Κυριακή

 Η τελευταία του Αυγούστου 

Η πρώτη μετά από δύο μήνες που είμαι σπίτι 

Με άδεια εξόδου και με υπογραφή ότι αναλαμβάνω την ευθύνη αλλά οκ

Κάνω πάρτυ 

Πήρα μια επαγγελματική σακούλα πατατάκια 

Ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί 

Και ένα κιλό παγωτό παρφε σοκολάτα 

Εννοείται θα τα καταπαραξω από τη βουλιμία μου και εννοείται ότι θα ξερασω αλλά δεν με νοιάζει καθόλου 

Δεν ξέρω πότε θα είμαι πάλι Κυριακή στο σπίτι 

Ακούω ξανά και ξανά την κομματαρα 

Και βλέπω ταινία χωρίς ήχο 

Να προλάβω στις ώρες που έχω να νιώσω ότι ζω

Μια αστραπή η ζωή μα προλαβαίνουμε 

P.s δεν έχω υπάρξει πιο άσπρη στη ζωή μου 

Ήθελα να σου πω

 Ότι έκανα το λάθος 

Και έβαλα να ακούσω ελληνικό σταθμό 

Και κάποια στιγμή άρχισε να παίζει 

Και θυμήθηκα μια μέρα του Φλεβάρη παλιά που μιλούσαμε ασταμάτητα , μου έστειλες αυτό το τραγούδι και μου είπες μπαίνω σφαίρα να κάνω μπάνιο γιατί με περιμένουν στο καράβι και φωνάζουν. Φεύγατε για Κρήτη.

Από τότε κάθε που το ακούω σκέφτομαι το ίδιο πράγμα 

Και σήμερα μου έλειψες τόσο πολύ, μα τόσο πολύ που με πήραν τα κλαματα 

Ίσως φταίει όλο αυτό που ζω

Ίσως φταίει που είμαι ακόμα τόσο χαζή 

Ίσως δεν έπρεπε να σε αγαπώ τόσο πολύ 

Αλλά μου λείπεις γμτ

Μου λείπεις τόσο πολύ 

Ακούω

😵‍💫😵‍💫😵‍💫😵‍💫

Ακόμα εδώ...

 Και και δεν ξέρω για πόσο ακόμα 

Και ούτε πως θα εξελιχθεί η κατάσταση 

Και όλα στραβωνουν κάθε μέρα 

Και προσπαθώ να με πείσω ότι όχι όλα είναι καλά ενώ ξέρω πως δεν είναι 

Και φοβάμαι τις μέρες που έρχονται 

Άλλη μια φορά προδομένη 

Άλλη μια φορά μόνη 

 Και εγώ επιμένω και προσπαθώ 

Ότι είμαι να μην

το δείχνω 

Και ότι φαίνομαι δεν είμαι 

Και θέλω να μόνο να κλάψω 

Για όλα 

Αλλά έχω τόσο θυμό που δεν βγαίνει ούτε δάκρυ 

Θυμό για όλους και για όλα 

Βολικό να είμαι η ηλίθια και να κάνω μόνο λάθη 

Βολικό να είμαι διαθέσιμη 

Δεν είναι μια καλή μέρα σήμερα 

Ίσως φταίει που δεν έχω κοιμηθώ καθόλου 

Αύγουστος

 Τελειώνει το καλοκαίρι 

Και εγώ σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου 

Να τσακώνομαι με τον κερατά 

Να μην τον αφήσω να κερδίσει 

Όχι ακόμα 

Δύο μήνες παρά κάτι μέρες 

Λυγίζω καμία φορά 

Αλλά δάκρυ δεν έχει τρέξει 

Σαν να έχουν στεγνώσει όλα μέσα μου

Και είναι μέρες που έχω δύο ιδιότητες εδώ ταυτόχρονα 

Και καμπουριαζω από το βάρος να είμαι όρθια 

Παλεύω πολύ 

Έμαθα να κάνω υπομονή και περιμένω να τελειώσει 

Θα φύγω από τον θάλαμο 12 έτσι όπως θέλω 

Όρθια 

Θα αντέξω

Θα τα καταφέρουμε να δούμε ένα ηλιοβασίλεμα αγκαλιά  

Θα πιούμε ένα κρασί να γιορτάσουμε την επιτυχία σου 

Θα γελάσουμε πάλι με την ψυχή μας

Δύο μήνες παρά κάτι μέρες έχει σταματήσει η ζωή μου 

Δεν κοιμήθηκα

 Σκεφτόμουν ξανά και ξανά 

Τι σκοπό εξυπηρετούσα και με φόρτωσαν με τόσα ψέματα 

Τόσες ενοχές 

Τόσα δάκρυα 

Όταν πραγματικά νοιάζεσαι για κάποιον 

Δεν τον περιφρονείς τόσο ώστε να μην αξίζει 

Να του δώσεις ένα ψιχουλο αλήθειας 

Αλλά ακόμα και αν δεν θες να πεις την αλήθεια για οποιονδήποτε λόγο γιατί έπρεπε να υποφέρω για κάτι που δεν υπήρχε καν;

Δεν μπορώ να το διαχειριστώ όλο αυτό 

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί άξιζα όλη αυτή την κοροϊδία 

Δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω αλλιώς 

Τόσα δάκρυα και τόσα χρόνια χαμένα για ψέμματα 

Θυμωμένη μόνο με εμένα είμαι 

Πώς μου είπες; 

Ήσουν μαζί μου για το σασπένς 

Η μέγιστη αθλιότητα που μου είπες ποτέ 

Αλλά έτσι είναι 

Η εξουσία 

Όταν γίνεται κατάχρηση 

Όταν είναι αναλγητη 

Μάθημα ζωής 

Μην πιστεύεις τίποτα 

Μην εμπιστεύεσαι κανέναν 

Ξανά

 Δεν είμαι καλά 

Μου φεύγουν δάκρυα αλλά θέλω και να γελάσω με την γραφικότητα μου

Δεν έχω κλάψει όλο αυτό τον καιρό 

Περίεργο για τα δικά μου δεδομένα 

Νιώθω μια μόνιμη ζαλάδα και δεν μπορώ να σκεφτώ με ειρμό

Οι αναμνήσεις, 

Οι σκέψεις 

Οι απογοητεύσεις 

Τα ψέματα 

Οι αλήθειες 

Όλα έχουν γίνει ένα κουβάρι 

Επιμένω ότι το μόνο που θέλω είναι να καταλάβουν ότι δεν ήμουν αυτό που οι άλλοι τους σερβιραν 

Με πληγώνει βαθιά που δεν με "είδαν"

Άρα δεν με αγαπούσαν αρκετά 

Ο λόγος των άλλων είχε μεγαλύτερη βαρύτητα 

Και τώρα τόσα χρόνια μετά νιώθω τεράστιο θυμό μα περισσότερο απογοήτευση

Δεν μπορώ να πιστέψω ούτε να εμπιστευτώ κανέναν 

Η πληγή μου είναι πάλι ανοιχτή