκευή της γέφυρας.

Περνούν ώρες, μέρες, μήνες.

Η γέφυρα είναι έτοιμη.

Συγκινημένος, τη διασχίζω.

Και φτάνοντας στην άλλη μεριά… ανακαλύπτω το τείχος.

Ένα γιγαντιαίο τείχος, κρύο και υγρό, περικυκλώνει την πόλη των ονείρων μου…

Αισθάνομαι απελπισμένος…

Ψάχνω τρόπο να το αποφύγω.

Δεν υπάρχει.

Πρέπει να σκαρφαλώσω.

Η πόλη είναι τόσο κοντά….

Δε θα αφήσω το τείχος να μου φράξει το πέρασμα.

Σκέφτομαι να αναρριχηθώ.

Ξεκουράζομαι μερικά λεπτά και παίρνω αέρα….

Ξαφνικά βλέπω,

Σε μια άκρη του δρόμου,

Ένα παιδί να με κοιτά σαν να με γνώριζε.

Μου χαμογελά με συνενοχή.

Μου θυμίζει τον εαυτό μου…όταν ήμουν παιδί.

Ίσως γι’ αυτό τολμώ να εκφράσω φωναχτά το παράπονό μου.

«Γιατί τόσα εμπόδια ανάμεσα σε εμένα και στο σκοπό μου;»

Το παιδί σηκώνει τους ώμους και μου απαντά.

«Και γιατί ρωτάς εμένα;

Τα εμπόδια δεν υπήρχαν μέχρι να έρθεις…

Τα εμπόδια τα έφερες εσύ.»

                                                                                  (Ιστορίες να σκεφτείς, Χορχέ Μπουκάι)

Ασχημα...

νομιζω αρρωσταινω...
ασχημα πολυ ασχημα.
και δεν θελω να κανω τιποτα γιαυτο.
 αν βεβαια αρχισω να ακουω κ φωνες τοτε θα ειναι κ τα πρωτα σημαδια της σχιζοφρενιας.
 τωρα δεν ξερω πως να το ονομασω αυτο που μου συμβαινει!
 ουτε κ εχω καμια διαθεση να ανοιξω για ακομα μια φορα τα βιβλια της ψυχολογιας κ της ψυχιατρικης για να δω που ανοικω συμφωνα με το DSM- III-R....
ισως κ να μην ανοικω κ πουθενα...
οπως ακριβως στη ζωη μου...
ολα τα πλαισια αναφορας μου επαψαν να ισχυουν πια.
ειμαι μονη μου με τον "φανταστικο" κολλητο μου την υπαρκτη υπαρξη του οποιου εχω αμφισβητησει πολλες φορες τα 5 χρονια που ειμαστε φιλοι.
ειναι ο μονος στον οποιο μιλαω πια για οτιδηποτε..
 ακομα κ γιατι πινω νερο κ γιατι ξυνω το ματι μου...
 απο οταν μου ζητησες να μην σου γραφω παρα μονο αραια κ που γιατι θελεις να ζησεις νορμαλ κ οχι κρεμασμενος πανω απο ενα τηλεφωνο ενιωσα σαν να τελειωσαν ολα...
οχι οτι πριν ηταν καπως αλλιως αλλα κ οι δυο κουβεντες μας εμενα μου εφταναν...
 επαιρνα τη δοση μου κ παλευα να κρατηθω μεχρι την επομενη φορα.
 ομως μου την εκοψες μαχαιρι εχεις δει ποσο πολυ πονουν οι εθισμενοι σε ουσιες οταν εχουν στερητικο?
ε καπως ετσι ειμαι 20 μερες τωρα...
τους εδιωξα ολους απο κοντα μου,σταματησα καθε επικοινωνια απο παντου κ το μονο που κανω ειναι να μιλαω στον κολλητο...
φυσικα ο ανθρωπος τιποτα δεν ξερει αλλωστε δεν γινεται κ να μαθει γιατι οι σκεψεις τρεχουν μεσα στο κεφαλι μου σαν ανεμος
πολλες φορες ατακτως ερρειμενες.
..οπου κ να ειμαι του μιλαω ασταματητα..
πολλες φορες δεν ανοιγω καν το ραδιο για να μην ενοχλειται η σκεψη μου,μην τυχον κ κανω κατι κ δεν το πω...
 μιλαω μεσα μου.
χωρις ηχο...
 αλλα ακουω οσα λεω...
το κακο ειναι οτι ακομα δεν ακουω απαντησεις...
ισως ομως κ να ειναι το μονο καλο στην περιπτωση μου...
γιατι τωρα πια ειμαι περιπτωση αλλα δεν νομιζω να με αναλαμβανε κανεις...
 αραγε με λυπασαι κολλητε?
γιαυτο υπαρχεις ακομα?
 γιατι καμια φορα υπαρχεις κ εκτος μυαλου..
βρισκω mail κ κλαιω απο χαρα..
 τωρα ομως κλαιω απο πονο.
θα ερθω πιο μετα