Πνίγομαι.

χειροτερεύω.
δεν μπορω να γράψω.
δεν μπορω να ανασάνω
δεν ειμαι καλα

Ξεκαθάρισμα...

Σήμερα αποφάσισα να ξεκαθαρίσω και να συμαζέψω την ντουλάπα μου.
Εγώ που λάτρευα την τάξη πετούσα τα πάντα κουβάρι αγνοώντας τα όλα επιδηκτικά......
Ε και? τι άλλαξε όταν όλα τα είχα τακτοπιημένα?δλδ όταν έτσι νόμιζα.......
Και αρχισα να μαζεύω, να ανοιγω τις θήκες με τα ρουχα μου 1 χρόνο τώρα κλεισμένα...δεν ήθελα ούτε να τα βλέπω......
Πως γίνεται να σε πονάνε τα άψυχα?
Πόσος πόνος έιναι κρυμμένος μέσα σε αυτά?
Αλλά και πόση αγάπη κουβάλησαν κάποτε?
Κάθε ένα μου θυμίζει και μια στιγμή μαζί σου, ένα σου φιλί , μια αγκαλιά, ένα χάδι, γέλια και τσακωμούς......
Αυτό το φορούσα την πρώτη φορά που σε είδα, ναι το μικρό ροζ μπλουζάκι, το θυμάσαι?
και την άσπρη φούστα που φορούσα και μου την πήρε ο αέρας οταν με περίμενες στη γέφυρα....
και το καφέ φόρεμα που μου το έβγαλες στην εθνική και μας κόρναραν όλες οι νταλίκες...θυμάσαι?
και εκείνο το καρό πουκαμισάκι που φορούσα οταν με περίμενες στο αεροδρόμιο,
και την μπλούζα την μαύρη που δεν την έβγαζα από πάνω μου τότε που πέθανε το τοτεμ.......
και το μαύρο το φόρεμα που έβαλα για να σε συναντήσω στο Λουτράκι για να μου πείς αντίο........
Κ το μπουφαν που στην τσέπη του βρήκα εκείνο το μεγάλο κόκκινο αναπτήρα που μου έδωσες για να μην τον χάνω.....
και το μαντίλι που είχα στο λαιμό μου όταν οδηγούσα να πάμε στην Χαλκίδα κι γελούσαμε με τις στάχτες απο το τσιγάρο και ακούγαμε τέρμα το Μαζωνάκη??????
θυμάσαι????????

Και το μπλουζάκι που φορούσα όταν είχαμε πάει για καφέ και ο κολλητός μου έβαλε τις φωνές με ποιόν γυρνάω γιατί δεν κατάλαβε ότι είσαι εσύ.....
Τα αγγίζω και και νομίζω από κάπου θα φανείς δεν μπορεί......θα μου πεις μην κλαίς μάτια μου,σε λατρεύω αγγελέ μου και όλα θα τελειώσουν όμορφα........
αλλα δεν θα έρθεις ποτέ πια.......
θα τα βάλω όλα σε ένα κουτί και θα τα σκορπίσω στην εθνική........να τα πατήσουν οι νταλίκες να τα διαλύσει ο άερας και η βροχή....
να μην μείνει τίποτα ......
Τι έμεινε από όσα ζήσαμε?
Από όσα ονειρευτίκαμε?
ΤΙΠΟΤΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ
Τα καταστρέψαμε ολα από φόβο.......
και τι κάνω εδώ???????????
ε?????????? πόσο ακόμα??????

πέθανα ψυχή μου....

Δεν αντέχω.....

Aντέχεις..μόνο τον πανύψηλο πυρετό....
Ότι έγινε έγινε και ότι είναι να γίνει θα γίνει....
Η βροχή είναι με το μέρος σου.
Κάθε ποτάμι και μια δική σου μέρα
Και η Θάλασσα ο Τελικός Προορισμός.
Το Τέλος.......

ΣΗΜΕΡΑ

χειρότερα...

πολύ χειρότερα.

Μια μαυρίλα, ενα κενό, ένα τίποτα.
Και ατελείωτο κλάμμα.
Ακόμα και στον ύπνο μου.
πονάω μέσα μου αφόρητα.
λές και έχω μια τεράστια πληγή που όλο και απλώνει.
φοβάμαι.
τόσο πολύ φοβάμαι.

ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ.

Καθόλου καλά...
δεν ξερω πια τι μου φταίει αλλα δεν αντέχω άλλο.
Θέλω να φύγω αλλά δεν ξέρω που να πάω.
Νιώθω ότι δεν υπάρχει πια τόπος για μένα.
Νιώθω ΄χαλια,δεν μπορώ να το περιγράψω αυτό το πνίξιμο.
Θέλω να τελειώνω

ΚΕΝΟ......

Προσπαθώ να βρώ τα λόγια που θα μπορούσαν να εκφράσουν αυτό που νιώθω.
όμως άδικος κόπος......Πως γίνεται να νιώθεις κενός με μια τρύπα στο στήθος και την ίδια στιγμή τόσο μπουκωμένος που θέλεις να ουρλιάξεις, νε ξεριζώσεις απο την φωνή το λαρύγγι σου?
Οχι για να σε ακούσει κανείς,όχι για να σου απαντήσει απλά για να τα πείς.......

Να βγουν να πετάξουν, να κλείσει λίγο η γαμημένη τρύπα,να ξαλαφρώσεις να πάρεις μια ανθρώπινη ανάσα....
Πόσο καιρό έχω να ανασάνω κανονικά?

Να περπατήσω και να βλέπω γύρω μου?



 Να συνυπάρχει το σώμα και η ψυχή μου?
Πίστευα ότι θα είμαι καλύτερα και κάθε μέρα είμαι χειρότερα.
Λείπω,λείπω από όλα και από όλους και πλέον κανείς δεν μπορεί να με βρεί.....
κανείς δεν μπορεί να καλύψει όλο αυτό το κενό.....
έχασα την πίστη μου, έχασα τον δρόμο μου........

τίποτα πια δεν έχει νόημα και κουράστηκα τόσο να υποκρίνομαι
θέλω να πάψω για λίγο να νιώθω, να σκέφτομαι, να υπάρχω.
θέλω να βρω ένα τρόπο .....

κατάντια.........δεν μπορώ να γράψω αυτά που σκέφτομαι
γράφω και σβήνω και αυτό εγώ δεν το μπορώ..........

ΛΙΝΑ και ΟΖΑΛ.......

Ήταν κάποτε η ΛΙΝΑ και ο ΟΖΑΛ......

Ξεκίνησαν την κοινή ζωή τους με ένα υπέροχο,μαγικό όνειρο.

Να κοιμούνται αγκαλιά.....

ΌΜΩΣ όπως όλα τα όμορφα δεν κράτησε πολύ το όνειρό τους......

Μήτε και η ζωή τους.......

κανείς δεν ξέρει που βρίσκονται.....

η αγάπη όμως δεν τελείωσε....

περιμένει .........

ΔΙΚΟ ΣΑΣ...

γιατί απλά έτσι είναι....

Σκέψου η ζωή να τραβάει το δρόμο της,
και συ να λείπεις,

να 'ρχονται οι Άνοιξες με πολλά διάπλατα παράθυρα,
και συ να λείπεις,
να 'ρχονται τα κορίτσια στα παγκάκια του κήπου με χρωματιστά φορέματα,
και συ να λείπεις,

οι νέοι να κολυμπάνε το μεσημέρι,
και συ να λείπεις,

Ενα ανθισμένο δέντρο να σκύβει στο νερό,
πολλές σημαίες ν' ανεμίζουν στα μπαλκόνια,
και συ να λείπεις,

Κι ύστερα ένα κλειδί να στρίβει
η κάμαρα να 'ναι σκοτεινή,
δυο στόματα να φιλιούνται στον ίσκιο,
και συ να λείπεις,

Σκέψου δυο χέρια να σφίγγονται,
και σένανε να σου λείπουν τα χέρια,
δυο κορμιά να παίρνονται,
και συ να κοιμάσαι κάτου απ' το χώμα,
και τα κουμπιά του σακακιού σου ν' αντέχουν πιότερο από σένα
κάτου απ' το χώμα,
κι η σφαίρα η σφηνωμένη στην καρδιά σου να μη λιώνει

Οταν η καρδιά σου,
που τόσο αγάπησε τον κόσμο,
θα 'χει λιώσει.

Να λείπεις- δεν είναι τίποτα να λείπεις.
Αν έχεις λείψει για ό,τι πρέπει,
θα 'σαι για πάντα μέσα σ' όλα εκείνα που γι' αυτά έχεις λείψει,
θα 'σαι για πάντα μέσα σ' όλο τον κόσμο...


Γιάννης Ρίτσος-Kι εσύ να λείπεις...