Να ξεραθείς..

 Χτες το βράδυ, εκεί που καθόμασταν με τον Κ., γυρίζει και μου λέει: «Πήγαινε πιες νερό, δεν ήπιες όλη μέρα».

 Και μέσα σε αυτή την ατάκα συνόψισα τα πάντα... 

Διόλου πια δεν με ενδιέφερε αν θα μου φέρει ποτέ λουλούδια και τσάντα από κροκόδειλο ή από πλαστικό - το ίδιο κάνει. 

Διόλου δεν με ενδιέφερε οποιαδήποτε άλλη κουβέντα επρόκειτο να χαριστεί χτες βράδυ στο σπίτι μου.

 Μόνο εκείνο το «δεν ήπιες νερό όλη μέρα» . 

Ήρθε και ακούμπησε πάνω στην άλλη του κουβέντα «Σήμερα πρέπει να σε βγάλω στον ήλιο» - και καταλήγω: Αυτά είναι τα μόνα αληθινά δώρα και άντρας είναι αυτός που δεν θα σ' αφήνει να ξεραθείς... 

Να μαραθείς, είπα.

 - Μαλβίνα Κάραλη

Γεννήθηκε σαν σήμερα το 1952

Μοναξιά ή μοναχικότητα?

 Η μοναξιά είναι σαν το οινόπνευμα, κάνει καλό, 

δεν τη χορταίνουμε· 

μεθάμε όλη την ώρα και νομίζουμε ότι είναι πολύ φυσιολογικό αυτό που κάνουμε. 

Μη μου πείτε ότι θεωρείτε αφύσικη τη μοναξιά σας.

 Είναι κάτι που το ζούμε – και μας αρέσει.

 Νομίζουμε πως είναι η ζωή, αλλά δεν είναι παρά το υπόγειο της ζωής»

Δευτέρα

 Με ανέλπιστα και φοβερά πράγματα οι θεοί

υφαίνουν την ζωή μας.

Εκείνα που ήταν για να γίνουν δεν έγιναν ποτέ.

Κι αυτά που γίνονται δεν ήταν για να γίνουν.

Σιωπή. Σιωπή.

Ευριπίδης Ι Μήδεια

Εμμονές.

 Και εγώ να θέλω να στα δώσω όλα

Και να καπνίζουμε μισό μισό το τσιγάρο εγώ την πρώτη τζούρα και εσύ την τελευταία

Και να ζηλεύω όσες σε γουστάρουν

Και να παίρνω τις μετρητοίς όσα μου λες ακόμα και αν κατά βάθος δεν κάνει να πιστεύουμε στους ανθρώπους

Και να σου δίνω ό, τι έχω και δεν έχω και να θέλω να σου δώσω κι’ άλλα

Και όταν βγάζεις τα γυαλιά να είσαι σαν το παιδί της φωτογραφίας με το παγωτό

Και όταν οδηγάς να σε κοιτάζω γιατί ισοδυναμείς με την Αθήνα

Και να ονειρεύομαι για ‘μας

Και να θέλω να συνεχίσω να παλεύω για την κοινωνία γιατί υπάρχεις εσύ μέσα σ ΄αυτή

Και να θέλω να ζήσω μαζί σου

Και να θέλεις να με αγαπήσεις

Και επειδή ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται

Αλλά πάντα ξέρεις τι νιώθεις

Και επειδή οι αληθινοί άνθρωποι κρατάνε το λόγο τους

«Εμείς οι δυο δεν πρόκειται ποτέ να ξεκολλήσουμε»

Κατάλαβες;

 Οδυσσέας Ελύτης - "Το Μονόγραμμα"

Που πια δεν έχω τίποτα άλλο

Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα

Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου

Να μυρίζω από σένα και ν' αγριεύουν οι άνθρωποι

Επειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο

Δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ' ακούς;

Είμ' εγώ, μ' ακούς;

Σ' αγαπώ, μ' ακούς;

Πουθενά δεν πάω, μ' ακούς;

Ή κανείς ή κι οι δυό μαζί, μ' ακούς;

Ίσως

 ίσως το θλιβερότερο από όλα

είναι αυτοί που ζουν περιμένοντας

κάποιον που δεν είναι σίγουροι

ότι υπάρχει

7 δισεκατομμύρια άνθρωποι

Ξέρεις τι είναι χειρότερο;

 

Δεν είναι ο πόνος.

Αυτός συνηθίζεται.

Δεν σταματαει.

Απλά γλυκαινει.

Ξεχνιέται κάτω απ' τη σκόνη που ρίχνει πανω του ο χρόνος.

Δεν είναι η μοναξιά.

Αυτή γινεται φίλη σου.

Μαθαίνεις να ζεις μαζί της.

Την αγκαλιάζεις και μαζί με αυτήν αγκαλιάζεις και τον εαυτό σου.

Αν είσαι τυχερός.

Δεν είναι η αυτοκριτική.

Αυτή είναι δασκάλα.

Σκληρή και αδίστακτη.

Αλλά σου μαθαίνει.

Πώς αυτός που δεν μπορεί να μένει μόνος του από εξάρτηση μένει με τον άλλο.

Το χειρότερο είναι πως
φτιάχνουν ακόμα το άρωμα σου.

Κι όπου το μυρίσω ανοίγουνε πληγές.