Ήταν να φύγεις αύριο...

Φεύγεις σήμερα..

Σήμερα θα κατέβαινα στο χωριό να αφήσω ένα τελευταίο <αντίο> σε έναν γλυκό άνθρωπο,σε μια μορφή απόλυτα συνδεδεμένη με τη ζωή μου εκεί.......

Δεν θα πάω πουθενά....θα μείνω εδώ να κλαίω και να πονάω μόνη μου...

Δεν έχει καμία αξία η παρουσία όταν είναι απουσία....

Είμαι απών.....από όλα και από όλους....

Η απογοήτευση θα ήταν τόσο μεγάλη για ακόμα μια φορά που δεν θα μπορούσα να την αντέξω....

Δεν θα υπήρχε καν ο αντισταθμιστικός παράγοντας που θα μηδένιζε τα πάντα και θα με έκανε να αδιαφορίσω για τον πόνο.η μοίρα, το πεπρωμένο , η κακή μου τύχη?? δούλεψαν για εμένα πριν από εμένα ακόμα μια φορά.....

......και πονάω......πολύ πάρα πολύ....

Γιατί η σιωπή και η αδιαφορία τελικά σκοτώνουν....

Αργά και σταθερά σε τελειώνουν.....

Και εγώ νιώθω τελειωμένη, νεκρή.....

Χωρίς ρίζες, χωρίς εστία........

Η σιωπή, η τόσο επιτηδευμένη και καλά δουλεμένη έκανε την δουλειά της....

Με άφησε μόνη και εγκατελειμένη.......πιο μόνη και από τους μοναχούς.....