Πιάνω

  τον εαυτό μου πότε πότε

να αναστενάζει,

βαθιά

με αναφιλητό.

Σα να 'χει μέσα μου σαλέψει

κάποιο ναυάγιο.

| Χρίστος Λάσκαρης (1931 - 11 Ιουνίου 2008) | Ποιήματα | εκδόσεις Γαβριηλίδη |

Βρέχει

 Χθες περπατούσα και σκεφτόμουν 

Ότι 2 χρόνια 

Απόλυτη σιωπή

Άραγε με θυμάσαι;

Και αν ναι πως με θυμάσαι;

Εσένα σου λείπουν καμία φορά οι κουβέντες μας;

Εκείνα τα mail που γράφαμε τα βροχερά μεσημέρια του καλοκαιριού;

Βρέχει κάθε μέρα

Καταραμένος τόπος έλεγες

Θυμάσαι άραγε;

Τα γέλια μας και αμέσως το κλάμα με λυγμούς

να πέφτω στο πάτωμα και να περιμένω, από τόσα χιλιόμετρα μακριά με μια και μόνη λέξη σου, να ξαναφέρεις τη λιακάδα στην ψυχή μου

Μου λείπεις

Εξακολουθώ κάθε μέρα να σας λέω:

 "καλημέρα "

"Καληνύχτα"

"Συμφωνείς με αυτό που κάνω;"

"Θα το σκεφτώ ανάποδα'

"Θα ρισκάρω"

"Μπα... Όχι..."

"Δεν είναι για εμένα αυτό"

"Λοιπόν τι λες;'

"Τι να κάνω;"

Και μου λείπεις

Μου λείπεις

Μου λείπεις η ανύπαρκτη ύπαρξη σου

 κανείς ποτέ δεν θα καταλάβαινε αν τολμούσα να μιλήσω ,μα δεν θέλω να σε μοιραστώ

Εξακολουθείς να είσαι το mantras μου που επαναλαμβάνω ασταμάτητα για να καταφέρω να ηρεμήσω, για να μην φοβάμαι, για να αντέχω.

Θυμάσαι; 

Σου έλεγα πως λέω το όνομα σου σαν μαγικό ξόρκι 

Βρέχει

Με θυμάσαι καμιά φορά;

"Αν με θυμάσαι εσύ, δεν με νοιάζει αν όλοι οι άλλοι με ξεχάσουν"

- Haruki Murakami, Ο Κάφκα στην Ακτή 

Για νιοστή φορά...

 Μου λείπεις και υποφέρω...

Σεξ Χωρίς Αγάπη (Sex Without Love) – Σάρον Όλντς (Sharon Olds

 Πώς το κάνουνε, εκείνοι που κάνουν έρωτα

Χωρίς αγάπη; Όμορφοι σαν χορευτές,

Γλιστρώντας ο ένας πάνω στον άλλο

Σαν παγοδρόμοι πάνω στον πάγο, δάχτυλα

Γαντζωμένα ο ένας στο σώμα του άλλου,

Πρόσωπα κόκκινα σαν κρέας, σαν κρασί, υγροί

Σαν παιδιά στη γέννα που οι μανάδες τους

Πρόκειται να τα δώσουν. Πώς φτάνουν

Σε οργασμό σε οργασμό στον Θεό πώς

Φτάνουν στα γαλήνια νερά, και να μην αγαπούν

Εκείνον που ήρθε εκεί μαζί τους, φως υψωμένο

Αργά σαν ατμός απ’ το ενωμένο τους δέρμα;

Αυτοί είναι οι πραγματικοί θρήσκοι,

Οι εξαγνισμένοι, οι επαγγελματίες, εκείνοι

Που δεν θα δεχτούν έναν ψεύτικο Μεσσία,

Που δεν θ’ αγαπήσουν τον ιερέα αντί τον Θεό.

Δεν εκλαμβάνουν τον εραστή ως τη δική τους

Ευχαρίστηση, είναι σαν σπουδαίοι δρομείς:

Ξέρουν πως είναι μόνοι με την επιφάνεια

Του δρόμου, το κρύο, τον αέρα, την εφαρμογή

Των παπουτσιών τους, την πάνω απ’ όλα

Καρδιαγγειακή υγεία τους – απλά συντελεστές,

Σαν τον σύντροφο στο κρεβάτι, κι όχι

Η αλήθεια, που είναι το αζευγάρωτο σώμα

Μονάχο του στο διάστημα ενάντια

Στη δική του καλύτερη ώρα.

ΔΕΝ ΕΊΜΑΙ

 ΗΛΙΘΙΑ

ΣΤΑΜΑΤΉΣΤΕ ΠΙΑ  να με αποκαλείτε έτσι

Ποτέ δεν ήμουν

Ποτέ δεν είδατε τι είμαι

Είμαι ότι είμαι 

Αν δεν σας κάνω αφήστε με ήσυχη

Μην με βρίζετε

Μην με χτυπάτε

Μην σφίγγετε το λαιμό μου.                                     Δεν θέλω να με σκοτώσετε

Με χρειάζονται τα παιδιά μου.   

                              Μακριά τα δάχτυλα σας από το λαιμό μου και τα χέρια σας από το κορμί μου.

 Αφήστε με ήσυχη δεν ζητώ κάτι άλλο. 

Ακόμα και αν  όντως είμαι ηλίθια ,ακόμα και αν φταίω για ότι κακό σας συμβαίνει και δεν έχετε ποιόν άλλο να κατηγορήσετε.

Μην με πονάτε άλλο

Δεν θέλω να πονάω άλλο

Δεν μπορώ άλλο .

Δεν μπορώ να ζω με τον φόβο

Έρημη χώρα

 Φίλε μου, 

αίμα κινεί την καρδιά μου, 

η φοβερή τόλμη μιας στιγμιαίας παράδοσης,

 αυτή που η ηλικία της σύνεσης ποτέ δεν θα αναιρέσει. 

Απ'αυτήν και μόνο με αυτήν έχουμε υπάρξει       

T.S. Eliot

Καλό μήνα!