Η ζωή σου δίνει τους ανθρώπους που αξίζεις.
Μερικές φορές σου δίνει ακόμα και αυτούς που δεν αξίζεις, αλλά μόνο και μόνο για να καταλάβεις ποια είναι η διαφορά.
Αν την καταλάβεις...
Αν μπορείς να δεις πέρα από τον μικρούτσικο εαυτό σου...
Ένας λόγος που ακόμη υπάρχω στον κόσμο που σε γνώρισα είναι επειδή δεν θέλω να πεθάνει μαζί μου αυτό που νιώθω για σένα και χαθείς και εσύ....
Η ζωή σου δίνει τους ανθρώπους που αξίζεις.
Μερικές φορές σου δίνει ακόμα και αυτούς που δεν αξίζεις, αλλά μόνο και μόνο για να καταλάβεις ποια είναι η διαφορά.
Αν την καταλάβεις...
Αν μπορείς να δεις πέρα από τον μικρούτσικο εαυτό σου...
Δε μπόρεσα
να σ' αντικαταστήσω
με κανέναν
όχι γιατί ήσουν αναντικατάστατος
απλώς γιατί από έρωτα σε έρωτα
πάντα μεσολαβεί λίγο κενό
Ντίνος Χριστιανόπουλος-
Μικρά ποιήματα
Εκδόσεις: Ιανός
(Μια ζωή, μια αιωνιότητα, ένα μικρό κενό)
Δεν ξέρω πόσο θα περπατήσω ακόμη.
Το πήρα ευθεία, όπως κάνουν όλοι.
Κι αν φτάσω κάπου τελικά, αν περάσω από εδώ και ξεφύγω ζωντανός, εγώ ξέρω πως δεν θα έχω σε κανέναν να το πω.
Κι αν φτάσω κάπου και δεν είσαι κι εσύ μαζί, η έξοδος, το ταξίδι και ο προορισμός θα έχουν όλα χάσει την αξία τους.
Μικρή Ωδή σ'εμάς λίγο πριν το τέλος
Τώρα όμως βράδιασε.
Ας κλείσουμε την πόρτα
κι ας κατεβάσουμε
τις κουρτίνες
γιατί ήρθε ο καιρός των απολογισμών.
Τι κάναμε στη ζωή μας;
Ποιοι είμαστε; Γιατί εσύ κι όχι εγώ;
Καιρό τώρα δεν χτύπησε κανείς
την πόρτα μας κι ο ταχυδρόμος έχει
αιώνες να φανεί.
Α, πόσα γράμματα, πόσα ποιήματα
που τα πήρε ο άνεμος του Νοεμβρίου.
Κι αν έχασα τη ζωή μου
την έχασα για πράγματα ασήμαντα: μια λέξη ή ένα κλειδί, ένα
χτες ή ένα αύριο
όμως οι νύχτες μου έχουν πάντα ένα άρωμα βιολέτας
γιατί θυμάμαι.
Πόσοι φίλοι που έφυγαν χωρίς ν’ αφήσουν διεύθυνση, πόσα λόγια χωρίς ανταπόκριση
κι η μουσική σκέφτομαι είναι η θλίψη εκείνων που δεν πρόφτασαν ν’ αγαπήσουν.
Ώσπου στο τέλος δεν μένει παρά μια θολή ανάμνηση από το
παρελθόν (πότε ζήσαμε;)
και κάθε που έρχεται η άνοιξη κλαίω γιατί σε λίγο θα φύγουμε και
κανείς δεν θα μας θυμηθεί.
Τάσος Λειβαδίτης- Άνεμος Νοεμβρίου