Δεν ξέρω πια πως να με χειριστώ......

Μια δειλή πράξη σου σε κάνει να πεθαίνεις μέσα στους άλλους

με μια συγγνώμη αργοπορημένη πεθαίνουν οι άλλοι μέσα σου.

Λίγη περισσότερη σιωπή μπορεί να σκοτώσει το ίδιο αλάνθαστα,όπως και μια λέξη.
Μια κίνηση αδιαφορίας,ένα βλέμμα επίμονο,το κουδούνι που δε χτύπησε,το γράμμα που ήρθε,

κάνουν το ίδιο καλά τη δουλεία τους οπως ένα μαχαίρι ή λίγο υδροκυάνιο.

Κάθε μέρα,όλες τις νύχτες,24 ολάκερες ώρες ο φόβος σκοτώνει

η απροδιοριστία σκοτώνει,τ'όνειρο σκοτώνει,η πράξη σκοτώνει...

Κι όταν πεθαίνεις

κανείς δεν ξέρει από πόσους καθημερινούς θανάτους

σε προφυλάσει

αυτό το μικρό χωματένιο ύψωμα.

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ


απογοητεύομαι κάθε μέρα και περισσότερο........

δηλητήριο πια που με σκοτώνει.

Μην με μισεις τοσο σε ικευτευω...γεμισαν παλι εφιαλτες οι νυχτες μου κ με οδηγουν στην τρελα.μην με βασανιζεις αν με αγαπησες εστω κ λιγο....αν με αγαπας ακομα....

Αυτοκτόνησα μα δεν το καταλάβατε και αφήσατε το πτώμα μου να το κατασπαράζουν τα πάσης φύσεως όρνια.

Τόση ήταν η αγάπη με όρια και προυποθέσεις......

Μα πως να με αγαπήσει κανείς αφου εγώ ποτέ δεν αγάπησα εμένα?

Ήταν να φύγεις αύριο...

Φεύγεις σήμερα..

Σήμερα θα κατέβαινα στο χωριό να αφήσω ένα τελευταίο <αντίο> σε έναν γλυκό άνθρωπο,σε μια μορφή απόλυτα συνδεδεμένη με τη ζωή μου εκεί.......

Δεν θα πάω πουθενά....θα μείνω εδώ να κλαίω και να πονάω μόνη μου...

Δεν έχει καμία αξία η παρουσία όταν είναι απουσία....

Είμαι απών.....από όλα και από όλους....

Η απογοήτευση θα ήταν τόσο μεγάλη για ακόμα μια φορά που δεν θα μπορούσα να την αντέξω....

Δεν θα υπήρχε καν ο αντισταθμιστικός παράγοντας που θα μηδένιζε τα πάντα και θα με έκανε να αδιαφορίσω για τον πόνο.η μοίρα, το πεπρωμένο , η κακή μου τύχη?? δούλεψαν για εμένα πριν από εμένα ακόμα μια φορά.....

......και πονάω......πολύ πάρα πολύ....

Γιατί η σιωπή και η αδιαφορία τελικά σκοτώνουν....

Αργά και σταθερά σε τελειώνουν.....

Και εγώ νιώθω τελειωμένη, νεκρή.....

Χωρίς ρίζες, χωρίς εστία........

Η σιωπή, η τόσο επιτηδευμένη και καλά δουλεμένη έκανε την δουλειά της....

Με άφησε μόνη και εγκατελειμένη.......πιο μόνη και από τους μοναχούς.....

και φουσκωνει το κυμμα και μια με σηκωνει ψηλα και μια με ριχνει στον πατο και μια φευγει η ψυχη μου απο τον τρομο και μια χανω την ανασα μου κ τρελλενεται το μυαλο μου.
που θα με ξεβρασει αυτη φορα?ποσο ακομα θα αντεχω να το παλευω 

Σώσε με από μένα..........

ΝΙΩΘΩ ΤΗΝ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ ΝΑ ΚΥΛΑΕΙ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕ ΔΗΛΗΤΗΡΙΑΖΕΙ ΝΑ ΜΕ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΜΟΥ ΦΕΡΝΕΙ ΠΙΚΡΑ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑ ΚΑΙ ΜΟΥ ΘΟΛΩΝΕΙ ΤΑ ΜΑΤΙΑ.ΜΑΥΡΗ ΠΙΣΑ ΕΙΝΑΙ ΘΑ ΜΕ ΠΝΙΞΕΙ